گفتگوی طولانی با انصاریان و رهبری فرد دو یاغی گذشته پرسپولیس

قرارمان روز جمعه ساعت 30: 17 بود اما به خاطر بدقولی های قبلی، فکر می کردیم باز هم نمی آیند ولی این بار قضیه فرق داشت چون آنها ترک عادت کردند و دقیقاً ساعت 30: 17 با دو دستگاه پژو 206 خود را به دفتر رساندند.

بهروزرهبری فرد و علی انصاریان ؛ یاغی های سابق پرسپولیس که همیشه رابطه نزدیکی با یکدیگر داشتند. آنها به محض ورود، بساط خنده و شوخی های همیشگی را باز کردند و کار به جایی کشید که انصاریان بیش از 30 خاطره بامزه و بی مزه به خوردمان داد و بهروزرهبری فرد هم پیشنهاد داد دفتر روزنامه را به پشت بام منتقل کنیم تا دفعه بعد کبوتر هایش را هم همراه خود بیاورد!

حالا بدون هیچ توضیح اضافی این مصاحبه 120 دقیقه ای را بخوانید :

*همه می خواهند بدانند چرا پرسپولیس به این روز افتاده و درد اصلی تیم کجاست؟

رهبری فرد : عوامل زیادی در این بحث وجود دارد اما مهم ترین چیز، اخلاق و پول است. باور کنید سالی که مهدی هاشمی نسب با 100 میلیون تومان رفت استقلال، مدیران آن باشگاه به من پیشنهاد دادند حاضرند 110میلیون بابت من بپردازند اما حتی فکر رفتن به آن تیم را هم به ذهنم راه ندادم. نه اینکه کار مهدی بد باشد، شاید کار من بد بود ولی اخلاقم اجازه نمی داد تعصب به پیراهن را بفروشم.

انصاریان : من در شروع فوتبالم به گروهی خوردم که تمام بازیکنان بزرگ این تیم را تشکیل می دادند. یک لیست رؤیایی از بهترین بازیکنان پرسپولیس در نسل سوم. باور کنید وقتی در ابتدای حضورم در پرسپولیس وارد اتوبوس تیم می شدم مجبور بودم سرم را پایین نگه دارم، این در شرایطی بود که من از تیم ملی به پرسپولیس آمدم.

هنوز هم با اینکه 5 سال بارهبری فرد هم اتاقی بودم به بهروز می گویم، آقا بهروز. همه چیز از اخلاق شروع می شود. به خدا قسم به این خاطر که من یک پراید داشتم در آن زمان 4 بازیکن، ادموند بزیک، یحیی گل محمدی، داود فنایی و هادی مهدوی کیا را هم با خود به تمرین می آوردم اما سرم را مقابل کسی بالا نمی آوردم چون در زمان بازی من در این تیم، پرسپولیس 12 بازیکن ملی پوش داشت. بازیکن پرسپولیس بودند اما هیچ کس ماشین نداشت. می خواستم در تمرینات شوت بزنم، از بس برای آوردن توپ به پشت دروازه می رفتم که نیمی از انرژی ام از بین می رفت چون نمی توانستم به کسی بگویم به من هم توپ بدهید تا تمرین شوتزنی کنم. این بود اخلاق بازیکنان پرسپولیس در زمان حضور من و امثال من. حالا همه چیز تغییر کرده. روز اول سر تمرین می آیند و سلام می کنند روز دوم می گویند چطوری علی! وای به روزهای آخر فصل که چه نمی شنویم. اخلاق از تیم های بزرگ ما برچیده شده چه در مدیریت، چه در کادرفنی و بدتر از همه میان بازیکنان. بهروز رهبری فرد 15 سال در پرسپولیس بازی کرد و حالا حقش است که در یک تیمی از لیگ برتری ها به عنوان سرپرست کار کند. کسی که بازیکن ملی و مدافع پرسپولیس بود و در کسب عنوان قهرمانی رکوردار بود. طرف با این همه رکورد نمی تواند حتی مربی یک تیم لیگ یکی شود. همین آقا بهروز مربی من در استیل آذین بود اما حالا بیرون نشسته است. این درد فوتبال ماست که انواع و اقسام آدم های غیر فوتبالی راه شان را کج کردند و به پرسپولیس آمدند. به همین خاطر است که فوتبال ما در سراشیبی قرار گرفته و حالا دیگر هیچ چیز سر جای خودش نیست.

