گابریل در بیدادگاه

ظاهرا حتی بهبود نتایج پرسپولیس و حضور غیرمنتظره این تیم در کورس قهرمانی هم باعث نمی شود شاهد نقدهای منصفانه تری در مورد سرمربی سرخپوشان و عملکرد فنی و مدیریتی او باشیم. در شرایطی که خیلی ها از روز اول به کالدرون به چشم غاصب جایگاه برانکو(!) نگاه کردند و نامهربانی و سختگیری در مورد مربی آرژانتینی را در دستور کار قرار دادند، انتظار می رفت با گذشت زمان فضا معتدل تر شود اما هنوز نشده. در این میان برخی نقدها علیه پرسپولیس و کادر فنی اش ذیل سرفصل هایی انجام می شود که واقعا مبنای منطقی ندارد. چند مورد از آنها را مرور می کنیم.

ضد حمله های برق آسا با مشکل بدنی
تقریبا از روز اول فصل این شائبه مطرح شد که پرسپولیس مشکل بدنسازی دارد و تیم از این نظر به خوبی آماده نشده است. بحث مشکل بدنی سرخپوشان به شکل عجیبی حتی به فصل مشترک مصاحبه های انتقادی برخی پیشکسوتان هم تبدیل شد. قاعدتا این موضوع فنی تر و تخصصی تر از آن است که یک ناظر بیرونی یا هوادار عادی بتواند در موردش نظر بدهد. تنها سنگ محک داستان اما آمادگی بازیکنان داخل میدان است؛ آنچه پرسپولیس در لیگ نوزدهم ابدا مشکلی در موردش نداشته است. وقتی کالدرون بر مبنای آمار استخراج شده از جی.پی .آر.اس در مورد میزان دوندگی بازیکنانش سخن می گفت خیلی ها او را به تمسخر می گرفتند اما الان می بینیم تیم هر 4روز یک بار بازی می کند و مشکل خاصی هم ندارد. یک ویژگی مهم پرسپولیس کالدرون، ضدحمله های برق آسا با حضور تعداد زیادی از بازیکنان است. چطور می توان در این تقویم فشرده، مثلا در نیمه دوم بازی با ذوب آهن یا سایپا در زمین حریف از این ضدحمله های دسته جمعی زد و در عین حال مشکل بدنی هم داشت؟ واقعا چنین چیزی امکان پذیر است؟

جذاب نیست؟ واقعا؟
ایرادی که اخیرا زیاد از پرسپولیس گرفته می شود این است که سرخپوشان با وجود موفقیت نسبی در بحث امتیازگیری، چندان جذاب بازی نمی کنند. صدالبته که جذابیت یک بحث کیفی است که تا حدی به سلیقه افراد مربوط می شود اما حداقل در حوزه آماری پرسپولیس با معدل بیش از 10ضربه به سمت دروازه رقبا و میانگین رد و بدل کردن بیش از 500پاس در هر بازی، واقعا تیم کسل کننده ای نبوده است. حداقل به وضوح می توان ادعا کرد این تیم نسبت به تیم نیم فصل دوم پارسال برانکو که تقریبا تمامی این بازیکنان را در اختیار داشت، بهتر و دیدنی تر فوتبال بازی می کند. پارسال پرسپولیس در 5 بازی آخر فقط 3 گل زد که یکی از آنها هم از روی نقطه پنالتی بود. در نیم فصل گذشته، مهدی ترابی یک بازیکن معمولی بود که از پتانسیل او استفاده نشد. امسال اما وضع فرق کرده است. پارسال پرسپولیس در هر دو نیم فصل یک مهاجم مکمل نسبتا خوب کنار علی علیپور داشت؛ ابتدا گادوین منشا و بعد ماریو بودیمیر. امسال اما تیم بدون مهاجم سایه، تا اینجای فصل 6 گل بیشتر از تراکتورسازی پرمهره به ثمر رسانده است. سخت است که پرسپولیس کالدرون را تیمی غیرجذاب بخوانیم؛ آن هم درحالی که زمان زیادی برد تا سرمربی جدید، روی تیمش اشراف پیدا کند و مثلا برای خط حمله به گزینه وحید امیری برسد.

تغییرات ترکیب؛ آخرین سنگر
اگر پرسپولیس خوب بدود، خوب نتیجه بگیرد و هواداران هم از عملکرد تیم راضی باشند، آخرین سنگر منتقدان اعتراض به تغییرات مداوم در ترکیب است. حتی اگر خود جلال حسینی به زبان بیاید و بگوید در 38سالگی قادر نیست هر 4 روز یک بار بازی کند، باز یکی مثل مرتضی فنونی زاده پیدا می شود که به نیمکت نشینی او اعتراض کند. شاید اگر یک مربی خوش تیپ مثل استراماچونی ناگهان گلر دوم تیمش را فیکس می کرد و همین سنگربان ذخیره بهترین سیو هفته را انجام می داد، همه غرق در ستایش از تدبیر او می شدند اما اعمال چنین تغییری توسط کالدرون بی مو و بدقیافه، به سردرگمی او در تعیین ارنج نسبت داده می شود. وقتی کارلوس کی روش پست احسان حاج صفی را بعد از 70بازی ملی عوض می کند، همه به درایت و دانش فنی سینیور اشاره می کنند اما به کالدرون حق داده نمی شود در نیم فصل اول کارش، محمد نادری 22ساله را صرفا در یک پست دیگر «امتحان» کند. همه این بی انصافی ها و قلع وقمع ها عیبی نداشت؛ فقط اگر مطمئن بودیم پرسپولیس بدون کالدرون تیم بهتری خواهد شد. مشکل اما اینجاست که قوم بهانه گیر، طبق معمول آلترناتیو هم ندارند و فقط نیت کرده اند هزینه ای که باشگاه صرف جذب یک مربی کارنامه دار کرده و فعلا هم با او موفق بوده را به باد بدهند؛ همین!