یادتان هست اینها را از کجا آوردید؟

برخی پرسپولیسی ها چراغ برداشته اند و چهار گوشه مملکت دنبال مهاجم می گردند. به هر حال دست سرمربی مثل همیشه جلوی زمین پر نیست و حق دارند نگران باشند. رضا قوچان نژاد برای هزارمین بار گزینه این تیم شده و البته امثال شکاری و دلفی هم هستند. حق باشگاه است که نهایت تلاشش را برای جذب بازیکن به کار بگیرد، اما خارج از این موضوع شاید بد نباشد دوستان یک مرور کوتاه داشته باشد و ببینند بزرگترین ستاره های این سالیان تیم شان را از کجا آوردند.

مهدی طارمی از کجا آمد؟ روزی که قرارداد بست، در خیابان باشگاه پرسپولیس یک نفر هم او را نمی شناخت. عکاسان منتظر حضور چهره های شناخته شده تر برای مذاکره بودند، غافل از اینکه یکی از ستاره های آینده این فوتبال چند متر آن طرف تر ایستاده؛ در نهایت غربت. مهاجم بوشهری ستاره داربی رفت لیگ چهاردهم شده بود، اما هنوز عادل فردوسی پور نمی دانست تلفظ درست نام خانوادگی اش چیست؛ فتحه دارد یا ضمه؟ علی علیپور از کجا آمد؟ چقدر فرصت می خواست برای اینکه جوان ترین گلزن تاریخ داربی شود، بهترین فوروارد مکمل تیم لقب بگیرد و بعد از رفتن طارمی آقای گلی بیاورد؟ مهدی عبدی چطور؟ بازی رفت پارسال با استقلال وقتی او وارد زمین شد، بالای نود درصد از هواداران پرسپولیس حتی اسمش را هم نشنیده بودند. عبدی اما در همان مسابقه گل سه امتیازی پرسپولیس را زد، درست مثل گل تثبیت قهرمانی و گل صعود تیم به فینال لیگ قهرمانان. این کارنامه برای یک مهاجم صد میلیونی کم است؟

همین عیسی آل کثیر که در آسیا چشم همه را گرد کرد، چرا تا سی سالگی به حقش نرسیده بود؟ اگر این استعداد شش سال پیش به چشم مربیان یک تیم بزرگ می آمد، شاید عیسی الان کلی بازی ملی داشت.

تلاش تان را برای جذب مهاجم بکنید؛ هیچ اشکالی ندارد، اما یادتان باشد این شکاری و دلفی که امروز گزینه خریدتان شده اند، چیزی بیشتر از محمد شریفی جذب شده از سایپا ندارند. روزگاری این هر سه نفر با هم در لیست شصت استعداد جوان گاردین قرار گرفتند. گاهی گنج به شدت به آدم ها نزدیک است، اما دیده نمی شود. در استقلال چهار سال پیش چهار میلیارد خرج مرتضی تبریزی کردند، اما تیمشان روی کاکل قائدی لیگ یکی چرخید. در پرسپولیس هم صدها هزار دلار توی حلقوم امثال جونیور و استوکس و مدیبرنامه های مفت خورشان ریختند، اما جور همه اینها را بچه های روستای قراخیل کشیدند. ستاره بعدی شاید جایی باشد که حتی فکرش را هم نمی کنید؛ روی همین نیمکت، تیم امید یا لیگ یک. او فقط منتظر است که اسمش را صدا بزنند.