مدیر ما فوتبالی نیست . سیاست مان فوتبالی نیست . برخی هم که حرف می زنند روی قصد و غرض است. در یک تیم که می رویم، اصلاً برخی مدیرانش نمی دانند فوتبال چیست. صحبت که می کنند نمی فهمیم اصلاً راجع به چه موضوعی می خواستند حرف بزنند. در یک کلام، فوتبال ما شده نردبان سیاسیون. کسی که مادر و پدرش هم او را به خوبی نمی شناختند، آمد در فوتبال و از شهرت آن سود برد. فوتبال شهرت دارد، شورای شهر و مجلس دارد و ... به خدا قسم طرف می خواست نماینده شورای شهرشان در مجلس بشود، می آمد سر تمرین پرسپولیس و با ما عکس می گرفت که بعدها متوجه شدیم از آن عکس ها به عنوان فاکتورهای تبلیغاتی استفاده می کرد. اینهایی که می گویم همه با سند و مدرک است و هر وقت خواستید رو می کنیم و می گوییم که فلانی با ما عکس انداخت و شد نماینده شهرشان. تا وقتی فوتبال شده بازیچه ای برای سوءاستفاده های اینچنینی، هر چقدر هم در زمین بازی، بازیکنان تلاش کنند، به هیچ جا نمی رسند.

*یعنی اگر سیاسی ها از فوتبال بروند همه چیز درست می شود؟

رهبری فرد : این حرف ها خیلی جالب است. بگذارید یک خاطره تعریف کنم تا بیشتر متوجه شرایط شوید. ما در ازبکستان رفته بودیم تا یک تورنمنت 4 جانبه را پشت سر بگذاریم. اکبر غمخوار هم مدیرعامل باشگاه بود. مهرداد میناوند در آن زمان عضو تیم اشتورم گراتس اتریش بود و همراه تیم به عنوان مهمان آمد. پرسپولیس قرار بود با پیراهن سفید به مصاف الزورای عراق برود که پیراهن قرمز رنگ به تن داشت. میناوند می گفت غمخوار در کنار من در جایگاه ویژه نشسته بود که در دقیقه 80 بازی به من گفت یک نفر نیست به این شماره 7 پرسپولیس بگوید چرا اینقدر بد بازی می کنی؟ مهرداد گفت : من کمی فکر کردم و در جواب حرف غمخوار از خودم پرسیدم پرسپولیس که بعد از رفتن علی پروین، سال هاست شماره 7 ندارد، پس منظور غمخوار چه کسی است؟ غمخوار حتی نمی دانست رنگ پیراهن پرسپولیس در این بازی سفید است. می بینید؟! طرف مدیرعامل باشگاه بوده اما نمی دانست در تیم چه خبر است! حالا به من خرده می گیرند که چرا نمی روم به باشگاه پرسپولیس و از آنها تقاضای کار کنم. حتی این مسئله درخصوص باشگاه شاهین بوشهر هم برایم رخ داد ولی من اعتقاد داشتم نباید توقعی از باشگاه شاهین داشت چون نه بوشهری هستم، نه سابقه بازی در شاهین را دارم و نه به عنوان مربی در این باشگاه فعالیت کرده ام. آنها به نظر من از نظر فوتبالی بسیار بیسواد هستند.

