یا داد بزن، یا بیداد بکش!

این یادداشت به هیج وجه قصد ندارد به مسایل و مشکلات فصل جاری پرسپولیس ی ها که به ویژه طی هفته های اخیر اوج هم گرفته است، یک نگاه تک بعدی داشته باشد و همه تقصیرات را گردن داوران و اشتباهات آنها بیندازد. حقیقت آن است که سرخپوشان امسال از کم و کاستی های فراوانی رنج بردند، در درون از مشکلات داخلی به ستوه آمدند و از بیرون با حواشی فراوانی روبرو شدند. درد اصلی این تیم را باید در چنین جاهایی جستجو کرد؛ آنجا که خشت اول کج گذاشته می شود، آنجا که در اوج تنگدستی گروه از نظر نیروی انسانی، دو مهره اصلی تیم به واسطه اشتباهات پیش پاافتاده و خنده دار محروم می شوند، آنجا که ائتلافی از بازیکنان به وضوح علیه کادر فنی کم کاری می کنند و آنجا که گلرهای بی رقیب ایرانی، روی جنس بدون تیم مانده بوسنیایی را هم سفید می کنند. درد پرسپولیس اینجا و یا حتی جاهایی بالاتر از اینهاست و بی تردید نمی شود چند خطای داوری را عامل اصلی چنین ناکامی نادر و دهشتناکی تلقی کرد. با این وجود، نکته اصلی آنجاست که قاضیان ایرانی نیز هر چقدر که می توانستند از شرایط وخیم پرسپولیس سود بردند و با علم به آنکه در بحران عظیم این تیم کسی به عملکرد آنها توجه نخواهد داشت، تا آنجا که از دستشان برآمد علیه قرمزها سوت زدند یا در شرایط مشکوک، جانب حریف را گرفتند. در 16 مسابقه ای که مصطفی دنیزلی روی نیمکت پرسپولیس نشست، فقط عبدالله ویسی از جمع مربیان حریف به داوری بازی اعتراض کرد که تازه بررسی ها نشان داد آنقدرها هم حق با کاریکاتور ایرانی پپ گواردیولا نبوده است. در بقیه موارد، همه مربیان رقیب پرسپولیس در کمال رضایت از عملکرد داور به رختکن رفتند؛ آیا این اتفاقی طبیعی است؟

تجربه ثابت کرده است که بیشتر داوران ایرانی به جای مجریان تام و تمام عدالت، عناصری مصلحت گرا هستند که معمولا سعی می کنند با سمفونی سوت هایشان، کمترین آسیب ممکن را متوجه خودشان کنند. برای چنین طرز تفکری، یک تیم شدیدا بحران زده با یک سرمربی کاملا حرفه ای، بهترین انتخاب ممکن است. داوران بازی های پرسپولیس در همه این هفته ها مطمئن بودند که هرچقدر سوت اشتباه به ضرر این تیم بزنند و هر میزان که به زمین خوردن سرخ ها کمک کنند، باز تماشاچی جای دیگری به دنبال اشکال خواهد بود و مربی هم هرگز دست به هیچ اعتراضی نخواهد زد. با این اوصاف طببعی بود که دوستان سکوت دنیزلی را به فریادهای امثال دایی و مظلومی و قلعه نویی و همکارانشان ترجیح بدهند و با کمال میل، هر کجا مردد بودند پرسپولیس را قربانی کنند. توجه کنید لطفا؛ در مصاف  با شهرداری تبریز پرسپولیس یک گل آفساید می خورد که شدیدا در روند اتفاقات بازی و نتیجه نهایی موثر است، در بازی با فجر سپاسی وقتی سرخپوشان با یک گل پیش هستند، داور از گرفتن یک هند مسلم پنالتی و دو برابر شدن فاصله خودداری می کند تا حوادث تلخ بعدی رخ بدهد، در نبرد با سایپا گل دوم و کمرشکن تیم کرجی در موقعیت کاملا واضح آفساید به ثمر می رسد و شیرازه تیم دنیزلی را در همان دقیقه هفتم از هم می پاشاند، در مسابقه با نفت آبادان گل سالم پرسپولیس بدون هیچ توجیه و توضیحی مردود اعلام می شود و در مقابل گل آفساید فونیکه سی مورد قبول داور قرار می گیرد تا سرخپوشان ظرف ده دقیقه برد را با باخت عوض کنند، در رقابت با استقلال تهران اخراج عجیب مهرداد اولادی باعث می شود قرمزها 30 دقیقه بیهوده با یک یار کمتر به بازی ادامه بدهند، در بازی با داماش شاهکارهای تیم داوری به اوج می رسد و بعد از قبول گل آفساید حریف و امتناع از اعلام خطای واضح زنیدپور روی علی عسگر، رفیعی استارت تراژدی بحران زایی را می زند که اثر مخرب آن هفته ها روی مجموعه پرسپولیس باقی می ماند و در همین مصاف واپسین با راه آهن دایی، محسن ترکی ضمن چشمپوشی از اعلام پنالتی به سود سرخپوشان ، کارت قرمز بازیکن راه آهن را هم در میانه های بازی نادیده می گیرد تا خرخره میزبان نگونبخت را جویده باشد. بدون هیچ تردیدی اگر جای مربیان دو تیم عوض می شد و به عوض دنیزلی حنده رو که در تمام عمرش حتی یک کلمه هم در مورد داوری حرف نزده، دایی عصیانگر و عصبی انتظار ترکی را می کشید، آقای داور هم پنالتی را به سرعت می گرفت و هم ضربه به صورت بازیکن حریف را با «اخراج» جریمه می کرد؛ اما او که یقین دارد ذهن هواداران و مربیان پرسپولیس مشغول بحث داوری نیست، آسان ترین راه را برای در امان ماندن از خشم شهریار انتخاب می کند؛ قربانی عدالت! این همان فرمولی است که تقریبا تک تک همکاران ترکی در نیم فصل دوم آن را برگزیدند و به سهم خودشان به پرسپولیس روی زمین افتاده لگد زدند.

رابطه فدراسیون فوتبال با باشگاه پرسپولیس خوب نیست و این ارتباط به ویژه پس از حوادث بازی با داماش تیره تر هم شده است. علی کفاشیان که هرگز در چهار سال گذشته اظهار نظر فنی نداشته، هفته قبل به خبرنگاران گفته بود که: «مشکلات پرسپولیس از تعویض کادر مدیریتی و فنی این تیم شروع شد.» حسن زاده کمیته انضباطی از دوستان مدیر قبلی این باشگاه است و گفته می شود یکی از اصلی ترین دلایل اصرار اولیه فدراسیون به تداوم اجرای قانون منع جذب گلر خارجی، مشکلاتی بوده که پرسپولیس از این ناحیه گرفتارش بوده است. کسی چه می داند؛ شاید فلسفه سریال سوت های اشتباه علیه قرمزها را هم باید همین جا جستجو کرد. شاید هم اگر دنیزلی مثل دایی و یاوری و مظلومی یاد می گرفت همیشه از داوران طلبکار باشد و پوست شان را بکند، سوت به دست ها حداقل حقوقش را به او می دادند!