کیمیا

«تا وقتی کسانی مثل شما در فدراسیون هستند، فوتبال ما روز خوش نخواهد دید.» این جمله ما را به هفت سال قبل برد. همین برنامه، همین نود، همین عادل فردوسی پور. کنارش رسول کربکندی نشسته بود و ناصر حجازی حرف هایی را فریاد می زد که حالا علی کریمی می گوید: «می گویند فوتبال ما ناپاک است، ما باید ببینیم جای دیگرمان پاک است که راجع به فوتبال ناپاک صحبت می کنیم؟» رنگ از رخ عادل فردوسی پور پرید، دستپاچه بود اما ناصر حجازی محبوب تر شد. سال ها گذشت. گفتند دیگر مثل او نمی آید. کسی که حرف حق بزند، کسی که نترسد اما شب دوشنبه سایه روشنی از حجازی در همان برنامه، همان نود و مقابل همان عادل فردوسی پور نشست و فریاد زد.

هنوز هم یاغی است. دیگر با توپ جادو نمی کند اما هنوز هم سر سازگاری ندارد و با سوالات شگفت انگیزش جادوگری را پی گرفته است. می گویند دنیای مجازی، بت ها را شکسته. دیگر اسطوره نداریم. عکس قهرمان به دیوار اتاق ها نیست. دیگر ماه ها انتظار نمی کشیم نوار VHS سیاه رنگی به دست مان برسد تا با صدای خواننده محبوب مان عشق کنیم. بی قراری نمی کنیم تا پوستر جدید فوتبالیست های مورد علاقه مان را پیدا کنیم و شب ها زل بزنیم به تصویرشان و رویا بسازیم. اما علی کریمی از همان جنسی است که امروز می گویند کیمیا شده. جامی با پیراهن پرسپولیس و تیم ملی بالای سر نبرد تا خاطره اش در ذهن مان حک شود اما تا دل مان بخواهد جادو کرد.

می گویند نابغه ها «آن» دارند. می دانند چه کار کنند تا مُهرشان را بر دل تاریخ بکوبند. اصلا برای شان اتفاق می افتد. دریبل یوهان کرایف، گل تاریخی مارادونا، خوشحالی منحصر به فرد اریک کانتونا، اسنیف رابی فاولر بعد از گل در دربی و لگد علی کریمی به ساک پزشکی، قیچی در دربی، دریبل های اعجاب انگیز مقابل بازیکنان رم، سرِ توپ به میشائیل بالاک و ... . پسر بی حوصله دیروز حالا در مسیر ناصر حجازی شدن قدم برمی دارد. فن بیان ندارد، تپق می زند، مسلط نیست، نمی داند چگونه حرف های حقش را جمله بندی کند، محمدرضا ساکت اما سخنور است، می داند آداب مباحثه، مناظره و خطابه را. هر از گاهی به طعنه، پراکنده گویی کریمی را به رویش می آورد: «ظاهرا استرس داری آقای کریمی». علی کریمی با یک بغل سوال به استودیو برنامه نود آمد، همان برنامه ای که یک هفته قبل، لوگویش را پرت کرد روی زمین چون معتقد بود دست عادل فردوسی پور با مهدی تاج و همکارانش در یک کاسه است. یک عالم سوال به حق داشت اما شاید عده ای گمان کنند «به هر حال »ها و «طبیعتا»های پر تعدادش اجازه نداده تا مقابل فرافکنی ها و سفسطه ها و حتی مغلطه های محمدرضا ساکت به پیروزی قاطع برسد. ساکت سخن ور است، مدیر بوده، تحصیلاتش از علی کریمی بالاتر است و البته زمانی که روی فن بیانش کار می کرد، علی کریمی درون مستطیل سبز می دوید و فریاد می زد.

عده ای می گویند پای منافعش در میان است؛ زمانی تیم ملیِ برانکو را در جام جهانی 2006 به هم ریخت و رسما اعلام کرد مرد کُروات، مربی شجاعی نیست اما بعدها با «پروفسور» پرسپولیس رفیق شد. کارلوس کی روش، مربی بزرگی بود تا وقتی کریمی بازی می کرد و دستیارش بود اما حالا دشمن خوانده می شود. می گویند سنگ خودش را به سینه می زند اما مردم دوستش دارند، از دوشنبه شب محبوب تر هم شده، جادوگر یاغی دیروز، هنوز هم جادوگر است. قهرمان امروز اگر منفعتش هم به خطر افتاده باشد، شجاعت مبارزه با فساد را دارد؛ فسادی که چه با وجود منافع برای کریمی و چه بی هیچ نفعی برای او مذموم است. مردم دو روز است با این سوال درگیرند؛ چرا دیگران از بی کفایتی نامدیران نمی گویند؟

