کهکشانی بودن رویا یا کابوس؟

تیمها را نامها نمی سازنند بلکه بازیکنان در خدمت تیم باید آنها را بوجود آورند.

واژگان گالکسی و اف سی هالیوود و کهکشانی ها و ... از تعاریف مصطلح این روزهای فوتبال است. بسیاری از تیمهای مشهور جهان با این الفاظ در دامی افتاده اند که سر انجامی جز شکست و نابودی نداشته است.

 در بسیاری از تورنمنت ها سخن از تیمهائی شده است که انبوه ستارگانش می توانند چشمها را بر واقعیت داشتن تیم بجای نام ببندد اما سرانجام واقعیت فوتبال روشن می شود و آن چیزی جز سعی و تلاش و همدلی و داشتن سربازان بیشتر بجای سرداران مغرور برای پیروزی ارتشی نیست و بی گمان در روزهای نقل و انتقال تیم پرسپولیس که در بین طرفدارانش به نام "ارتش سرخ" معروف است باید به این مسئله توجه کند.

برانکو ایوانکوویچ مردی است که چندان اعتقادی به کهکشان ساختن ندارد. او معتقد است بازیکنانش باید گوش به فرمان باشند و در پستهائی بازی کنند که او به آنها می گوید و به انجام وظایفی بپردازند که برانکو به آنها دیکته کرده است.

 برانکو نیاز به کالای لوکس و پر ادعا ندارد و برایش تیم مهمتر از هر چیزی است و چه خوب است که در این روزهای نقل و انتقال هم به او و سربازان بسیار کار آمدش اعتماد شود.
 
پرسپولیس تا پیش از نیم فصل با امتیازی برابر صدرنشین و تیم دوم در رده سوم و بالاتر از بسیاری از تیمهائی است که نه پنجره بسته نقل و انتقال داشته و نه در مورد نیروی انسانی با مضیقه از بعد تعداد مواجه بوده اند.

مردانی چون بیراوند و خلیل زاده و حسینی و نورالهی و کامیابی نیا و علیپور و عالیشاه و  رسن و منشا و نعمتی از بهترین های لیگ ایران هستند و مردانی چون مصلح و همتی و حسین پور و اسدی و طاهرخانی و ... نشان داده اند مردان روزهای سخت هستند.

ضمن آن که ترابی و رفیعی و شریفی از نامهای مشهور ایران بوده و بی گمان شیری هم بازیکنی است که در آینده بیشتر از او خواهیم شنید. پرسپولیس در غیاب ماهینی و انصاری نیازمند یک مدافع چند پسته است که بی گمان از نان شب هم برای تیمش واجب است اما در مورد خط حمله و هافبک نیازمند نیست دست به دامان نامهائی شوند که مدتها است از شرایط آرمانی خود دور یا خارجی ها گمنام باشد. با شریفی و ترابی نیروهای مستعدی که در خط حمله و میانی اش دارد بسیار غنی است. نباید به تیم فشار آورده شود که به دنبال نیروی های نامی و کهکشانی ساختن باشد از یاد نبریم تجربه کهکشانی ساختن روزگار غمخوار با بگوویچ و رویانیان با ژوره چه بلائی بر سر تیم آورد.