کی روش و زشت ترین فروپاشی

واکنش کارلوس کی روش به خداحافظی سردار آزمون باورکردنی نیست؛ دو هفته سکوت و بعد دو خط مصاحبه که تیشه به ریشه درخت هفت ساله آقای مربی در ایران می زند. شاید در این مدت بسیاری از فوتبال دوستان کشورمان از تاکتیک های دفاعی و ملال آور کی روش یا از بدخلقی های بی پایان او خسته و کلافه شده باشند، اما اگر فقط یک ویژگی در مربی پرتغالی وجود داشت که دوست و دشمن تحسین اش می کردند، آن «اصولگرایی» کارلوس بود؛ فضیلتی که حالا همان هم پای پسربچه لوس فوتبال ایران ذبح می شود تا تصویری که از کی روش در فوتبال ما باقی می ماند، روز به روز تاریک تر و کدرتر شود. یک فوتبالیست 23 ساله که از تصادف زنجیره ای «باحال» پورشه اش لذت می برد و به اسبش بیشتر از تیم ملی مملکت توجه دارد، بعد از جام جهانی خداحافظی کرده و گفته نمی خواهد مادر بیمارش بیش از این تحت فشار باشد. بعد به جان همان مادرش قسم خورده که دیگر برای تیم ملی بازی نمی کند، اما حالا آقای سرمربی با یک خروار ادعای اقتدار، در خبرگزاری های روسیه از تلاشش برای بازگرداندن او به تیم حرف می زند؛ بی آنکه توضیح بدهد چرا امثال رحمتی و عقیلی و علی کریمی تا گفتند «خ» خداحافظی شان به رسمیت شناخته شد و دیگر به تیم ملی بازنگشتند؟!

می گویند سردار جوان و بااستعداد است و نباید در آتش یک تصمیم احساسی بسوزد، اما نمی گویند ارزش واقعی دیسپلین و نظم گرایی به عمومیت آن است. امروز اگر ام با په 19 ساله برای تیم ملی فرانسه پشت چشم نازک کند، سرمربی قهرمان جهان با او چه خواهد کرد؟ مگر می شود اقتدارت را فقط به رخ کریم بنزما بکشی و جلوی ام با په کوتاه بیایی؟ قاطعیت که زمان و مکان سرش نمی شود. مگر همین زلاتکو دالیچ که کی روش و دوستانش به نام او آلرژی پیدا کرده اند، در بحبوحه جام جهانی بازیکن نافرمانش را از اردوی تیم ملی اخراج نکرد و به خانه برنگرداند؟ دالیچ 450 هزار دلاری، آرام و موقر، بدون اینکه خط اتوی پیراهنش خراب شود کرواسی را به فینال جام جهانی رساند. او نه کت کند، نه داد و بیداد راه انداخت و نه لاف تعصب زد، اما جایی که لازم بود پای حرمت تیمش ایستاد و هزینه داد. حالا اما کارلوس کی روش چه می کند؟ موضوع روشن است؛ او برای سردار فرش قرمز پهن کرده و البته حامیانش در تهران هزار و یک دلیل حیرت انگیز ردیف می کنند که حق دارد!

پیش از جام جهانی کی روش به برانکو طعنه زد: «بعد از من کسی را بیاورید که بازیکنش به بطری آب لگد بزند و او یقه اش را نگیرد.» حالا اما خود کارلوس در موقعیت باج دادن به یک جوان 23 ساله رویت شده؛ کسی که پنج سال مدیحه سرایی در مورد اقتدار و عزم کی روش در مقابله با بازیکن سالاری را دود کرد و به آسمان فرستاد. البته که طعنه هایی کارلوس را زیاد هم نباید جدی گرفت؛ درست مثل وقتی که برای تحقیر برانکو گفت: «40 روزه رونالدو نه، اما مودریچ می سازم» و البته خبر نداشت که دو ماه بعد قرار است مودریچ جایزه بهترین بازیکن جام جهانی را بگیرد و از میکس زون به برانکو سلام برساند! کاش اما بقیه کنایه های مربی سابقا مقتدر به بوته آزمایش کشیده نشود؛ مثل سرکوفت او به برانکو بابت بازنگشتن به ایران بعد از جام جهانی 2006. کاش روزی فرا نرسد که نخواهند قرارداد کی روش را تمدید کنند و به همین دلیل ساده، بدهی مالیاتی اش را هم پشت گوش بیندازند؛ آن روز خواهیم دید کارلوس ایران پرست خطر ممنوع الخروجی و پرداخت مالیات از جیب مبارکش را می پذیرد و به تهران برمی گردد یا او هم با فراموشی همه این جنگ و جدل ها ما را می پیچاند و سراغ زندگی اش می رود؟!