یک «بال» مفید و چند منظوره

 وحید امیری در انتقال های موقتی ولی پرتعدادش به پست مدافع چپ نفوذی تیم فوتبال پرسپولیس به قدری موفق بوده که برای ناظران این سؤال بدیهی پیش آمده که بهترین پست برای وی کجاست؟ گروهی با تکیه بر اینکه امیری سال ها بال چپ کارآمدی برای نفت و سپس پرسپولیس بوده و در پنج، شش سال اخیر در تیم ملی نیز درخشیده، معتقدند بهترین مکان برای او در زمین فوتبال همین نقطه است و هر کس که از او بهترین بیلان را می خواهد باید در همین منطقه از وی بازی بگیرد. با این حال شمار زیادی هم هستند که می گویند امیری در صورت استقرار در یک خط عقب تر و انجام وظیفه به عنوان مدافع چپ نفوذی هم خلاقیت ها و موقعیت های ایجاد شده در این منطقه را افزایش می بخشد و هم می تواند در زمان جلو رفتن های پرتعدادش همان کارهایی را انجام بدهد که در زمان استقرار در پست بال چپ به انجام می رساند و بواقع می توان با یک خط عقب کشیدن او از وی به شکلی دو منظوره استفاده کرد. این در حالی است که مسأله استفاده از امیری در پست مدافع چپ سرخ های تهرانی فقط به صورت یک طرح موقتی و برنامه اضطراری و در زمانی باب شد که سعید آقایی مدافع چپ ثابت یک سال اخیر پرسپولیس دچار مصدومیت شد و علی شجاعی هم به دلایلی در دسترس نبود تا این پست را پر کند.

 در تمامی منطقه چپ
در این گونه موارد امیری آنقدر در جمع سرخ ها موفق ظاهر شد که یحیی گل محمدی سرمربی آنها ترغیب شد اقامت او را در این مکان تجدید کند و حتی وقتی آقایی مجدداً سالم شد و از کسالت فاصله گرفت و شجاعی هم آماده خدمتگزاری مجدد شد، یحیی برای بازگرداندن وحید به پست اصلی و تخصصی اش و گسیل آقایی یا شجاعی به میدان اکراه داشت و تا توانست در چنین مسأله ای تأخیر انداخت و فقط زمانی دست به این کار زد که خود امیری مجدداً آسیب دید. مصدومیت چندی پیش امیری در مسابقات مرحله دوم انتخابی جام جهانی 2022 در قاره آسیا در شهر منامه بحرین و در شرایطی روی داد که دراگان اسکوچیچ سرمربی کروات تیم ملی نیز به تأسی از مربیان پرسپولیس اقدام به بهره گیری از وی در پست مدافع چپ نفوذی کرد و او را در این راه برجسته تر از میلاد محمدی تلقی نمود. با این اوصاف جای تعجب ندارد که هم گل محمدی و هم اسکوچیچ در ذهن خود همچنان با این سؤال کلنجار بروند که استفاده از امیری در کدام پست ارجع تر است. آیا بهتر است او را همچنان در پست هافبک چپ قرار داد و از وی خواست که مثل یک «بالا» تا گوش چپ را پوشش بدهد و توپ هایی گلساز را به دهانه دروازه رقبا بفرستد و یا مثل موارد اضطراری ماه های اخیر او را عقب کشید و با استقرارش در پست «بک چپ» از وی پوشش دادن طیف وسیع تری را در سمت چپ میدان طلب کرد. در حالت دوم امیری باید پیستون وار از مدافع چپ تا گوش چپ را بپیماید و برای یارانش ارسال سانتر و فرصت سازی کند و البته از حضور و کمک های یک بازیکن خودی مستقر در بال چپ هم بهره مند شود.

 «مرد دیررس»
توفیق های فوق و افکار و سؤال های برخاسته از وضعیت چندگانه امیری و اینکه کدام نقطه برای او ارجع تر است و در کدامین پست و با کدام وظایف و وسعت عمل و طیف اقدام می تواند موفق تر باشد، در زمانی برای او شکل گرفته که او حدود 35 سال سن دارد و معمولاً برای رسیدن به توفیق هایی از این دست، سن مناسب و معمول و رایجی به حساب نمی آید و نوعی «توفیق در زمان پیری» و موفقیت دیررس محسوب می شود. البته امیری ذاتاً و بر اساس آنچه در زندگی اش روی داده و پیشرفت قدم به قدم و تدریجی و نه چندان سریعش تازه از 27 و 28 سالگی و موقعی که بازیکن نفت تهران بود، توی چشم خورد. همان زمان ها و قبل از کوچ وی به پرسپولیس بود که کارلوس کی روش هم او را دید و متوجه استعدادهایش شد و زمانی وی را به اردوی ملی فراخواند که کمتر کسی امیری را در چنین قامتی و با این اندازه ها و قابلیت ها تلقی می کرد و حتی در دفعات اولیه فراخوانی او به تیم ملی، بسیاری از افراد به موفقیت این هافبک ارزنده لرستانی شک داشتند و می پرسیدند که آیا او صلاحیت چنین گزینش و ملی پوش شدن را دارد یا خیر.
 
تبعات یک کوچ ناموفق
با انجام اولین بازی های امیری در تیم ملی و مشخص شدن مهارت های این پیستون چپ با تکنیک و در عین حال جنگنده و صبور مشخص شد که سرمربی پرتغالی وقت تیم ملی ایران اشتباه نکرده و امیری در اندازه های بازی در تیم ملی و حضور در سنگین ترین مسابقات بین المللی هم هست و کسانی که در این امر شک داشته اند دچار ضعف در اطلاعات و عدم رصد صحیح و دقیق مسابقات لیگ و تشخیص بهترین های آن بوده اند. هر چه بود امیری پس از انتقال به جمع سرخ های تهرانی مشهورتر و محبوب تر و به تبع آن صاحب فرصتی افزون تر برای ارائه قابلیت های خود شد و در تیم ملی جای پای نسبتاً ثابتی یافت. کوچ یک سال و چند ماهه او به ترابزون ترکیه البته اقدام ناموفقی بود و مصدومیت ها و جانیفتادن در فوتبال فیزیکی این کشور و نمایش های پرنوسان او در لیگ ترکیه سبب بازگشت وی به تهران در قامت یک بازیکن ناکام شد و بیشتر از یک سال طول کشید تا او در این رجعت به آرامی و با کندی فراوان به همان سطوحی نزدیک شود که پیش از رفتن به ترکیه به آن نایل شده بود.