اگر برایم کاری در شورای شهر پیش آمد باید به سراغ سرپرست موقت باشگاه پرسپولیس بروم یا در بانک صادرات کاری داشتم باید به دنبال مسئولان شاهین باشم اما درخصوص فوتبال که نباید با آنها حرف بزنم. البته باز هم تأکید می کنم اگر مدیرفوتبالی نداریم، تقصیر خودمان است. بیایید برای تان بشمارم چند بازیکن سابق استقلال و پرسپولیس با سوابق تحصیلی و مدیریتی بیرون نشسته اند اما چون در زمین ورزش، آدم ها حجب و حیا پیدا می کنند، کسی نمی آید با التماس مدیر باشگاه پرسپولیس شود. همین علی انصاریان اگر فوتبالش تمام شود هرگز به خودش اجازه نمی دهد برود باشگاه پرسپولیس و برای حضور در کادر مدیریتی و فنی این تیم التماس کند. ما جعفر کاشانی، حسین کلانی و حمید جاسمیان کسانی که در زمین فوتبال نوآوری داشتند و فوتبال شان زبانزد خاص و عام بود یا هادی طاووسی که حتی می توانست در این کشور وزیر شود را داریم که به راحتی می توانند مدیرعامل پرسپولیس شوند ولی متأسفانه چون همه چیز به رابطه منتهی می شود، آنها جایی در این فوتبال ندارند. البته حرف هایی که می زنیم بیخود است! خیلی ها قبل از ما چنین حرف هایی را زدند و حتماً بعد از ما هم این حرف ها ادامه دارد ولی کو گوش شنوا؟ با این وضعی که فوتبال دارد، هیچ راهکاری هم نمی توان ارائه کرد. تنها راهش همین است که طبق دستور فیفا، باشگاه ها از حالت دولتی به سمت خصوصی سازی بروند که البته در چنین شرایطی فکر می کنم برخی در جواب فیفا بگویند ما فوتبال نمی خواهیم و این پرونده را می بندند!

انصاریان : در خاطرات من خیلی مسائل باقی مانده است. وقتی فوتبال بازی می کردیم خیلی چیزها را مهم تلقی نمی کردیم ولی در عین حال همان حرفها، بسیار اهمیت داشت. یک نفر مثل ناصر حجازی فقید در این فوتبال کار کرد که تا آخرین لحظه پای حرف هایش ایستاد و مردانه صحبت هایش را کرد. او رفت و بعد از مراسمش همه ناصرخان را از یاد بردند. درست همان هایی که به او قول دادند برای درمان به کشورهای مختلف می فرستندش و البته با این حربه در کنار حجازی ایستادند تا عکس یادگاری بگیرند برای یک سری سواستفاده های دیگر. من می گویم راهکار جدا کردن اهالی فوتبال از افراد غیرفوتبالی ها، اعتماد جامعه فوتبالی به یکدیگر است. تا وقتی که به هم دروغ بگوییم، هیچ اتفاقی نمی افتد اما وقتی این دروغ را کنار بگذاریم، همه چیز به سود فوتبال و فوتبالی ها می شود. مدیران می آیند، حرف می زنند و می روند بعد هم آن حرف ها را فراموش می کنند. در دوره مدیریت محمدحسن انصاری فرد، صد بار آمد و گفت ما منابع مالی را پیدا کردیم، فقط مانده که این منابع را به تیم تزریق کنیم اما هرگز این اتفاق رخ نداد. تنها مشکلی که می تواند یک تیم را فلج کند، مسائل مالی است. به خدا قسم من هنوز از پرسپولیس ی ها چک دارم. سال آخری که من با آنها قرارداد داشتم تا امروز که چند سالی می گذرد، هنوز نتوانسته ام طلبم را بگیرم!

رهبری فرد : همین اتفاق برای من هم رخ داده و هنوز 95 میلیون تومان از پرسپولیس طلبکارم. بد نیست بدانید محمد حسن انصاری فرد، روزی با من تماس گرفت و گفت بیایید برای تسویه حساب . دست تان هم درد نکند که به خاطر ما چند سالی صبر کردید. سال 85 یا 86 بود. او گفت چقدر از این 95 میلیون تومان را می بخشی؟ 20میلیون خوب است؟ من هم به خاطر پرسپولیس قبول کردم. همان روز چک هایی از فردی با نام «ت. ی» به ما داد که تاریخش 7 ماه بعد بود. از سوی دیگر متوجه شدیم برخلاف تمام شنیده های ما، اصلاً هیچ قراردادی میان باشگاه با آن فرد وجود نداشت و این فرد چک هایش را به صورت امانی به باشگاه داده بود و انصاری فرد از آن چک ها به ما بابت تسویه حساب داد که برگشت خورد. خلاصه رفتیم و این آقای «ت. ی» را پیدا کردیم و به ما گفت قرار نبود انصاری فرد چک های من را خرج کند، حتی ما از آن باشگاه پرسپولیس با عنوان خیانت در امانت و خرج کردن چک های شخصی من بدون عقد قرارداد شکایت کرده ایم! این هم از مدیران فوتبالی ما. هنوز مطالباتم مانده و چک ها سر جایش هست. نمی دانم این پول برای بعضی ها چرا تا این حد جذاب است که بابت آن هر کاری انجام می دهند؟

