یک دلیل متفاوت برای ستایش دربی 85

هشتادوپنجمین داربی پایتخت هم بعد از کلی هیاهو و جار و جنجال به پایان رسید و پرسپولیس سه امتیاز این مسابقه را از آن خودش کرد.

البته این بازی ار نظر کیفی چندان چنگی به دل نزد و پایین تر از سطح انتظار بود؛ به خصوص که هر دو تیم از مربیان خارجی روزمه دار و مجرب استفاده می کردند. با این حال حتی در حاشیه همین داربی ملالت بار و کم موقعیت هم می شد شور و شوق کم نظیر و هیجان محض هواداران را احساس کرد. آنهایی که روز پنجشنبه بازی را در استادیوم تماشا کردند، بار دیگر از این همه جوش و خروش، عشق و انرژی و طراوات و احساس لذت بردند.

داربی تهران، پایتخت عشق فوتبال ایران است؛ آوردگاهی که در هوایش می شود بوی خوش دلدادگی بی توقع را استشمام کرد. همه چیز اما همین نیست. برگزاری مسابقه ای در این سطح و با این حجم از توجه، ارزش های دیگری هم دارد که کمتر مورد توجه قرار می گیرد؛ مثل اینکه در پایان این مسابقه سفره ده ها خانواده تهی دست رنگ و بویی مختصر می گیرد و چرخ زندگی آنها ولو برای چند روز هم که شده، روان تر می چرخد.

کافی است یک بار در استادیوم حاضر باشید و حاشیه های مسابقه ای همچون داربی را لمس کنید؛ در این صورت خواهید دید که خیلی از هموطنان ما از کنار چنین بازی هایی نان می خورند و برای چند صباح هم که شده از شرمندگی زن و بچه در می آیند. از آن کسی که مقابل ورزشگاه بساط پرچم و شال و کلاه پهن کرده تا آن ساندویچ فروش و صاحب کتری بزرگی که چای دست مردم می دهد، از راننده های تاکسی و ون که هواداران را از نقاط مختلف شهر به استادیوم می رسانند تا بلیت فروش و بوفه دار ورزشگاه، از آنهایی که قلمو دست شان می گیرند و صورت هواداران را رنگ می زنند تا کارگران شریفی که صبح فردا محوطه سکوها را تمیز می کنند...

مسابقه ای مثل داربی حکم تنوری را دارد که نان حلال خیلی ها از آن بیرون می آید؛ خانواده هایی که اغلب شرایط مالی شان مطلوب نیست، به جایی وابسته نیستند و ژن خوب هم ندارند که سر از آن بالا بالاها در بیاورند. یک بازی صد هزار نفری اینطوری، شکم هزاران نفری را سیر می کند که من و شما هیچ وقت آنها را نمی بینیم؛ در این شرایط آیا واقعا نمی توان چنین بزمی را ارزشمند و حتی از جهاتی «مقدس» دانست؟

مسابقه ای در ابعاد داربی، خریدار و فروشنده هایی دارد که همه راضی هستند. فروشنده نانش را به خانه می برد و خریدار هیجانش را فرو می نشاند. او آنجا در استادیوم انرژی اش را به بی ضررترین شکل ممکن خالی می کند تا شاید در سطح جامعه آرام باشد و مثل خیلی های دیگر به یک بمب ساعتی ترسناک تبدیل نشود.

پرسپولیس و استقلال نشان داده اند می توانند ال کلاسیکوی منطقه را بسازند، اما افسوس که خودشان بارسا و رئال نیستند. شاید بزرگترین اشتباه عمدی یا سهوی برخی مسوولان این است که اجازه نمی دهند این دو تیم به اندازه حق شان قدرت بگیرند. پرسپولیس و استقلال می توانند خیلی قدرتمندتر از این، روی قله ها باشند و در آسیا هم آقایی کنند، اما دست و بال آنها را بسته ایم و کاری کرده ایم که از خورشید به اندازه یک چراغ نور بیرون بیاید؛ چراغی که البته نور همان هم شب تار خیلی ها را روشن می کند.