کنکاشی در مفهوم «شرافت»، با اردشیر قلعه نویی / ژاوی هم بی شرف است امیرخان؟

۱- روز ها می گذرند، زمانه تغییر می کند و فصل ها عوض می شوند، اما امیر قلعه نویی انگار سودای دگرگونی در سر ندارد. امیر کماکان همانی است که بود؛ این را دو کنفرانس خبری او قبل و بعد از بازی با سپاهان به وضوح نشان می دهند. پیش از مسابقه نیمه نهایی جام حذفی، سرمربی استقلال یک بار دیگر با ادبیاتی مبهم و غیرشفاف، به دیگرانی مجهول اشاره کرد که قصد مقاومت در برابر وی را دارند: «قسم خورده اند قلعه نویی را زمین بزنند.» او سال هاست که همین رویه را در پیش گرفته است. از همان هفته های میانی لیگ پنجم که به اتکای عبارت تازه مخلوق «دست های پشت پرده» در صدد مظلوم نمایی برآمد و از دشمنان نامرئی اش سخن گفت، همیشه و همه جا امیر را در همین وضعیت دیده ایم. در چنین شرایطی ابدا جای تعجب ندارد که با اوج گرفتن رقابت در لیگ و حذفی، دوباره فیل قلعه نویی یاد هندوستان کند و او را وابدارد با استفاده از ادبیات غیرشفاف، برای خودش امتیاز بگیرد. امیر دوباره قبل از نبرد با سپاهان از کسانی گفت که علیه اش توطئه کرده اند، ناکامی اش را می خواهند و از هیچ تلاشی برای به زمین کوفتنش دریغ نمی کنند. درست مثل همیشه اما، هیچ آدرسی از این خصم دیرین و بدسیرت در کار نبود و «خان» بزرگ فوتبال ایران صلاح ندید اطلاعات بیشتری پیرامون دشمنان مخوفش ارایه بدهد. شگفتی حقیقی اما، لابلای سخنان قلعه نویی پس از کنار رفتن استقلال از جام حذفی نهفته بود؛ جایی که او رفتار خلعتبری در بازگشت از اردوی تیم ملی را «شرافتمندانه» دانست و آن را الگویی برای خسرو حیدری تلقی کرد که جسم رنجورش را بیهوده در کویت خسته کرده بود!

۲- اصل ماجرا این است؛ برخی از عوامل باشگاه استقلال مثل مدیرعامل و کاپیتان این تیم مدعی شده اند اعلام مصدومیت خلعتبری در تیم ملی نوعی تمارض بوده و حالا امیر بر خلاف مشی تقبیح گرایانه هم مجموعه ای هایش، بر «شرف» مهاجم سپاهان به خاطر ذخیره کردن انرژی برای باشگاهش درود می فرستد! بله، این امیر قلعه نویی است؛ مردی با یک خروار شعار ملی گرایانه، کسی که در بین هم شغلی هایش، از همه بیشتر به استفاده از کلمه «ارزش» رغبت دارد. ادعای کنونی سرمربی استقلال، در حالی مطرح می شود که همواره در سراسر جهان بازی های ملی بسیار محترم تر از مسابقات باشگاهی برشمرده می شوند. مهم ترین و گران ترین ستاره های هر کشور برای بازی مجانی در تیم ملی سر و دست می شکنند و از هیچ کوششی حتی در سخت ترین شرایط فروگذار نیستند. قلعه نویی که سخت می کوشد وانمود کند از اوضاع و احوال فوتبال روز جهان آگاه است، در این مورد هم می تواند به اخبار و گزارش های بین المللی مراجعه کند. شگفت انگیز است که درست در روز مورد اشاره امیر ، پهنه بازی های ملی جهان صحنه چندین مورد ابراز وفاداری سوپراستار ها به تیم ملی شان بوده است. در همین هفته ایکر کاسیاس به رغم بیرون بودن از ترکیب اسپانیا، با این تیم به فرانسه سفر کرد و کریستیانو رونالدو با وجود محرومیت از بازی با آذربایجان، فرصت استراحت و بازگشت زودهنگام به مادرید را از دست داد تا برای روحیه دادن به هم تیمی هایش، راهی باکو شود. اگر بازی با کویت مهم نیست، پس چرا دژاگه که جایگاهش بسیار مهم تراز امثال خسرو حیدری یا خلعتبری است این همه راه می آید و ۹۰ دقیقه جان می کند؟ یا چطور دانیال داوری برای نیمکت نشینی در همین مسابقه، حضورش در ترکیب اصلی برانشویگ را به خطر می اندازد؟

۳- بر خلاف باور قلعه نویی ، اصولا هر مسابقه ای در عرصه «ملی» مهم است، چون به اسم یک ملت و زیر پرچم آن ها برگزار می شود. از چند روز پیش از بازی اخیر ماتادور ها با فرانسه، مسوولان فدراسیون فوتبال اسپانیا درگیر مصدومیت ژاوی بودند. وقتی روشن شد که حضور در این مسابقه می تواند منجر به تشدید صدمه دیدگی هافبک بارسا شود و حتی به میدان رفتن او در لیگ قهرمانان اروپا را در هاله ای از ابهام ببرد، دودلی ها به اوج رسید، اما در نهایت این بازیکن تصمیم گرفت سلامتی اش را به خطر بیندازد و کشورش را همراهی کند. شنبه شب وقتی در ویگو جای خالی ژاوی برابر سلتا حس می شد، هیچکس در مورد «شرافت» او به تردید نیفتاد؛ حتی وقتی بارسا دو امتیاز مهم از دست داد و بیم کاهش فاصله در لالیگا را به جان خرید. این حکایت یک ستاره است، در کشوری که خیلی از مردمانش و از جمله هم طایفه ای های ژنرال ژاوی، چندان ادعای یکپارچگی ملی ندارند و در دنیای واژه ها، قربان صدقه خاک پاک میهن شان نمی روند. اصلا مگر همین علی دایی که امروز دایما مورد تحسین قلعه نویی قرار می گیرد، بار ها باشگاه های اروپایی اش را به خاطر مسابقاتی در سطح بازی اخیر با کویت ترک نکرد؟

۴- اگر محمدرضا خلعتبری می توانسته برای ایران در برابر کویت به میدان برود و این کار را نکرده، رفتار او قطعا مستوجب ملامت و مذمت است. از او بیشتر اما، باید دیدگاه های مردی را سرزنش کرد که معتقد است: «درود به شرف خلعتبری، چون از باشگاهش پول می گیرد و توانش را برای همین تیم می گذارد.» لابد با همین ایدئولوژی استوار بر مبنای «پول» هم بود که خود امیرخان چند سال پیش سپاهان را به استقلال ترجیح داد و با خودش یک فوج ستاره آبی به اصفهان برد!