*یعنی واقعاً پول فوتبال جذاب نیست؟

رهبری فرد : این مسائل برمی گردد به تعصب ها. بگذارید بگویم چطور فوتبالیست شدم. من از میدان خراسان، منزلمان پیاده می رفتم نظام آباد تا در تمرینات تیم شاهین شرکت کنم. می دانم که باورکردنش برای خیلی ها دشوار است ولی این طور من فوتبالم را شروع کردم، آن هم در شرایطی که خانواده ام اصلاً رضایت نداشتند که به سمت فوتبال بروم اما انواع و اقسام حیله و فریب را به کار می گرفتم تا از خانه بیرون بروم و فوتبال بازی کنم. در آن زمان هفته ای 3 جلسه تمرین می کردیم. محمود سجادی به من گفت اگر دوست داری بیا شاهین بازی کن. من هم با خوشحالی رفتم تمرین شاهین. بعد هم رفتم فتح که سربازیم را پشت سر بگذارم. در فتح، فرشاد پیوس دوستی صمیمانه ای با حسین رحمانی مربی مان داشت و واسطه شد که مرا به پرسپولیس ببرد. در آن زمان من آرزو داشتم محمد پنجعلی را از نزدیک ببینم. بالاخره با پیوس قرار گذاشتیم که به دیدار عابدینی بروم و با او صحبت کنم.

در آن زمان، ماه مبارک رمضان بود و پرسپولیس ی ها در سالن سرپوشیده آزادی، تیم فوتسال داشتند و تمام بازیکنان بزرگ زمین چمن هم در فوتسال این تیم بازی می کردند. با هزار مسئله رفتم داخل رختکن پرسپولیس و وقتی با آقای عابدینی رو به رو شدم، ایشان گفت فردا برو هیأت فوتبال و قراردادت را ثبت کن. از تعجب نزدیک بود شاخ در بیاورم! مگر می شد بدون تست بازیکنی به پرسپولیس برود؟ آن زمان آنقدر به بازیکنان احترام می گذاشتند که چشم بسته مدیرعامل مسئله را قبول می کرد. خلاصه فردای آن روز رفتم سرتمرین و از اینکه تا این حد تماشاگر آمده بود تعجب کرده بودم! خجالت می کشیدم حتی برای تمرین کردن به داخل زمین بروم. یادم نمی رود که برای عوض کردن پیراهنم، به داخل دستشویی مجموعه رفتم. با موتور گازی می رفتم سر تمرین پرسپولیس ، باور می کنید؟! بعد هم درخشان شد سرمربی پرسپولیس و به من گفت دفاع راست بازی کرده ای؟ من هم گفتم بازی می کنم! اولین بازیم مقابل آستان قدس ساری بود که دو بار توپ فرستادم، اولین توپ را جمشید شامحمدی با ضربه سر به گل تبدیل کرد و دومین ارسالم به پیوس رسید که او توانست از حریف پنالتی بگیرد. به هر حال با این بازی شدم بازیکن پرسپولیس و تا سال 85 برای این تیم بازی کردم. مگر می توانستم به این موضوع حتی فکر کنم که تیم دیگری جرأت مذاکره با من را داشته باشد.

