یحیی - برانکو یک مقایسه نالازم

علی دایی بعد از مدت ها سکوت یک مصاحبه بلند انجام داده که نکته چندان جدیدی ندارد؛ مگر جایی که باب یک مقایسه نالازم را بین یحیی گل محمدی و برانکو ایوانکوویچ باز می کند: «یحیی در پرسپولیس همان کار برانکو را کرد، اما خیلی کمتر از او پول گرفت. » شبیه همان مانیفست مربی ایرانی فرقی با خارجی ندارد. از معدود نقاط اشتراک تئوریک بین جمع اضدادی همچون دایی، مایلی کهن و امیر قلعه نویی! همیشه از این حرف ها بوده، اما حالا که گل محمدی پرسپولیس را به فینال آسیا رسانده و مقبولیت زیادی بین افکار عمومی دارد، بهترین وقت است که او را مصداق نظریات خارجی ستیزانه شان معرفی کنند. صد البته عملکرد یحیی در دوره دوم حضورش روی نیمکت پرسپولیس خیلی خوب بوده و امیدواریم قهرمانی در آسیا او را چهره ماندگار تاریخ این باشگاه کند، اما کاری که برانکو در پرسپولیس کرد لااقل در این عصر منحصر به فرد بوده و اساسا چنین مقایسه ای، نالازم و کاملا بی فایده است.

برانکو چه کرد؟
فروردین 94، زمان عقد قرارداد با برانکو، اصلا تصور اینکه این مربی بتواند 3 قهرمانی پیاپی لیگ برتر به دست بیاورد، فاتح جام حذفی و سوپرجام شود، یک بار به نیمه نهایی و یک بار به فینال آسیا صعود کند و بارها رقیب سنتی اش را در داربی ببرد غیرممکن بود. 2 هفته قبل از حضور برانکو در تهران، این حمید درخشان بود که با صدای گرفته اش در نشست خبری فریاد می زد: «یارو توپ رو می زنه بیرون به من چه مربوطه؟ فکر کردید من نباشم تیم درست میشه؟ اصلا و ابدا. » پرسپولیس در چنین سطحی به برانکو ارث رسید؛ در روزگار سجده شکر بابت بقا. مهم ترین کار مربی کروات در پرسپولیس این بود که ژن قهرمانی را در این تیم دوباره زنده کرد. سرخ ها انگار یادشان رفته بود چه تیم باعظمتی هستند. او روح بزرگی را دوباره در کالبد نیمه جان پرسپولیس دمید و اگر این آتش هنوز سوزنده است، بخشی از حرارت آن به دم گرم برانکو مربوط می شود. چطور می شود در قبال رنسانس سرخ او چنین بی تفاوت بود؟ برانکو به پرسپولیس یاد داد می تواند در هر میدانی برنده باشد؛ هر چقدر هم که کم و کسری داشته باشد. فینال آسیا پشت پنجره بسته شوخی است؟ از تیمی حرف می زنیم که با گل تساوی بخش کرملاچعب در اسفند93رسما خطر سقوط به لیگ یک را حس می کرد؛ یادتان هست رقص او را در مسجد سلیمان؟ نه آقای دایی، کار برانکو را به نفع مانیفست خودتان بی اجر نکنید.
 
راه برای یحیی باز است
مسلما کاری که گل محمدی تا همین جا هم کرده درخشان و قابل تحسین است؛ حتی اگر خدای نکرد اتفاقات فینال به کام ارتش سرخ نباشد. واقعا هیچ نیازی به 2 قطبی سازی نیست و کاش در این مورد آقای دایی به همان روند سکوتش ادامه می داد. برانکو سر جای خودش و گل محمدی هم سر جای خودش. الان هم راه برای یحیی باز است که بهتر و بهتر شود و با دستاوردهای بزرگ، جایگاهی ممتاز در تاریخ باشگاه برای خودش دست و پا کند. جناب دایی هم می تواند با رزومه پربار و تسلطش به زبان های بیگانه، هدایت تیمی در خارج از کشور را برعهده بگیرد. آنجا دیگر ممنوع الکار نیست و می تواند در عمل نشان بدهد مربیان ایرانی چیزی کم از خارجی ها ندارند.