کنار هم نمی میریم

امشب بازی برگشت فینال لیگ قهرمانان آسیا بین پرسپولیس و کاشیما آنتلرز در ورزشگاه آزادی برگزار می شود. تیم ایرانی بازی رفت را 2بر صفر باخته و عالم و آدم می دانند که برای تصاحب جام چقدر کار سختی دارد. اگر این مأموریت غیرممکن به انجام رسید و همه ایران یک شب تا صبح پایکوبی کرد که هیچ؛ در این صورت فتح الفتوح سرخ ها به پایان رسیده و سرزمین معجزات، سینمایی ترین قهرمانی اش را به آغوش کشیده است، اما اگر هم چنین اتفاقی رخ نداد، باز پیشروی سربازان زخمی برانکو تا همین مرحله هم اتفاقی ارزشمند است و برکاتی پرشمار برای فوتبال ایران داشته است.

حتی اگر پرسپولیس امشب شکست بخورد، باز رسیدن به فینال باعث شد دستی بر سر و گوش ورزشگاه خسته آزادی کشیده شود و این تنها سازه ملی آبرومند پایتخت را به زور تنفس مصنوعی، برای چند سال دیگر مهیای خدمت کنند. خود مدیران شرکت توسعه و تجهیز، صادقانه گفته اند اگر قرار نبود چنین مسابقه ای انجام شود، مطلقا مرمتی در آزادی صورت نمی گرفت و ازجمله شاید آن 6چشمه سرویس بهداشتی مخفی هم بعد از چندین دهه کشف نمی شد! همچنین کامیابی سرخ ها کمک کرد سهمیه تیم های ایرانی در لیگ قهرمانان آسیا به 1+3 افزایش پیدا کند و برای رسیدن به این نقطه دیگر نیازی به استفاده از سهمیه قاچاقی سوریه جنگ زده یا کویت معلق نداشته باشیم. به علاوه حضور پرسپولیس در فینال، گذشته از اینکه در این وانفسای اقتصادی بیش از 3میلیون دلار پاداش برای قرمزها به ارمغان آورد، باعث شد غرور و خودباوری رنگ باخته فوتبال ایران بار دیگر احیا شود. ما به زودی جام ملت های آسیا را پیش رو داریم؛ تورنمنتی که کارلوس کی روش خطاب به مردم ایران می گوید: «آخرین قهرمانی تان در آن مربوط به زمانی است که من به دنیا نیامده بودم!» بنابراین ما حالا بیش از هر زمان دیگری به اعتماد به نفس نیاز داشتیم و پرسپولیس با موفقیتش این تحفه را ارزانی کرد. اگر برانکو تیم نصفه اش را پای قهرمانی آسیا می رساند، پس هیچ دلیلی وجود ندارد که 2 ماه دیگر کی روش هم همین موفقیت را تکرار نکند.

بالاتر و مهم تر از همه اینها اما، درس بزرگ موفقیت پرسپولیس این است که چگونه در شرایط بحرانی طاقت بیاوریم و با اتحاد و کنار هم ماندن، مچ روزگار را بخوابانیم. تیمی که یک سال نتوانست بازیکن بگیرد و دوستان برانکو 4 ماه پیش التماسش می کردند که با بازگویی مشکلات باشگاه توقع هواداران را کاهش بدهد، چطور به اینجا رسید؟ دلیلش ساده است. به تیم نگاه کنید؛ بیرانوند می توانست برود، اما نرفت و پرسپولیس را تنها نگذاشت، شجاع خلیل زاده با آن همه اهن و تلپ بابت تغییر پستش برای پر کردن جای خالی ماهینی مصدوم ترش نکرد، محمد انصاری پیغام نداد که: «ولم کنید، دیگر خودم هم نمی دانم دفاع چپم یا وسط»، بشار رسن مرگ مادرش را برای استراحت در عراق بهانه نکرد، کمال زیر سایه کتف لقش لم نداد، نوراللهی بدون غرولند ظرف 2هفته در 3پست مختلف بازی کرد و مصلح و منشا هم بعد از فیکس شدن اجباری، انتقام دوران نیمکت نشینی را از سرمربی نگرفتند.

تعارف که نداریم؛ پرسپولیس نه از نظر بضاعت انسانی و نه شاید حتی از نظر تاکتیکی بهترین تیم غرب آسیا نبود، اما اگر به اینجا رسیده و حالا همه مان ته دل امیدواریم امشب معجزه را تکمیل کند، نان همدلی فرزندانش را خورد. «کنار هم نمی میریم»؛ این سوغات فوتبال است برای جامعه ایرانی در روزگار سخت تحریم های یکجانبه و ناجوانمردانه. به خدا که مملکت هم عین همین زمین فوتبال است؛ آنجا هم با معجون شرافت و از خودگذشتگی می شود معجزه کرد. وای که چه گلستانی می شد اگر بعضی از آن بالایی ها جسارت، درایت و قاطعیت برانکو را داشتند و بعضی از ما پایینی ها به جای تاراج محترمانه اموال هم، مثل بیرانوند و حاجی انصاری خودمان را فدای تیم مان می کردیم. فوتبال مثل همیشه با ما حرف می زند. فقط باید پنبه ها را از گوش بیرون بکشیم.