کیست که ایـــن را نداند؟

یحیی گل‌محمدی می‌تواند خوشحال و امیدوار لیگ را شروع کند. جام در آغوش اوست و کارش برای بالا بردن دوباره جام سخت نیست اما فراموش نکنیم که وقتی یحیی به پرسپولیس برگشت، جام را در آغوش نداشت و خودش در موقعیت تازه پرسپولیس در راه قهرمانی اثر گذاشت، آن هم دو سال پی در پی.

گابریل کالدرون که به پرسپولیس رفت، کار دشواری داشت. او سرمربی تیمی شده بود که پیش از او یک سرمربی موفق به نام برانکو ایوانکوویچ داشت. کالدرون به سختی باید تیم خودش را می‌ساخت، چون قرمزها عادت داشتند مطابق دیدگاه‌های برانکو بازی کنند. برانکو روش‌های خود را نهادینه کرده بود و مربی پس از او کار ساده‌ای نداشت. کالدرون اما در تمام نیم‌فصل تلاش کرد تا تیم خودش را بسازد، تیمی بی‌شباهت به تیم برانکو. موفق هم شد. شاید تیمش را هنوز بهتر یا موفق‌تر از برانکو نمی‌دانستید، چون زمان برای تکامل فنی و کسب موفقیت کافی نبود اما می‌توانستید پرسپولیس را به روایت کالدرون ببینید.

یحیی گل‌محمدی باید راه کالدرون را طی می‌کرد. او نیم‌فصل تیم را ساخت و رفت و گل‌محمدی هم لابد می‌خواست تیم را خودش دوباره بسازد، با نشانه‌های انحصاری خودش. گل‌محمدی برای چنین کاری به زمان و اعتماد نیاز داشت. همان چیزی که کالدرون هم نیاز داشت. هواداران حتماً درک می‌کنند که گل‌محمدی باید در چه فرصتی چه راهی را پیش می‌رفت، همانطور که به رغم انتقاد از کالدرون، سرانجام با او همراه شدند و از رفتنش نیز حسرت خوردند.

گل‌محمدی مربی خوشفکر و اهل کار کردن و تیم ساختن است. او در هر تیمی که کار کرده، خودش و همکارانش آثار فنی داشته‌اند. او یک بی‌توجه به اسلوب‌های فنی خود نیست. مربیانی مثل او کار سخت‌تری دارند، چون وسواس‌ها و دقت‌های بیشتری دارند.

شاید عده‌ای از تغییرات بیشتر یحیی می‌ترسیدند، ترس از اینکه پرسپولیس کیفیت پایین‌تری را نشان دهد. یا شاید ترس از اینکه بازیکنان در تغییرات پی در پی کادر فنی دچار سردرگمی و افت کیفیت شوند اما گل‌محمدی توانست با کمترین آسیب‌ها پرسپولیس را پیش ببرد و دو بار در دو فصل قهرمانش کند.

پرسپولیس البته با گل‌محمدی روزهای سخت هم داشت، مثل روزهایی که دفاع قرمزها در لیگ قهرمانان متزلزل نشان می‌داد و یحیی دوباره باید دست به کار می‌شد.

پیش‌تر خط دفاع پرسپولیس عملکردی فوق‌العاده داشت. کالدرون دوره‌ای از جلال حسینی گذر کرد، دوره‌ای تا مرز نیمکت‌نشینی علیرضا بیرانوند پیش رفت و مشغول اصلاحات فنی و تربیت تیمش بود و به بازیکنانش نیز هشدار داده بود که با هر پیشینه‌ای ممکن است بیرون از ترکیب باشند. یحیی گل‌محمدی حتماً متوجه این تغییر وضعیت بود. او باید می‌دید در دوره کالدرون چه تصمیماتی در انتخاب نفرات و انتخاب شیوه‌ها گرفته می‌شد که خط دفاع مستحکم بود و حالا چه تغییراتی از سوی او منجر به شکل‌گیری دفاعی متزلزل شده است.

یحیی اما از تمام روزهای سخت گذشت و با قهرمانی‌های پی در پی کاری کرد که کمتر کسی یادی از مربیان گذشته می‌کند. برانکو و حتی کالدرون همچنان برای قرمزها قابل احترام‌اند اما آنها گل‌محمدی را دارند.

یحیی می‌داند که همیشه باید اعتبارش را در پرسپولیس بالا و بالاتر ببرد و این به نمایش‌های تیم او در هفته‌های آینده وابسته است. او دنبال قهرمانی سوم است. کیست که این را نداند؟