گفتي، خنديديم، اما فراموش نمي كنيم / آلزايمر سلطاني!

1-   علي پروين اين روزها در كشور مالزي به سر مي برد تا در اتفاقي خوب و افتخارآميز براي ورزش ايران، به عنوان يكي از مفاخر فوتبال آسيا از سوي AFC مورد قدرداني قرار بگيرد. شكي نيست كه شماره هفت اسطوره ای سرخپوشان يكي از مهم ترين ستاره هاي تاريخ فوتبال ايران بوده است؛ مردي كه در دوران بازيگري اش يكي از بهترين ها بود و به عنوان مربي نيز در بخش عظيمي از دوران كاري اش افتخاراتي بزرگ براي پرسپوليس و تيم ملي به ارمغان آورد. او در گذشته اي نه چندان دور شايد محبوب ترين مرد ايراني تمام كشور به حساب می آمد، اما اين مقبوليت عمومي به تدريج تحت تاثير برخي عوامل روبه زوال رفت. ستاره ها عوض مي شدند، جنس هواداران تغيير مي كرد و معيارهاي دوست داشته شدن نيز تحول مي يافتند. نسل جديد فوتبالي ها اسطوره هاي خودشان را پيدا كرده بودند و كمتر دل به دل سلطان مي دادند. اين اما همه ماجرا نبود. در كنار قهر طبيعت و مرور زمان، برخي رويكردها و رفتارهاي خود پروين هم در به حاشيه رانده شدن او از ويترين چشم و دل مردم تاثير داشت؛ حقايقي كه مخاطب دوست دارد به خاطر همه حرف هاي شيرين علي آقا در نود آنها را به دست فراموشي بسپارد، اما نمي تواند!

2- گفت، خنديديم، اما سخت است كه تحت تاثير اين لذت گذرا، خيلي از رنج هاي پايدار را از ياد ببريم. كفه خدمات علي پروين به فوتبال ايران، بي گمان چرب و پروزن است، اما اين ترازوي لاكردار خيلي از اوقات به سمت كفه اشتباهات سلطان سنگيني مي كند؛ همان ها كه او در نشست صميمي دوشنبه، كوشيد تا از بيخ منكرشان شود. پروين گفت به شاگردانش افتخار مي كند، اما نگفت كه با چند تن از ممتاز ترين آن ها چه ها كرده است؛ مجتبي محرمي را از ياد برد، مهدي هاشمي نسب را به سمت نابودكننده ترين تصميم عمرش سوق داد، اشك بهنام سراج را درآورد، علي دايي آقاي گل و افشين پيرواني متعصب را نخواست و شب آخرين عيد سلامتي عابدزاده، با حكم اخراج غيرمنصفانه اش چوب حراج به آبروي احمدرضا زد. مردي كه گفت: «هرگز به شاگردانم حسادت نكردم»، حتما خيلي از اتفاقات دنياي مربيگري اش را از ياد برده است. اگر روح سلطان اين همه بلند بود، پس كدام مربي تشويق ديوانه وار عابدزاده در بازگشت عقاب از مصدوميت طولاني مدتش را تاب نياورد و قبل از بازي پرسپوليس و الانصار لبنان، در آخرين لحظات او را از ارنج اصلي بيرون انداخت؟ نه آقاي پروين! لابه لاي آن همه مزاح شيرين، نطق صميمي شما مملو از شوخي هاي تلخ ديگري هم بود؛ چيزهايي از جنس قلب واقعيت و تطهير متهم رديف اول در خيلي از اتفاقات ناخوشايند فوتبال ايران!

3-  برخلاف دو دهه 50، 60، علي پروين در يك و نيم دهه اخير هرگز آن چيزي نبود كه هوادارانش دوست داشتند. در اين سال ها به ندرت صداي «مردم» از حنجره سلطان بيرون آمد و اقدامي از او سر زد كه همسو با منافع عمومي بوده باشد. مردي كه تا آخرين ثانيه براي كار فني و حضور رسمي روي نيمكت سرخپوشان اصرار كرد و هزينه هاي گزاف اين پافشاري را در نظر نگرفت، مردي كه در ليگ هاي سوم و پنجم بوقچي هاي اجير شده اش را روي سكوها فرستاد تا فضا را عليه بگوويچ و آري هان مسموم كنند، مردي كه به خاطر شندرغاز عايدي بيشتر از فلان مجموعه رفاهي حاضر شد خودش و شخصيتش را هزينه كند و جلوي اقدام قانوني شهرداري را با سوء استفاده از برخي ارزش هاي اجتماعي بگيرد، مردي كه همين حالا متهم است به كلاهبرداري از مردم بي گناه و جوياي مسكن در شهر جديد هشتگرد و مردي كه در دو انتخابات 76 و 88 همزمان از دو كانديداي اصلي حمايت كرد و طي اين سال ها به دفعات اعتبارش را پاي نامزدهاي خرده پاي حاضر در آزمون هاي سياسي ريز و درشت ريخته است، گام به گام از چهره اي كه مطلوب و مورد توقع افكارعمومي بود دور شد. اينها بدبختانه ابهاماتي نيستند كه بعد از چند دقيقه بگو و بخند دلنشين، حل شوند و از ميان بروند.

4-  كاش حداقل همين يك شب، همين نيم ساعت را تحمل مي كردي و تن به عادت «تملق گويي» اين سال هايت نمي دادي علي آقا! وقتي خوشامد ضرغامي را در نظر گرفتي و برخلاف سليقه ميليون ها هموطنت مهر تاييد پاي «برنامه هاي خوب تلويزيون خودمان» كوبيدي، معلوم شد كه هنوز خودتي سلطان؛ همان اسطوره غيرمستقلي كه ديروز تا پايش را به فرودگاه كوالالامپور گذاشت، جانب تمجيدهاي كيلويي را رها نكرد: «اشتباه كردم، بايد با پرواز ايراني مي آمدم!»