سال ها با قرارداد سفید برای پرسپولیس بازی کردم و حرفی هم نزدم. سال آخری که هنوز هم طلب دارم نمی دانم چه اتفاقی افتاد که علی پروین گفت قرارداد ببند. رفتم و دیدم برای اولین بار قرادادم نوشته شده است! سال اولی که به پرسپولیس آمدم(اوایل دهه 70) با فروش اثاثیه منزل 800 هزار تومان پول تهیه کردم و دادم به باشگاه فتح تا رضایتنامه ام را بگیرم. اما در سال آخر 120 میلیون تومان قرار بود پول بگیرم که البته هنوز 95 میلیون از آن قرارداد باقی مانده است! من و امثال من قدر پیراهن پرسپولیس را می دانستیم. در یک بازی برابر ملوان به اشتباه دروازه خودمان را باز کردم. باور کنید دلم نمی خواست از زمین بیرون بیایم. حمید استیلی مرا با زور از زمین بازی خارج کرد. به آنها می گفتم مگر دیگر می توانم در این شهر زندگی کنم. آنها مرا دلداری می دادند ولی می گفتم مردم خاطرات بد هرگز از ذهن شان پاک نمی شود حتی هنوز هم مرا بابت آن گلی که به خودمان زدم شماتت می کنند در حالی که هرگز نگفتند بهروزرهبری فرد یادمان نمی رود به استقلال گل زدی، حساس ترین پنالتی های پرسپولیس را می زدی و این همه به تیم ما خدمت کردی! پرسپولیس حالا در بوشهر 4 گل می خورد و می بازد، بازیکن بعد از بازی می گوید «فوتبال همین است، یک روز هم روز بد ماست، چه کار کنیم که 4 گل خوردیم؟!» زمان ما اگر چنین باخت هایی رقم می خورد، ما خبرنگاران و گزارشگران را التماس می کردیم که از ما مصاحبه نگیرند چون نمی دانستیم چه باید بگوییم ولی در عین تعجب چنین مسائلی را می بینیم.

به خدا طوری بازیکنان بعد از آن بازی خود را آرایش می کردند که فکر کردم از مهمانی برگشتند، آن بازیکن جوان تیم هم انگار تیم پدرش باخته، می گوید 4 گل خوردیم که خوردیم! به قرآن قسم می خورم پرسپولیس در انزلی با آن شرایط افتضاح زمین چمنی که داشت، با ملوان مساوی کرد، ما رو نداشتیم از دستشویی بیرون بیاییم چون می دانستیم علی پروین در رختکن چه بلایی سرمان می آورد. امروز، بازیکن را با هواپیما می برند، بعد هم هتل می گیرند که به راحتی دوش گرفته و به موهای شان ژل بزنند در زمان ما، با اتوبوس می رفتیم و برمی گشتیم و این حرف ها نبود، تعصب ها هم صد برابر حالا بود. دیگر برای فوتبالیست ها برد و باخت در زمین بازی مهم نیست. همه چیزشان شده پول. نمی گویم پول بد است چون عقلم را از دست نداده ام که چنین حرفی بزنم ولی چون فوتبال یک ورزش است، اگر بازیکنان خود را درگیر بعد ورزشی فوتبال کنند قطعاً پول هم به دنبال آن می آید. خداوند خداداد عزیزی را حفظ کند که در یک برنامه تلویزیونی آمد و گفت در این فوتبال چه کرده اند که تنها 2 ستاره باقی مانده ، فرهاد مجیدی و علی کریمی که آن هم مربوط به نسل قبل است. اگر ما به جای خرج کردن پول های زیاد، استعداد کشف می کردیم هرگز یک مدافعی مثل سیدجلال حسینی به دنبال گرفتن 900 میلیون تومان پول نبود و این طور برای 18 تیم لیگ برتری ناز نمی کرد. زمان ما، اگر من می خواستم ناز کنم آنقدر مدافع خوب و بزرگ از جمله افشین پیروانی ، یحیی گل محمدی، نادر محمدخانی ، مهدی هاشمی نسب، علی انصاریان و ... بودند که به جای من وارد زمین شوند. نمی خواهم به کسی توهین کنم ولی دیگر نمی توان 4مدافع را برای تیم ملی از لیگ بیرون کشید چون همه مدافعان شبیه هم شده اند و مانند میوه فروشی ها شده و همه چیز درهم است!

انصاریان : تنها شانسی که من در زندگیم داشتم، 7 سال از بازیکنان دور و برم در پرسپولیس کوچکتر بودم اما به همراه