گوارا باد؛ من با تو گریه کرده ام

به لبخندهای تکراری این روزها نگاه نکنید؛ به این جام های پی در پی، به این شادمانه مشت های گره کرده که انگار از هم باز نمی شوند. پرسپولیس برای رسیدن به این صبح ظفر، از شب تیره ظلمت گذشته است.  رفقای لبخند به کنار، اما شرکای اندوه همه آن محنت ها را با بند بند وجودشان حس کرده اند. از دعواهای کریه مالکیتی در اوایل دهه هشتاد تا تیمی که یابد یا علیرضا محمد و سامان آقازمانی و علی عسکر و فشنگچی به مصاف ستاره های میلیاردی آن سال های لیگ فوتبال ایران می رفت. رقبا با قهقهه برایش دست گرفته بودند: «تو لیگ برتر بمان»، حالا اما همان ها حکومت را کارگردان سریال جام های پرسپولیس می دانند.

خنده دار نیست؟ در همین دولت که به حمایت از سرخ ها متهم می شود، پرسپولیس دوازده مدیرعامل عوض کرده و سیزدهمی هم در راه است. منتقمی و سیاسی و رسول پناه را جمع کنید، معدل بگیرید، ببینید یک مدیر مدرسه شش کلاسه از اینها در می آید؟ در همین دولت شب آخرین بازی خانگی پرسپولیس در لیگ سیزدهم رقم قرارداد بازیکنان افشا شد و قهرمانی قریب الوقوع را به فنا داد. پرسپولیس در همین دولت به تنها تیم تاریخ فوتبال تبدیل شد که در یک روز دو سرمربی سر تمرین داشت؛ علی دایی این طرف معرکه گرفته بود و حمید درخشان آن طرف عکس یادگاری می انداخت؛ جدال گواردیولا و یورگن کلوپ، بر نعش تیمی که آرامش برایش حرام بود!

پرسپولیس زخمی، از این روزگار خفت و خست جان به در برده و به اینجا رسیده؛ حالا از کدام حمایت، کدام حکومت حرف می زنید؟ صد البته تعحبی هم ندارد؛ وقتی نوکسیه ها و کهنه کینه ها حتی تحمل اسم «پرسپولیس» را ندارند و به سجل مردمی ترین تیم مملکت چنگ می اندازند، پناه بردن به دامان دروغ و دغل چندان مایه شگفتی نیست.

با این همه اما کاش بدانید ارزش این تیم بالاتر از تمام جام ها و دام هاست. پرسپولیس بزرگترین برند جمعیتی ایران است؛ چتری یکدست بر فراز میلیون ها تن که داوطلبانه عشق شان را برگزیده اند، علقه و الفتی که ربطی به زادگاه و قوم و قبیله ندارد و در شناسنامه و ثبت احوال درج نیست، اما خیل عظیمی از مردمان فارس و لر و کرد و ترک و بلوچ، کودک و جوان و پیر، مرد و زن را جانانه به هم متصل می کند. غریبه هایی از برادر نزدیک تر، همدل و هم نجوا. از معدود غنایم ارزشمند اتحاد و همگرایی، در جامعه ای به شدت واگرا و تفرقه زده. ارزش پرسپولیس در اینهاست. خلعت اولین پوکر قهرمانی، بی گمان تنی برازنده تر از این نخواهد جست. گوارا باد.