گل به خودي به سبك رويانيان

1-  محمد رويانيان كلا مدير جنجالي و پرسروصدايي است. در طول بيش از يك سالي كه او اداره امور باشگاه پرسپوليس را در دست گرفته، بارها با رفتارهاي عجيب و نامتعارف خودش محور اخبار و حاشيه هاي ريز و درشت قرار گرفته است. ريخت و پاش هاي نقل و انتقالاتي، بحث پورشه هاي اهدايي و برخي مجادلات تند و كم سابقه كلامي با طرفيت مديرعامل پرسپوليس ، از رويانيان چهره اي خبرساز ساخته كه هميشه مورد توجه رسانه ها بوده است. با اين وجود شايد براي مرور مهم ترين مشخصه مديريتي سردار در فوتبال، لازم باشد به هنر شگفت انگيز او در زمينه به زبان آ وردن اظهارنظرهاي نامناسب و نسنجيده اشاره كنيم؛ آنچه طي تمام اين ماه ها دردسرهاي فراواني را براي مجموعه سرخپوشان به همراه آورده است. حقيقت آن است كه پرسپوليس تا امروز هزينه هاي زيادي بابت خام گويي هاي مديرعامل نظامي اش پرداخت كرده؛ هم او كه روزي به علي كريمي با بدترين الفاظ توهين كرد، بعدتر به علي دايي با واژگاني نامانوس تهمت پول پرستي بست و يا در مورد عادل فردوسي پور به تناقض گويي هاي حيرت انگيز مبتلا شد. اين آخري اما واقعا شاهكار است. رييس سابق ستاد سوخت كشور كه صبح دوشنبه براي شركت در مراسم گلريزان برخي از اهالي نيازمند ورزش راهي يكي از زورخانه هاي تهران شده بود، ناگهان در حضور خبرنگاران به صرافت شيرين زباني افتاد: «بالاخره لنگ مال زورخانه است و همه ما پرسپوليس ي ها لنگي هستيم.»

2- بدون ترديد مشكل بسياري از مسوولان فوتبال ايران «زياده گويي» است. وقتي دوستان با اين اشتهاي شگفت انگيزشان براي حضور در رسانه ها همچنان به هر ميكروفوني كه مي رسند سرذوق مي آيند و از خودشان عطش نشان مي دهند، طبيعتا نتيجه اش بيرون آمدن خيل حرف هاي بيهوده و مشكل ساز است. در بزرگترين باشگاه هاي اروپايي با ميليون ها هوادار، گردش مالي سرسام آور و سود اقتصادي هنگفت شايد سالي دو خط هم مصاحبه از مديران عامل منتشر نشود. تفاوت ها همين جاست؛ در اسپانيا وقتي ايكر كاسياس با غضب بي دليل مورينيو نيمكت نشين مي شود، فلورنتينو پرز احساساتش را براي خودش نگه مي داد و يك كلمه هم حرف نمي زند تا مشكل به وجود آمده خيلي زود رفع شود و روابط استاد و شاگرد فورا صورت عادي پيدا كند. در ايران اما، وقتي مانوئل خوزه در مورد كريمي دچار سوء تفاهم مي شود، محمد رويانيان ناشيانه با مواضع راديكالش هيزم به اين آتش مي اندازد تا مساله صورت لاينحل پيدا كند. نتيجه هم معلوم است؛ موثرترين بازيكن تيم دو ماه از تمرينات گروهي و شرايط بازي دور مي ماند، فرم ايده آلش را از دست مي دهد و اسير مصدوميت هاي سختي مي شود كه باعث خسران پرسپوليس و تيم ملي است. حالا باز اين محمد رويانيان است كه در سوداي ستاره شدن، تيترهاي حيرت انگيز به رسانه ها مي دهد و حتي از توهين به پيراهن محبوب ترين تيم ايران هم فروگذار نمي كند. آقاي رويانيان «حال» شما خوب است؟

3- برخلاف ادعاي سردار اتفاقا مشكل بزرگ اينجاست كه او و بسياري از دوستان شيرين زبانش به قول رويانيان «لنگي» نيستند. اگر مديرعامل پرسپوليس – كه به گواهي آرشيو نشريه ناجا در جواني اش به رنگ آبي متمايل بوده – سال ها به عشق اين تيم خاك سكو مي خورد و با غم و شادي اش به مرز سكته و جنون مي رسيد، امروز به خودش اجازه نمي داد به ارزش مشترك ميليون ها ايراني بي احترامي كند. رويانيان در مورد پيراهن گران سنگ پرسپوليس كه مايه مباهات جعي از فرهيخته ترين و بزرگ ترين ستارگان تاريخ ورزش ايران بوده، از تعبيري استفاده مي كند كه حتي برخي از چيپ ترين رسانه هاي رقيب اين باشگاه هم از به كارگيري آن ابا دارند. چنين شاهكاري را چطور بايد تفسير كرد؟ آيا اگر همه چيز اين مملكت سرجاي خودش بود و زعامت پرسپوليس را هم به كسي مي سپردند كه سال ها به عشق اين تيم خون دل خورده بود، باز چنين ديالوگ هاي دردناك و بيزاركننده اي بر زبان مسوولان ارشد باشگاه جاري مي شد؟ شايد مشكل بزرگ همين باشد كه «كيسه» لنگي بودن هرگز به تن سردار محمد رويانيان نخورده، وگرنه او حتما در مواجهه با هنجارهاي پذيرفته شده و مقدس نزديك به نيمي از ايرانيان دست به عصاتر و محافظه كارانه تر رفتار مي كرد.

4- گاهي سكوت هم پيشنهاد بدي نيست؛ به ويژه براي آن دسته از آدم هايي كه «اندازه» نگه داشتن را بلد نيستند و ممكن است با چند جمله ناپخته، همه رنج ها و دستاوردهاي زياد و كم شان را به باد بدهند.