یک انتخاب برای یک تاریخ

دقیقا شش سال پیش در چنین روزی، یعنی هفدهم فروردین نود و چهار برانکو ایوانکوویچ رسما سرمربی پرسپولیس شد.

در آن زمان شاید خوشبین ترین هوادار این تیم هم تصورش را نمی کرد این قرارداد، به یکی از ارزشمندترین اسناد تاریخ باشگاه تبدیل شود؛ کاغذهایی که پشت شان یک کرور افتخار و غرور پنهان بود.

برانکو پرسپولیس را بعد از هشت سال قهرمان ایران کرد، به نیمه نهایی و فینال آسیا رساند و سوپرجام و جام حذفی را برای سرخ ها به ارمغان آورد. ارزشمندترین میراث او اما هیچکدام از اینها نبود. مرد کروات فرهنگ غر نزدن و کار کردن را در تیمش جا انداخت. تک تک واکنش های او به جدایی بزرگترین ستاره های پرسپولیس، از طارمی و رضاییان تا امیری و محرمی را گوگل کنید تا به شکل حیرت انگیزی با این عبارت کوتاه مواجه شوید: «بازیکن حق انتخاب دارد. برایش آرزوی موفقیت می کنم. ما اما به راه مان ادامه خواهیم داد.» و ادامه هم می داد؛ ولو با ده بازیکن تا فینال آسیا.

در شرایطی که قانونا می توانست بازی نکند، بدون شش ملی پوش در جام حذفی روی زمین افتضاح حافظیه برابر قشقایی شکست خورد و در نشست خبری خیلی کوتاه گفت: «این تصمیم من بود. تمام مسوولیتش با من است. باید جبران کنیم.» بیخود نبود که از دل جنگ برای بقا در لیگ، یک کاخ زرین به جا ماند.

آنچه برانکو به جا گذاشت فقط یک ویترین پر از جام نیست، یک فرهنگ ارزشمند است و البته که محافظت از دومی کار بسیار سخت تری به نظر می رسد. فرهنگ نه یک شبه شکل می گیرد و نه یک شبه از بین می رود.