یک روز تو نخواستی؛ امروز پرسپولیس نخواست!

کلمات خبر روی ذهن خواننده سنگینی می کند: «سروش رفیعی در لیست مازاد قرار گرفت.» باورکردنی نیست هافبک خلاقی که کمتر از سه سال پیش بر سر جذبش جنگ بود و عادل فردوسی پور هر هفته با کلیپ لایی زدن هایش دل غشه می گرفت، حالا به همین آسانی در لیست خروج قرار بگیرد. او از فهرستی رانده شده که برخی از ساکنانش امثال ماهینی و ربیع خواه هستند. عجیب تر اینکه حذف رفیعی در حالی رخ می دهد که سرخ ها هنوز با بشار رسن توافق نکرده اند و اگر قرار باشد هیچکدام از این دو بازیکن ماندگار نشوند، یک بحران بی سابقه در پست هافبک بازیساز رخ خواهد داد.

مجموعه این عوامل است که هواداران پرسپولیس را در حیرت فرو برده؛ حتی اگر آنها هیچ نمایشی درخشانی از سروش فصل گذشته به یاد نیاورند. در این بحبوحه اما دست کم یک نفر حق اعتراض ندارد؛ خود سروش! بهتر است قبل از هر واکنشی، هافبک خوش اخلاق شیرازی به یاد داشته باشد که یک روز او پرسپولیس را نخواست و حالا نوبت پرسپولیس است که او را نخواهد.

سروش اولین بار بین دو نیم فصل لیگ شانزدهم با قیمت بالا از تراکتورسازی به پرسپولیس منتقل شد. این انتقال غیر از ابعاد فنی، برای مدیران پرسپولیس جنبه حیثیتی هم داشت؛ چه اینکه تراکتوری ها در کورس قهرمانی به شکل چراغ خاموش نوراللهی و عالیشاه را از پرسپولیس گرفته بودند و سرخپوشان پایتخت مترصد تلافی این ضربه بودند. به همین دلیل هم با همه شروط رفیعی موافقت شد؛ حتی شرط عجیبش برای بیرون آمدن شماره هفت علی پروین از بایگانی. آن زمان شاید هیچ یک از هواداران حتی تصورش را هم نمی کردند بازیکنی که با این همه تشریفات نزول اجلال کرده و از همان هفته اول هم فیکس شده، از پرسپولیس به عنوان «پمپ بنزین» استفاده کند؛ جایی که فقط بشود با آن به مقصد رسید.

سروش تنها یک نیم فصل در پرسپولیس ماند و بعد رفت قطر دنبال پول. یک شب علی پروین در حاشیه یک محفل خودمانی به مدیران وقت پرسپولیس گفته بود: «بابا دم تون گرم. شماره ما رو فقط به خاطر شش ماه لوطی خور کردید؟» و البته که آنها جوابی نداشتند بدهند. رفیعی پرسپولیس را بعد از صعود به یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان، در اوج نیاز رها کرد و رفت و حالا هم پرسپولیس با او چنین می کند.

هوادار هم حق انتخاب دارد؛ یا مثل دوران برانکو پای مربی و اصول حرفه ای فوتبال می ایستد و لذتش را می چشد یا مثل سال های نه چندان دور دنبال ناز و قهر بازیکن می رود و تاوانش را می دهد. والسلام!