یک اتفاق خوب در فوتبال ما

سالها است که در فوتبالمان با مشکل بزرگی رو به رو هستیم و آن تنهائی مطلق سرمربی تیمهای فوتبالمان است. جهان فوتبال به واقع به کادر فنی و نه تک رهبر اعتقاد دارد و کمتر شاهدیم که تیمهای مختلف نگرانی مابین سرمربی و نفر دوم با صلابت و قوی وجود داشته باشد. زوجهای مشهور فوتبال دنیا معروف هستند. هلموت شوئن و یوپ دروال سرمربی و کمک مربی تیم ملی آلمان در سال 1974 بودند و اصولا در فوتبال آلمان کمک مربی را به گونه ای انتخاب می کنند که پس از بازنشستگی و یا محرومیت و حتی استعفا بتوانند از کمک استفاده کنند که شاید باید موفق ترین نمونه این نوع انتخاب را در سیمای آلمان 2006 دید که زوج کلینزمان و یوآخیم لو سکان رهبری تیم ملی آلمان را داشتند. همین اتفاق را در تیمهای موفق دیگر هم دیده ایم زوج رایکارد و نیکنس و پپ گواردیولا و ویلانوا از دیگر نمونه های این نوع طرز تفکر در بارسلونا هستند که سرمربی بزرگ با اندیشه های برتر نگران نامهای بزرگ در کنارش نیست. اما فوتبال ما چگونه بوده است ؟

نگاهی به تاریخچه تیمهای رهبری بیاندازیم. به  قبل از انقلاب بر می گردیم. حشمت مهاجرانی در کنار اصفر شرفی سرمربیان تیم ملی بودند. شرفی نام بزرگی بعدها شد اما هیچگاه در حد حشمت مهاجرانی نبود. بعد از آنها حسن حبیبی و همایون شاهرخی سرمربی و مربی تیم ملی شدند اما فاصله حسن آقا تا همایون خان زیاد از بعد شخصیت و کاریزما بود. در روزگاران نزدیک تر هم فاصله ها زیاد بود مردی چون مایلی کهن که خود او هم نام بزرگی نبود از فریاد شیران بهره می گرفت. علی پروین هم در کنار خود در تیم ملی مایلی کهن و ناصر ابراهیمی و امیر حاج رضائی را قرار داده بود. زنده یاد دهداری هم با وطن خواه و صالح نیا کار می کرد که فاصله ها را بخوبی نمایان می ساختند.

 در سطح باشگاهی هم حکایت همچنان باقی بود. در روزگاری که پروین در پرسپولیس مردانی چون مایلی کهن و ناصر محمد خانی و... در پرسپولیس بودند. در استقلال حجازی با حاجیلو و قلعه نوعی جوان مربیگری می کرد و شاید در میان بین تنها نمونه از همکاری دو شخصیت همگن باید اشاره ای به زوج منصور پورحیدری و آقا جلال طالبی داشت. در تیم ملی سالهای اخیر هم حکایت همچنان باقی بود. علی دایی با مردان نه چندان نام آشنا چون هومن افاضلی کار می کرد. قطبی و استیلی هم زوج بزرگی نبودند همان گونه که قطبی و پیروانی چنین نبودند و استیلی هم با نامهایی نه چندان آشنا کار می کرد. دایی هم چند صباحی با چند مهره چون تارتار و... کار کرد و اوایل فصل هم وقتی کادر فنی خود را معرفی کرد همگان فکر کردیم که محمد دائی و غلامپور و جواد منافی نشانه ترسهای دایی برای کار با نامهای بزرگ است و به نظر می آمد که کریم باقری که در ترکیب کادر فنی پرسپولیس معرفی شده بود بخوبی استفاده نمی شود و معمولا از سکو بازی ها را نگاه باید بکند و بیشتر نام تزیینی است تا این که علی دایی محروم شد و به ناگهان به جای محمد دایی و یا منافی مردی از جنس بزرگان را دیدیدم. حضور کریم باقری در دو بازی با پدیده مشهد و راه آهن تهران در قامت جانشین دایی اتفاق جالبی برای فوتبال پر از سو تفاهم اسیر شایعات دستهای پنهان بود دو شخصیت کاریزماتیک یعنی دایی و باقری پرسپولیس را در این دو بازی و شاید در بازیهای قبلی هدایت کردند تا حکایت دو سلطان در اقلیمی نگنجند حداقل برای پرسپولیس معنی نداشته باشد و شایعاتی چون نخواستن علی کریمی در پرسپولیس بخاطر محبوبیتش از سوی دایی کم رنگ شود.

 علی دائی و کریم باقری در این دو بازی جای خود را بر روی سکوها و کنار زمین عوض کردند تا دو مرد صاحب نام ایران و قاره آسیا و کاپیتانهای پر افتخار تیم پرسپولیس و تیم ملی در کنار هم زوجی ایده آل را نشان دهند و قصه موفقیت پرسپولیس را با این کار تیمی پررنگ تر کنند.  
بسیاری از ما از کمبود تجربه تیم دایی می هراسیدیم. خیلی ها معتقد بودند دایی و باقری هیچگاه نمی توانند کنار هم باشند اما دایی در این بازیها نشان داد که از مکتب فوتبال آلمان گوهر کار تیمی را آموخته است. علی دایی و کریم باقری زوج موفق پرسپولیس هستند. مردانی که می توانند اهداف بزرگ پرسپولیس را عینیت بخشند. این دو نشان دادند صحبتهای بی معنایی که مایلی کهن و بسیاری از پیش کسوتان پرسپولیس در مورد کوته نظری دایی می گفتند کاملا اشتباه است. دایی در تیم خودش یک کمک بزرگ دارد و یک تیم و زوج ایده آل را به تصویر کشیده است و باید گفت روزهای خوش پرسپولیس با این طرز تفکر دایی طولانی تر نیز خواهد شد.