با توپ پر به نود آمد، معلوم بود از دوستانی مشاوره گرفته، مدام موبایلش را چک می کرد، ابایی هم نداشت کسی بفهمد، می خواست رودرروی مهدی تاج بنشیند اما رئیس به چین تایپه رفت تا عکس یادگاری بچه های قهرمان فوتسال را از دست ندهد. محمدرضا ساکت آمد، می خواست کریمی را عصبی کند، طعنه می زد، طفره می رفت، فرافکنی می کرد و حتی دروغ می گفت. کریمی به اساسنامه تایید نشده فدراسیون فوتبال ایراد گرفت، ساکت با صراحت حرف کریمی را تکذیب کرد اما دقایقی بعد احمد براتی، رئیس کمیته حقوقی و تدوین مقررات فدراسیون فوتبال به او گرای دروغش را داد؛ کریمی تصویر تاییدیه فیفا را خواست و براتی، سخنگوی سازمان متبوعش در نود را از نبودن چنین برگه ای مطلع کرد. نه تنها فیفا تاییدیه نداده که هیات دولت هم مصوب نکرده. فدراسیون فوتبال سال هاست فعالیت غیر قانونی دارد. کریمی از پول هایی پرسید که به حساب هوشنگ مقدس واریز شده، باز هم تکذیب ولی این بار ساکت از درِ دیگری وارد شد و این اتفاق را مربوط به دوران ریاستِ قبل از تاج دانست؛ یکی از بزرگترین ایرادهای حقوقی وارد به صحبت های دبیرکل. ساکت در بیشتر موارد توپ را به زمین علی کفاشیان می انداخت و تاج را از اتهامات مبرا می کرد اما قانون حرف دیگری دارد. در قانون تجارت، مدیر جدید تعهدات مدیر سابق را نیز می پذیرد. تاج میراث دارِ بد و خوب به جای مانده از دوران کفاشیان است و باید جواب بدهد درباره هر چه مبهم است و بوی تخلف می دهد. این نکته را هم باید بداند که نایب رئیس فدراسیون در دوره رئیس سابق نمی تواند امروز به عنوان رئیس جدید فرافکنی کند. او در فدراسیون قبل مسئولیت داشته است.

ساکت به گونه ای قراردادهای ابهام برانگیز کریمی را مورد تایید مجمع عمومی فدراسیون فوتبال می دانست که گویا مجمع بری از هر ایراد و لغزش است اما اگر مجمع خلاف قانون عمل نمی کرد که سازمان بازرسی ورود نمی کرد و از فدراسیون توضیح نمی خواست. قراردادی که با کانون ایران نوین بستند، اگر ترکمانچای نبود که غرامت نمی دادند و حداقل عبرت می گرفتند تا سال بعد جریمه ای دو برابری ندهند. سوال کریمی و فردوسی پور اما باز هم بی پاسخ ماند؛ «چه کسی این قرارداد را نوشته؟» می گویند رنگ لباسش نیز معنی داشت. پسرکی که حالا مردی شده، به اندازه ناصر حجازی خوش تیپ و خوش پوش نیست اما خودش دوست دارد جا پای اسطوره فقید آبی بگذارد؛ تشویق هواداران استقلال در روز شکست سپیدرود نشان داد آبی ها هم دوستش دارند، از قیامش حمایت می کنند و برنمی تابند ابهامات بی پاسخ فدراسیون فوتبال و ایرانگردی و نگاه بالا به پایین کی روش را.

«سباستین» کلید واژه مناظره داغ دوشنبه شب بود. مربی بدنساز تیم ملی که کریمی می گوید پسر خوانده کی روش است، مدرک ندارد و معلوم نیست چرا و چگونه به تیم ملی فوتبال راه پیدا کرده. ساکت نپذیرفت، زیر بار نرفت و کوتاه نیامد اما صبر مرد پرتغالی لبریز شد. برای عادل فردوسی پور پیام فرستاد: «شما می توانید استعداد را بخرید اما شخصیت را نه. در جای مناسب جواب این بی احترام ها، دروغ ها و تهمت های بزدلانه را خواهم داد.» پیام ساده ای نبود؛ کریمی را «بزدل» خطاب کرده بود اما «جادوگر» هم بی جواب نگذاشت متن کی روش را: «امیدوارم جرات داشته باشد رودررو هم به من بگوید بزدل». کریمی جَری تر شد: «تا زمانی که زنده هستم روی حرف هایم می مانم.»

سال ها قبل از این هم محمد رویانیان، مدیرعامل از سیاست آمده باشگاه پرسپولیس به او لقب «ام الفساد» داد. مصطفی آجرلو در زمان حیات باشگاه استیل آذین به دلیل تظاهر به روزه خواری و توهین به مسئولان فدراسیون فوتبال اخراجش کرد اما مردم هنوز هم علی کریمی، جادوگر دیروز مستطیل سبز و قهرمان و شورشی امروز را دوست دارند. کی روش نیز حالا نام خود را به فهرست بازندگان نبرد با علی کریمی اضافه کرده. برخی در شبکه های اجتماعی می گویند سیمرغ بلورین را باید به کریمی اهدا کرد. کیوان کثیریان، منتقد سینما، کریمی را به عنوان نجات بخش معرفی کرد و نوشت: «سینمای ایران نیز، هم علی کریمی لازم دارد، هم نود و هم فردوسی پور. ساکت هم که دارد .کار از دست بشده است». جایی که واقعا نماینده مردم بود و در وانفسای دروغ و دیوار قطور بی اعتمادی، از حق عبور نکرد. کریمی کراوات نمی زند، ژست اپوزیسیون ندارد اما حرف هایش از جنس مردم است. از جنس کف جامعه، چیزی شبیه به جنس اعتراض های مردم به گرانی تخم مرغ و بنزین. کریمی از خود مردم است. می گویند تنها کسانی می توانند فساد را شجاعانه نقد کنند که خود فاسد نباشند. یاغی باز هم یاغی بود. برنده سیمرغ بلورین بهترین بازیگر مرد جشنواره سی وششم فیلم فجر، پسرِ ناصر حجازی و تنی چند از هنرمندان نیز حمایتش کردند تا نشان دهند «هشتِ یاغی» را حق می دانند، حتی اگر مسلط نباشد، گیر کند و تپق بزند یا حتی به قول خودش آلزایمر گرفته باشد.