کنکاش در پرسپولیس 99-98 ؛ چیستان های بی پاسخ

پرسپولیس مدل 99-1398 که در آستانه رونمایی است، سؤال های بی پاسخ متعددی را با خود حمل می کند. مهم ترین پرسش این است که گابریل کالدرون چقدر صرافت برای حفظ ترکیب برنده ای دارد که همه چیز آن طی سال های زمامداری برانکو ایوانکوویچ نزدیک به ایده آل به نظر می رسید و دومین پرسش بزرگ این است که بچه های برانکو که بیش از 90درصدشان ابقا شده اند چقدر میل به فداکاری برای سرمربی جدید دارند؟
سؤال های کوچک تر نیز پیوسته خودنمایی می کنند؛ بالاخره زوج تازه تشکیل شجاع و کنعانی زادگان دفاع وسط پرسپولیس را شکل می دهند یا سرمربی آرژانتینی به این ریسک دو ماه اخیرش پایان داده و به زوج بسیار آشناتر و هماهنگ تر شجاع و سیدجلال روی خواهد آورد؟ آیا در بال راست شاهد بازی فرشاد احمدزاده خواهیم بود و آیا امید عالیشاه مهره ای است که کالدرون او را برای تیمش اجتناب ناپذیر می داند؟ وحید امیری پس از تجربه شکست خورده اش در لیگ ترکیه چه میزان انرژی برای احیای خود در 32سالگی دارد و مهدی ترابی تا چه حد می تواند یک تنه جای خالی حرکات فانتزی را در بازی پرسپولیس حفظ کند که اگر سروش رفیعی ابقا می شد، پرسپولیس هرگز به کس دیگری به عنوان تأمین کننده آن امید نمی بست.
 
حواست جمع است یا نه؟!
روزی که پرسپولیس در نیمه نهایی جام شهدا 2 بر صفر به سایپا باخت علیرضا بیرانوند گلی را خورد که فقط حواس پرت ترین دروازه بانان متحمل آن می شوند و با اینکه او در بازی های بعدی اشتباهات کمتری داشته هیچ هواداری نمی تواند از خود نپرسد که اگر هنوز هم دغدغه نخست و خواسته اصلی این سنگربان بلندبالای لرستانی، ترانسفر به یک تیم اروپایی است (که قطعاً هست) چه میزان تمرکز در کار وی طی لیگ نوزدهم رؤیت خواهد شد؟
اهمیت سؤالات مرتبط با کارهای دفاعی از پرسپولیس بسیار بیشتر از پرسش های تهاجمی است، زیرا تا زمانی که گل نمی خورید یا بسیار کم می خورید، همیشه این فرصت هست که با ضربات تمام کننده امثال علیپور، امیری و ترابی یا هنر گلزنی جونیور براندائوی برزیلی که در آستانه الحاق به جمع قرمز ها است گلزنی و امتیازات را جمع آوری کرد و پرسپولیس اصولاً با همین هنر، قهرمان سه دوره متوالی لیگ شد. آنچه تضمینی درباره آن وجود ندارد، نحوه عملکرد پرسپولیس در کارهای دفاعی پس از سست شدن عنصر مرکزی شجاع-سیدجلال طی آزمون و خطاهای کالدرون در ایام «پیش فصل» است. این مربی با جواب کردن شایان مصلح گزینه هایش برای دفاع چپ را هم کمتر کرد و در روزهای غیبت محمد نادری و در دسترس نبودن محمد انصاری مجبور است بازیکنانی غیرتخصصی را در این پست بگمارد. این در حالی است که کالدرون با میدان ندادن به انصاری و همچنین حسین ماهینی در دیدارهای تدارکاتی 70 روز اخیر و ایجاد تلقی نیمکت نشین بودن آنها در فعالیت های «پیش فصل»، لاجرم بخشی از اعتماد به نفس آنها را ستانده است.
 
روش های گردش توپ
چیستان های بی پاسخ پرسپولیس به خط میانی هم بازمی گردد؛ آنجا که هنوز تکلیف قرارداد احمد نوراللهی مشخص نشده و با اینکه خلاقیت امیری در لب خط سمت چپ بسیاری از نداشته های پرسپولیس را جبران می کند، اما دقیقاً معلوم نیست در اندیشه های کالدرون بحث گردش توپ در خط میانی با چه ساز و کارهایی صورت خواهد گرفت و اگر نوراللهی و کامیابی نیا هر دو بازی کنند (که در روزهای برانکویی پرسپولیس معمولاً چنین می کردند) روش انتقال سریع توپ از کمربند میانی به خط حمله در اسرع وقت چگونه خواهد بود؟
البته کدها و یادگاری های فصل پیش در ذهن ها باقی است و در روزهای بسیار سخت محرومیت و مصدومیت بازیکنان پرسپولیس و موقعی که این تیم هفت، هشت مهره اش را بیرون خط داشت بشار رسن و سیامک نعمتی کارهای فوق را به گونه ای موفق انجام می دادند که انگار سال ها بازیکن فیکس پرسپولیس بوده اند، اما آنها تا این لحظه هنوز به درجات بازیکنانی همیشه فیکس ارتقا نیافته اند.
 
فرصت زیادی وجود ندارد
ابهام خواه ناخواه به محمدامین اسدی هم بسط می یابد که کالدرون در دوران پیش فصل بیش از آنکه این مهاجم سزاوارش باشد، به وی بازی داد و همچنین به امیر روستایی که برخی وی را علی علیپور فصل 99-98 و گلزن توانای بعدی پرسپولیس توصیف می کنند. رفع این ابهام و یافتن پاسخ سؤالات بی شمار مرتبط با ترکیب قرمز ها و نحوه ارنج آنها و کنکاش های مرتبط با آن فقط از جذابیت های لیگ نوزدهم است که از پنجشنبه کلید می خورد، اما تنها بازی افتتاحیه بین پرسپولیس و پارس جنوبی جم در آن روز برای پاسخ دادن همه سؤال های موجود کفاف نمی دهد.
این ابهام و مسأله پیچیده ای است که شاید تا پایان نیم فصل اول دوام یابد و اگر نتایج کار مثبت نباشد، کالدرون بقای حرفه ای و به واقع پست و جایگاه خود را روی آن گذاشته و مغبون اصلی ماجرا خواهد بود، بخصوص که نحوه بیرون راندن ایوانکوویچ از پرسپولیس توسط ایرج عرب و یارانش چنان پرایراد و سرشار از سوء مدیریت و ضعف های بنیادین بوده که از همان روزهای نخستین استقرار کالدرون در تهران، ذهنیت خوبی نسبت به این مرد آرژانتینی وجود نداشته و هنوز هم ندارد و شاید هرگز هم به وجود نیاید.