کیا باش جلال!

موضوع روشن است؛ گابریل کالدرون به صحت خبر مصدومیت جلال حسینی شک کرده. به همین دلیل هم مرد آرژانتینی حتی در غیاب شجاع خلیل زاده، حاضر نشد جلال را به مشهد ببرد و در نهایت آن حرف های طوفانی را در نشست خبری بعد از بازی علیه کاپیتان اول سرخپوشان به زبان آورد. بعد از نیمکت نشینی غیرمنتظره برابر نفت آبادان، وقتی جلال فهمید که در دربی هم شانسی برای حضور در ترکیب اصلی ندارد، ناگهان بحث مصدومیتش را مطرح کرد. منبع این خبر خود حسینی بود. پزشکان باشگاه هم در مورد آن مواضع ضدونقیضی داشتند. حتی طول دوره درمان هم مجهول و نامشخص بود. پرسپولیس دربی را برد و طبیعی بود که زوج کنعانی زادگان و شجاع برابر سپاهان هم حفظ شود؛ بنابراین مصدومیت جلال به طور مرموزی یک هفته دیگر هم طول کشید! نهایتا این آسیب دیدگی مبهم همزمان با محرومیت انضباطی خلیل زاده بهبود یافت و او اعلام کرد مشکلی برای حضور در برابر شهر خودرو ندارد. طبیعی است که وقتی شما این قطعات را کنار هم قرار می دهید، کمی گیج می شوید. وضع کالدرون هم همین بود. پیرمرد از دست کاپیتان اول تیمش گیج شده بود که او را از جمع مسافران مشهد خط زد. کالدرون تاوان سنگینی بابت این تصمیم داد. در روزی که تیم «زمینی باز» یحیی گل محمدی فقط روی دروازه سانتر کرد، یکی از همین ارسال ها به گل تبدیل شد. کالدرون اما پای تصمیمش ایستاده؛ چنان که در همان نشست خبری بعد از بازی گفت حسینی شانس حضور در مقابل پیکان را هم نخواهد داشت.

جلال حسینی بدون تردید یکی از بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال ایران است؛ یک مدافع میانی برجسته که هنوز هم در همین سن و سال، کیفیتی قابل اتکا دارد. او نقش مهمی در موفقیت های چند سال گذشته پرسپولیس داشته و شاید اگر الان هم بازی کند، ضریب اطمینان ساختار دفاعی سرخ ها را افزایش بدهد. همه اینها ارزشمند است، اما برای «ماندگار» شدن کافی نیست. جلال در کنار توانایی های فنی و قدرت رهبری، باید عنصر وفاداری و از خودگذشتگی هم داشته باشد. گیریم که مربی حتی به دلایل نادرست تصمیم گرفته او را نیمکت نشین کند؛ بهتر بود جلال با آغوش باز این تصمیم را می پذیرفت و بی حاشیه و جنجال منتظر فرصتی دیگر برای اثبات توانایی هایش باقی می ماند. یادمان باشد او از مهدی مهدوی کیا بزرگتر نیست. کیا در دوره مربیگری همین یحیی گل محمدی، به ناحق در تیمی نیمکت نشین شد که حتی به اندازه انگشتان یک دست هم بازیکن استاندارد نداشت. با این وجود مهدوی کیا لام تا کام حرف نزد و حتی دو روز بعد از مرگ تلخ مادرش برای روحیه دادن به تیم یحیی در بازی حذفی برابر داماش، راهی رشت شد. مهدوی کیا با همین رفتارها به چهره ای متمایز در تاریخ پرسپولیس تبدیل شده است. نه اینکه جلال بازیکنی کوچکی باشد یا زود فراموش شود، اما کاریزمای کیا از جنس دیگری است؛ از جنس ایثار و تواضع. جلال حسینی نشستن روی نیمکتی را کسر شأن خودش دیده که امثال مهدوی کیا و کریمی با کوله باری از افتخارات ملی و بین المللی روی آن آرام گرفتند و دم بر نیاوردند. اگر مساله مصدومیت او نمایشی بوده باشد (که ظاهرا بوده و واکنش تند کالدرون هم روی همین موضوع صحه می گذارد) جای این گله هم باقی می ماند که اگر مثلا در همان دربی تهران آُسیب دیدگی سر کنعانی زادگان جدی تر می بود و او نمی توانست به بازی ادامه بدهد، کالدرون چه باید می کرد؟ آیا جایز است بهترین مدافع فوتبال ایران صحیح و سالم در خانه نشسته باشد و تیم دچار گرفتاری شود؟ شبیه همین اتفاقی که در مشهد رخ داد و باز جلال غیرمستقیم در آن مقصر بود.

این آدم ها هستند که به یک جایگاه وزن می دهند نه برعکس. امروز اگر به بهانه این مطلب به نیکی از مهدی مهدوی کیا یاد می شود، دلیلش گل او به آمریکا یا حضور مستمر و درخشانش در هامبورگ نیست، بلکه از خودگذشتگی حرفه ای و مهربانانه این بازیکن در پذیرفتن نیمکت نشینی ناسزاوارانه در پرسپولیس است. جلال هم می توانست (یا هنوز می تواند) بخشی از همین داستان باشد. او باید روی دیگرش را نشان بدهد؛ اینکه تیم را بزرگتر از خودش می داند. فعلا که یک نمره ضعیف در کارنامه کاپیتان ثبت شده، تا ببینیم او بعدا چه خواهد کرد.