گناه کار کیست؟

غم ما 43 ساله شد نمی خواستم بنگارم از باخت.

 دوست داشتم بنشینم از شادی بچه های ایران در هر سوی ایران و جهان  لذت ببرم به همه پسران و دخترانی که اعتقاد داشتند که شایسته هستیم به پسران و دختران ایرانی از استرالیا تا کانادا می نگرم به همه آنهائی که عاشق آن پرچم سه رنگ هستند اما ...

نشد چون 43 سال گذشته که نشد حالا  اطراف ما پر از مقصر هست.

1/ مقصر  اول داور می شود داوری که پولادی را اخراج کرد تا حالا همه تقصرها را به گردن او بیاندازیم و بعد با خیال راحت چون جمال شریف 1992 هیروشیما ننگ حذف شدن در مرحله مقدماتی را نادیده بگیریم و حالا از کی روش  ایراد تاکتیکی بگیریم که او تکتیکی بلد نیست  غافل از این که ...

2/ مقصر دوم کی روش می شود مرد خوش چهره پرتغالی برای خیلی ها هدف شماره یک است او است که باید برای ما جبران 43 سال نکامی را می کرد او باید جبران 35 سال المپیک نرفتن را بکند  او مقصر است   چه کسی بهتر از او دم دست است ؟

 دلم تنگ است که از علتها بگویم اما چند تائی را می گویم.

1/ مشکل داوری همیشه بوده است و این ما هستیم که با  از دست دادن اتفاقها فرهنگی داریم که پای داور را به وسط می کشیم که البته فقط درد ایرانی نیست در همه جای دنیا داور مقصر است اما همه کس می داند که  همیشه همه تقصیرها به گردن داور نیست.

2/ می گویند که عراق بی لیگ به نیمه نهائی رفته است می پرسیم ما چرا اینقدر از این کشور بی لیگ بازیکن می آوریم ؟ همواره در لیست تیمهای ما عراقی ها هستند مردان گران قیمتی چون عماد رضا و جاسم کرار و هوار محمد و.... چه شده است که این کشور بی لیگ ستاره برای تیمهای ما دارند ؟ چرا برای جاسم کرار این همه سر و دست می شکنند ؟ قصه عماد رضا و هوار محمد که یادمان نرفته است.

اما درد ما چیست؟

درد ما مربوط به خیلی چیزها می شود ما لیگ داریم اما این لیگ باشگاه هائی داشته است چون استقلال اهواز و پگاه گیلان و ... که آمدند و رفتند.

 در این لیگ میلیاردها جابه جا می شود اما تیمی نداریم وقتی در کشورهای موفق شاهدیم که  مدارس دارای امکانات اولیه هستند و  با داشتن فصول سرد طولانی زمینهای فوتبال در مدارس و پارکها به وفور دیده می شوند اما ما زمینهای خاکی خود را طعمه بساز و بفروش کردیم.

مدارسی داشتیم که  حیاط داشتند اما حیاطها را کوچک کردیم و یک خانه خرابی ر اسم مدارس غیر انتفائی دادیم که کوچکترین  امکانات ورزش نداشت باید هم شاهد چنین روزی باشیم.

درد ما این است که از همین امروزژاپن شکست خورده به دنبال سازندگی می رود اما ما نمی رویم زیرا نمی توانیم که برویم با چه کسانی به سوی سازندگی برویم ؟ با فدراسیونی که برای تیم ملی اش کاسه گدائی به سوی عابر بانک هائی می برد که تیمهای استیل آذین و ملوان و پرسپولیس و گهر دورود شاهکارهایشان هستند و بعد میلیاردها پولهای گم شده در صورتهای مالی اش دارد؟

بامربیانی سازندگی کنیم که امثال مایلی کهن و ... هستند که افتخارشان این است که در راه زندان رفت و آمد می کنند تا سر انجام پستی در تیم امید بگیرند ؟

با مدیرانی که عنوان مدیر عاملی باشگاه  به قول جناب دکتر ذولفار نسب  لیگ ما را دارند اما در زندان جاخوش کرده اند ؟ یا مدیرانی چون عابر بانک و سردار رویانیان و پروین هستند که هر یک به نوعی  باشگاه ما را به افلاس انداخته اند و حالا خریدار باشگاه هستند ؟

با مدارس فوتبالی به سوی سازندگی برویم که بچه های ما حتی تامین جانی و... هم ندارند و در این مدارس نه  آقا مددی هست نه لارودی و نه امیر ابوطالب و نه سالیا و نه هیچ کدام از آن مردان زحمتکشی که الماس را از معدن ذغال سنگ فوتبال ما در آوردند ؟

امروز کی روش را به دار بکشید  زیرا او مقصر است که ما لیگ نداریم او مقصر است که لیگ ما پر از افتضاحات است لیگی داریم بر خواسته از فدراسیونی پر از سوال از وزارتخانه ای پر از ایهام.

گناه کیست که بچه های ما در سراسر دنیا اشک ریختند که به عراق پر از هیچ ها باختیم ؟ به زمین های سوت وکور چشم می اندازم که چمن دارد و دروازه دارد اما بازیکنی ندارد و به یاد بازیکنان بی نظیر خوزستانی نفت و شاهین آبادان و استقلال و نیرو و فولاد اهواز نفت مسجد سلیمان و یا بازیکنان آذربایجانی تراکتور و ماشین و یا گیلانی ملوان و مازندرانی نساجی و خراسانی ابومسلم و بچه های تهران گود شهرزاد و ورزشگاه راه آهن و تپه خاکی ها می افتم  و آه می کشم که زمین ندارند و لباس ندارند و توپ ندارند ومربی ندارند حتی نان هم ندارند.

 این فوتبال دردش زیاد است درد آن زیاده گوئی مدیر نامدیر و مربی نابلد و بازیکن پر ادعا ناکار آمد دلال فاسد و سیستم اداری فاسد و قلم زن بی دانشی چون امثال من و یا خدای ناکرده فاسد چون خیلی ها است.

 این فوتبال گناهش زیاد است گناهش رفتن به جام جهانی است که معجزه است در این آشفته بازار.

 این فوتبال گناهش زیاد است که عاشق زیاد دارد که عاشق حکایتش در این دیار منصور حلاج بودن بودن است که انالحق می گوید و به دارش می کشند.

این فوتبال گناهش زیاد است که نابود شده است و شهرش سوخته و خاکسترش هم سرد شده اما قلب  خیلی ها برایش هنوز می زند.

 دوستان همه گناهکاریم چون عاشقیم اما باز سر کی روش را ببریم به سر دار تا جا برای بازنده ها باز شود باز خانی و سلطانی و ژنرالی.... بیاید بر سر سفره خالی تر از همیشه فوتبال ما