گام هاي خسته، كفش هاي اغتشاشگر!

توبه نامه يك تماشاگر عاصي!

1- اين يادداشت، شايد تنها خروجي سپري كردن يك شامگاه مملو از كسالت و ملالت در استاديوم آزادي باشد. وقتي فارغ از كيفيت فني مايوس كننده و عذاب آور پرسپوليس دایی، رنج سفر به غرب تهران را صرفا به اين بهانه كه بعد از مدت ها به آخر هفته ات رنگ و بوي «فوتبالي» بدهي، بر خودت هموار مي كني، نتيجه اش اين است كه تو هم بعد از سوت پايان بازي، به جمع صدها هزار نفري مي پيوندي كه در سراسر ايران، دست كم تا اطلاع ثانوي از حضور در ورزشگاه ها توبه كرده اند! شايد بايد براي يك بار هم كه شده، پل به «دل واقعه» بزني تا بداني چرا مدت هاست هزاران هزار سكوي لخت و عور، به همه مديران و مسوولان ورزشي اين مملكت «دهان كجي» مي كنند. پنجشنبه، يكي ديگر از همه آن شب ها بود؛ شب هايي كه «برنده ها» در خانه ماندند و خيلي زود توانستند با فشردن دكمه «خاموش» روي ريموت كنترل تلويزيون شان از يك كابوس جانفرسا نجات پيدا كنند و «بازنده ها» با سيمايی خسته و خشمگين، از دل انبوه دودها و بوق ها، ملتمسانه راهي نزديك تر به خانه شان را جست وجو مي كردند!

2- جاي شكرش باقي است ورزش ما در هر زمينه اي حركت رو به جلو و سازنده ندارد، در حوزه حراست از اماكن ورزشي و برخورد با مردم، به پيشرفت هاي تامل برانگيزي دست پيدا كرده است! اين را زماني به وضوح درك مي كنيم كه اندكي دورتر از باجه هاي بليت فروشي، با سازوكارهاي جديد جست وجوي بدني تماشاگران در ورزشگاه مواجه مي شويم. تنها چند صد نفر به طور همزمان در حال ورود به استاديوم هستند و همين مساله باعث مي شود ماموران نيروي انتظامي فرصتي كافي براي دست انداختن در همه زواياي بدن مردم و گشت و گذاري مفصل در اندام و لباس هاي آنها داشته باشند. اين اما، همه ماجرا نيست. وقتي از تماشاگران بي گناه مي خواهند تن به آخرين فناوري(!) انتظامي دست اندركاران بدهند و ناباورانه بالاي سكوهاي آهني جست وجوي بدني بروند، مي تواني حس گس «تحقير شدن» را در چشم هموطنانت لمس كني. بقيه اش به اين بستگي دارد كه از قيافت ات خوش شان بيايد يا نه؛ دست شان براي هر نوع اعمال سليقه اي باز است. در خوشبينانه ترين حالت ممكن، روي اين سكوهاي لعنتي – كه بي شباهت به باسكول هاي وزن كردن گوسفندان در دامپروري ها و كشتارگاه ها نيست! – از تو خواهند خواست كفش هايت را دربياوري ، سر و ته شان كني و آنها را بتكاني. با اين وجود اگر ميزان انفعال و درماندگي ات رضايت مامورها را جلب نكند يا به نظرشان بيايد كه داري با نگاهت «اعتراض» مي كني، وادارت مي كنند جوراب هايت را هم دربياوري و با پاهاي برهنه، چند گام هم روي زمين حركت كني... گاهي حتي كار به جاهاي باريك تر هم مي كشيد البته! شايد اشتباه از ماست؛ مايي كه تصور مي كنيم تماشاگر فوتبال، به خودي خود نه تنها يك عنصر ناسازگار اجتماعي محسوب نمي شود، بلكه يك شهروند مثبت انديش است كه يكي از معدود امكانات اين جامعه عقیم و ناتوان را براي سالم تفريح كردن برگزيده است. اي كاش يك نفر جواب بدهد وقتي در چند سال اخير، كوچكترين ناآرامي دردسرسازي از طرف تماشاگران ديده نشده، اين «فستيوال تحقير» چرا براي همين چند هزار نفر بازمانده  از نسل منقرض شده تماشاگران فوتبال ايران فراهم مي شود؟!

3- معادله غيبت دنباله دار تماشاگران روي سكوها، چندان پيچيده و غريب نيست. نه تنها حرمت آنها به عنوان «انسان» حفظ نمي شود، بلكه هزينه هاي مالي قابل توجه تحميل شده بر آنان، صرف تماشاي نمايشي حقارت بار مي شود كه اسمش هرچه باشد «فوتبال» نيست. مشكلات ديگري هم هست البته؛ تازه لیدرها براي آنكه در غياب پيشكسوت هاي قهر كرده شان، خودي نشان بدهند و در سلسله مراتب «بوق بندي» سكوها بتوانند جايگاه مناسب تري براي خودشان فراهم كنند، آخرين رگه هاي باقي مانده از عزت و احترام تماشاگرها را هم به يغما مي برند و به بهانه «تشويق گرفتن»، آنها را زير رگبار تهاجمات كلامي خودشان مي گيرند. وقتي به عنوان يك تماشاچي از خودت مي پرسي «اين همه سركوفت در ازاي چه چيزي؟» پاسخ قانع كننده اي براي خودت نداري. مگر تماشاي زشت ترين به دنبال توپ دويدن ها، چقدر ارزش دارد؟!

4- شرايط امروز كشور ما از اين قرار است كه ظاهرا هرچقدر بيشتر در خانه ات بماني، آسوده تري! مي تواني همه علاقه ات به پديده اي به نام «فوتبال» را منحصر كني به همان تصاوير وصله و پينه شده اي كه رسانه به اصطلاح ملی از شبكه هاي خارجي قرض(!) مي گيرد و كلا بي خيال فوتبال داخلي باشي. اين طوري كمتر توهين مي شنوي، كمتر هزينه مي كني، كمتر تحقير مي شوي و كمتر دود مي خوري. واقعا به صرفه تر نيست؟!