گاف های بی پایان یار دوازدهم / عكس ضرغامي را روي سينه ات بچسبان!

از ماه ها پيش سري جديد برنامه ورزش از نگاه دو با تبليغات فراوان روي آنتن شبكه دوم سيما رفت؛ شويي كه از آن به عنوان یکی از قديمي ترين برنامه ورزشي تلويزيون در ايران ياد مي شود و مسوولانش قصد داشتند با افزودن رنگ و لعاب به آن، دوباره احيايش كنند. با اين وجود اما، خيلي زود روشن شد اين برنامه در دستيابي به اهدافش ناكام مانده است. عدم اعمال ابتكار و نوآوري و اتكا به پرگويي مجريان و مهمانان از يك سو و اتخاذ برخي سياست ها و جهت گيري هاي غلط و ناشيانه از سوي ديگر باعث شد ورزش از نگاه دو هرگز به موفقيت مدنظر سرمايه گذارانش دست پيدا نكند. در طول اين مدت، برنامه مزبور بيشتر از آنچه با توليد محتواي مطلوب و اثرگذاري مثبت بين هواداران ورزش در ايران مطرح شود، به خاطر حاشيه هاي عجيب و غريب و اتفاقات باور نكردني اش در كانون توجهات قرار گرفته است. يك روز اشك هاي سوزناك رحمتي براي تحت تاثير قرار دادن كارلوس كرش مساله بوده، يك روز پروژه تطهير يك خلافكار بازنشسته ياكوزاها و تبليغ فروشگاه سيسموني اش در خيابان بهار(!) بحث برانگيز شده و يك روز هم نوشابه باز كردن هاي آن چناني براي حسين هدايتي سروصدا كرده؛ مردي كه گفته مي شود به ازاي هر قسمت روي آنتن رفتن اين برنامه، 20 ميليون تومان به صدا و سيما پول مي دهد! اين كه چرا جام جم ايران به اين حال و روز افتاده، شايد مهم ترين دليلش همين باشد. بقيه تلويزيون هاي دنيا براي توليد برنامه پول خرج مي كنند و در نتيجه حواس شان به كيفيت كالا هست، اما وقتي رسم فروش و اجاره استوديو در صداوسيماي ايران باب شده، نبايد غير از اين هرج مرج تاسف بار انتظار چيز ديگري را كشيد. آنتن را رهن كرده اند، هر كاري هم دل شان بخواهد مي كنند؛ چهارديواري اختياري!

آخرين شاهكار رفقا در اين برنامه كذايي اما، پنجشنبه شب رخ داد؛ جايي كه جمعي از كارشناسان خبره(!) فوتبال مملكت دور هم جمع شدند تا شرايط تيم ملي كشور را در آستانه جام جهاني تحليل كنند. در اين برنامه پرويز مظلومي سرمربي سابق تيم هاي مس كرمان و آلومينيوم هرمزگان، حميد درخشان با تجارب استثنايي اش در داماش و شاهين بوشهر، حسن روشن به عنوان ورژن آبي محمد مايلي كهن و البته براي چندمين بار استاد حسين عبدي شركت داشتند و قرار بود در مورد كادر فني تيم ملي صحبت كنند. شنيدني ترين بخش اين بحث اما، دقيقا همان لحظاتي بود كه بدون اراده مسوولان برنامه روي آنتن رفت؛ آنجا كه ميكروفون مهمانان راستگو باز ماند تا بخشي از نيت هاي واقعي دوستان برملا شود. خنده هاي زجردهنده آقايان وقتي از قدرت تهاجمي آرژانتين سخن مي گفتند يا اظهارنظر در مورد آقاي گلي مسي و مزاح هاي مربوط به كار دشوار ايران در برزيل، به خوبي ثابت كرد در فاصله 10 روز به جام جهاني، چه جو سنگيني عليه تيم ملي در صداوسيما وجود دارد. شوق كودكانه درخشان و همراهي روشن و مظلومي با او يك بار ديگر تنهايي و غربت تيم ملي اين مملكت را گواهي كرد. وقتي مربي اجنبي اين تيم و شاگردانش دل توي دل شان نيست كه پرچم ا يران را بالا ببرند، اين خنده هاي تمسخرآميز شبانگاهي حسابي كفر آدم را بالا مي آورد. لعنت به هر فرهنگ لغاتي كه امثال دژآگه و قوچان نژاد را خارجي بداند و به اين قماش پرمدعاي استوديونشين لقب «ايراني» بدهد.

قبل از بازي مرگ و زندگي ايران با كره جنوبي، كارلوس كرش براي تهييج شاگردانش عكس سرمربي اهانتكار حريف را به در و ديوار اتاق هاي بچه ها و حتي روي تي شرت خودش چسباند. اين ترفند او تاثير فوق العاده اي روي افزايش انگيزه بازيكنان داشت و باعث شد تيم كشورمان در محاصره هزاران تماشاگر كره اي 90 دقيقه جانانه مقاومت كند. حالا هم كرش نبايد نگراني چنداني داشته باشد. چيزي كه اين روزها زياد پيدا مي شود دشمن است؛ اما نه با قيافه شرقي و چشم هاي بادامي، دشمنان اين روزها همه چهره هايي آشنا دارند. شايد براي شروع بد نباشد روي عكس مهندس ضرغامي حساب كنيم، مردي كه كارمندانش اين روزها براي تيم ملي سنگ تمام گذاشته اند و رسانه ملي را تبديل به پاتوق مهره هاي سوخته و منتقدان مغرض كرده اند.