یحیی گل محمدی یک «ویچ» کم دارد!

با احترام فوق العاده برای برانکو که یک معمار در فوتبال ایران بود، می توان گفت یحیی گل محمدی اگر یک «ویچ» انتهای اسمش داشت امروز بسیار بیشتر در رسانه ها تحسین می شد.

پرسپولیس با تک گل سیامک نعمتی، طرح روی سکوهای ورزشگاه آزادی را به واقعیت تبدیل کرد. پوکر یا قهرمانی پی درپی شماره چهار. یک موفقیت چشم نواز. ایستادن مداوم روی سکوی قهرمانی کاری بسیار دشوارتر از یک بار قهرمان شدن است. تیم هایی مثل بایرن مونیخ در آلمان و یونتوس در ایتالیا این را می دانند.

او در بازی های این فصل حتی وقتی مهره های کلیدی اش را از دست داد، انسجام تیمی اش را حفظ کرد. پرسپولیس بدون مهدی ترابی، بدون علیرضا بیرانوند، بدون وحید امیری، بدون سیدجلال حسینی، بدون کمال کامیابی نیا، بدون محمد انصاری، بدون محمد نادری، بدون شجاع خلیل زاده و ... باز هم بازی هایش را با پیروزی تمام می کرد. آنها بدون مدیرعامل هم این کار را می کردند. بعید است بتوان استمرار در موفقیت را به شانس و حمایت تقلیل داد.

خلاصه کردن موفقیت این تیم در طعنه هایی مانند حمایت وزیر و برگردان وزیر و شوت وزیر و سوت وزیر و ... ساده سازی ماجراست و البته زمینه ساز موفقیت متوالی پرسپولیس. تا وقتی که حریفان به جای تمرکز روی زمین و تلاش برای متوقف کردن قرمزها، درگیر حاشیه ها و کشف روابطی از این دست هستند، برای آنها فرش قهرمانی پهن می کنند.

در فصل گذشته تراکتور در برهه هایی به مراتب از پرسپولیس فوتبال بهتری بازی می کرد، در این فصل استقلال حتی با یک بازی کمتر، 6 گل بیشتر به ثمر رسانده، سپاهان هم تا قبل از خودزنی با خودداری از رویارویی با پرسپولیس در دیدار خانگی، شانس قهرمانی داشت اما ورود خود آنها به حاشیه ها بیشترین کمک را به پرسپولیس کرد.

یحیی گل محمدی بی تردید کلیدی ترین نقش را در حفظ روند موفقیت پرسپولیس در این فصل ایفا کرد اما انگار اراده ای برای دیده نشدنش وجود دارد. وقتی تیم را از کالدرون تحویل گرفت، بسیاری نوشتند که بیش از حد نجیب است و مهار ستاره های سرکش این تیم کار او نیست. نوشتند تیم را او نبسته و قادر به اعمال نظرات تاکتیکی اش در زمان کوتاه نیست. گفتند برای مربیگری در تیم های کوچک مناسب است، ادعا کردند که بازیکنان از او بزرگترند و حرفش را نمی خوانند، اراده و اشتهای رقیبان و فشردگی بازی با آنها را نشان دادند و مدعی شدند که قهرمانی چهارم دشواتر از قهرمانی اول است و یحیی نمی تواند ... .

اما یحیی که پرسپولیسی ها قبلاً با او ناسپاسی کرده بودند این تیم را با هنرمندی در صدر نگه داشت و حالا به نظر می رسد تنها جایی در این کشور که فاصله اجتماعی به درستی آنجا رعایت شده، صدر لیگ برتر فوتبال ایران است. یک فاصله 15 امتیازی که فقط کسر امتیازی هولناک از سوی فیفا ممکن است آن را از بین ببرد! او انگار آرامش ذاتی اش را به تیم تزریق کرد. وقتی هجمه ها علیه پرسپولیس بالا گرفت، بازیکنان این تیم در گوش هایشان پنبه گذاشتند و فقط روی بردن تمرکز کردند. مهار بازیکنانی که مشتاق هستند به طعنه های دردناک، پاسخ های آتشین بدهند آسان نیست. اما کادر فنی و رسانه ای پرسپولیس به خوبی توانست این فضا را مهار کند.

با احترام فوق العاده برای برانکو که یک معمار در فوتبال ایران بود، می توان گفت یحیی گل محمدی اگر یک «ویچ» انتهای اسمش داشت امروز بسیار بیشتر در رسانه ها تحسین می شد. این هم البته یک روال است. حالا که چهارمین قهرمانی را به دست آورده می گویند کاری نکرده، این تیم همان اسکلت برانکو و تاکتیک کالدرون را دارد و هر کس دیگری بود هم قهرمانش می کرد اما اگر نتیجه نمی گرفت هجوم ها آغاز می شد که ناتوان است و سواد مربیگری ندارد و ... این یکی از آفت های تحویل گرفتن تیم قهرمان است. موفقیت ها همیشه به نام دیگری است!

گل محمدی هیاهو ندارد؛ اهل لابی و نان قرض دادن به رسانه ها نیست؛ دست کم تا امروز وارد کُری خوانی رقت بار نشده، رقیبان را تحقیر نمی کند، کنار زمین یقه درانی نمی کند، رفتارش فروتنانه و نجیب است و هوش تاکتیکی اش را در بازی های نزدیک به خوبی نشان داده است. او این بخت را دارد که حتی در جام حذفی هم عنوان کسب کند اما بعید است حتی اگر 10 جام دیگر بگیرد نیمی از تحسین ها، شعارها، تندیس ها و تشویق هایی که نثار دیگران شد را برای او هوا کنند.

در جامعه ای که هر روز به سمت حاشیه و هیاهو می رود و هر کس بلندتر داد بزند انگار حقانیت بیشتری دارد، منش یحیی گل محمدی بیش از آن که امتیاز باشد، از نظر برخی عیب به شمار می رود، با این همه او کماکان به اصولش وفادار است؛ اصولی که حتی در اوج جوانی و زمان بازی هم برای بیشتر دیده شدن به آنها پشت نکرد. از موفقیت آدم های نجیب خوشحال باشیم.»