کینه را زمین بگذار برادر!

فوتبال به عنوان يكي از پرطرفدارترين رشته‌هاي ورزشي جهان، گهگاه نقش‌هاي بسيار مهمي را در دنياي سياست ايفا كرده است. براي مثال هيچ عامل ديگري به جز فوتبال (با انگيزه صعود به جام جهاني 2010) نمي‌توانست كره شمالي و جنوبي را دوستانه و بدون هيچ مشكلي در كنار هم قرار بدهد. هيچ كدام از تلاش‌هاي سياسي در طول سال‌هاي متمادي نتوانسته بود، رابطه اين دو كشور را از حالت دشمني بيرون بكشد، اما فوتبال توانست اين غير ممكن را تبديل به ممكن كند. آنها در چارچوب رقابت‌هاي مقدماتي جام جهاني آفريقاي جنوبي دوباره در برابر هم قرار گرفتندو البته نه براي جنگيدي، بلكه به منظور رقابتي دوستانه و ورزشي...!

دو: مگر مي‌توان ايراني بود و هشت سال جنگ تحميلي ويرانگر را از ياد برد؟ مگر مي‌شود فراموش كني كه در كربلاي چهار چه اتفاقي افتاد، در فكه چه گذشت، در حلبچه چه رخ داد و دوكوهه چگونه با خون شست‌وشو شد؟!
جنايت‌هاي صدام و صداميان در طول سال‌هاي جنگ، از ياد نرفتني است، بالاخص فجايعي كه در بدو حملات ناجوانمردانه بعثي‌ها به شهرها و مردم بي‌دفاعشان رخ داد! همان اتفاقات تلخ و غروربرانگيز است كه جهان‌آراها، همت‌ها و شهداي ديگرمان را تا ابد در قلب و روح ايراني‌ها جاودانه مي‌كند. ياد شهيداني كه در سوم خردادماه سال 61 شمسي به خاك و خون غلتيدند تا «خونين‌شهر» به دامان پاك مام ميهن بازگردد و دوباره «خرمشهر» شود، هرگز و تحت هيچ شرايطي از ياد و خاطره ايرانياني كه به وطن عشق مي‌ورزند، محو نخواهد شد كه قهرمان واقعي شهيدانند و بس!

سه:تاريخ گاهي بازي‌هاي خونيني را براي ملت يا ملل خاصي در نظر گرفته است و تقدير گاهي چنان خود را تشنه خون مي‌نماياند كه جز با به خاك و خون غلتيدن ميليون‌ها تن از مردمي كه بدون شناخت از همديگر به جان هم افتاده‌اند، سيراب نمي‌شود! جنگ‌هاي جهاني اول و دوم، فقط نمونه‌هايي از خونخواري تقدير هستند و دست تقدير اين بار با دستان ديكتاتور ديوانه‌اي به نام صدام حسين سيراب شد. ظهور و به قدرت رسيدن اين جنايتكار سفاك، از برادران عراقي ما ملتي مهاجم و تجاوزگر ساخت. بدون آنكه اكثر آنها خواستار و خواهانش بوده باشند.
خوي جنايتكار صدام، بعد از تهاجم به ايران و كويت به جهانيان اثبات شد، اما هيچ ملتي به اندازه مردم صبور و مظلوم ايران در اين ميان از ظهور صدام متضرر نشد، سوگ نديد و سختي نكشيد! اما حمله صدام به كويت جهانيان را عليه وي شوراند و تبديل شد به پاياني براي اين حاكم سفاك...! البته دست تقدير در مورد صدام تا حدودي عادل بود. ديكتاتور احمق عراق، قبل از دستگيري مجبور به زيستني پنهاني در مغاك‌ها شد و بعد از دستگيري آنقدر تحقير ديد كه طناب دار تبديل به آرزويش شد. آرزويي كه نهايتا برآورده شد و داستان صدام نيز به پايان رسيد!
جنگ هشت ساله به پايان رسيد، صدام مرد و صداميان قدرت افسانه‌اي‌شان را از دست دادند. ملت ايران البته هزينه‌هاي زيادي را در اين ميان متحمل شد، (هزينه‌هايي كه هرگز محاسبه شدني نيستند) اما آيا ما بايد كينه آن جنگ لعنتي را تا ابد به دنبال‌مان بكشانيم و حملش كنيم؟!

چهار:در سالگرد آزادي غرور برانگيز خرمشهر، فوتبال عاملي شد براي اينكه دشمنان ديروز تبديل به همبازيان و دوستان امروز شوند. حضور حوار ملامحمد عراقي در فينال جام حذفي فوتبال ايران، اين اتفاق را رقم زد. وي كه در آخرين دقايق بازي با پيراهن قرمز وارد زمين شده بود، موفق شد با يك سانتر دقيق، گل سوم پرسپوليس را پايه‌ريزي كند. گلي كه با ضربه سر محسن خليلي به ثمر رسيد. خليلي بعد از گلزني (طبق روال معمول فوتبالي‌ها) به سراغ ملامحمدي رفت كه اين توپ شسته و رفته را براي وي آماده كرده بود و برپاي وي بوسه زد!
بوسه يك ايراني بر پاي يك عراقي، در سالرزو آزادسازي خرمشهر، به مذاق برخي از همكاران و هموطنان ما خوشايند نبوده است. مگر نظير همين پاها نبودند كه خرمشهر را ملوث كرده بودند و مگر براي قطع اين پاها نبود كه جهان‌آرا و يارانش غريبانه به خاك و خون غلتيدند؟ اما با خودمان روراست باشيم. آيا اين پا همان پاي متجاوز است كه روزي ناموسمان را تهديد كرده بود يا پاي دوستي‌ اين مسلمان، كه امروز ميهمان ماست و فقط روزي به خاطر حضور ديوانه‌اي در راس حكومت كشورش در برابر ما قرار گرفته بود؟!
حوار ملامحمد در سوم خرداد 61 چند ساله بوده و چند درصد از گناه تجاوز صدام بر ايران بر گردن اوست؟ حتي اگر فرض را بر آن بگذاريم كه شخص حوار در لشكري كه خرمشهر را اشغال كرد حضور داشته هم (كه از لحاظ رياضي غيرممكن است!) نمي‌توانيم او را مسوول اين اتفاق زشت بدانيم و 28 سال بعد از آن روزهاي پر اشك و خون، او را به گناهي كه صدام و صداميان مرتكبش شده بودند مجازات كنيم! مي‌توانيم؟
اين كينه قرار است تا كي همراه ما باشد؟ اگر فوتبال 30 سال بعد از به وجود آمدن آن زخم عميق، نتواند عاملي شود براي دوستي‌ها، چه كسي و چه چيزي مي‌تواند چنين كند؟! بياموزيم كه پسر را به گناه پدر گردن نزنيم و ببخشيم كساني را كه بر ما بد كردند كه با كينه ورزيدن فقط دلمان را زنگار گرفته‌تر مي‌كنيم.پس بار كينه‌ات را زمين بگذار برادر و ببين كه چقدر آزادانه‌تر دويدن تواني كرد!
----------------------------
نويسنده: شاهين تهراني