یک مدل کوچک برای جام جهانی

بار دیگر فوتبالفارسی جواب نداد. نمی دانم تا به کی دوست داریم سخن از حماسه های فوتبال ایرانی دهیم و حکایت جهنم آزادی را به رخ حریفانی بکشیم که تا دندان مسلح هستند. فوتبالی که نه بودجه دارد و نه برنامه و نه مدیریت چگونه سخن از حماسه سرائی می کند ؟ تیم استقلال در بازی دیشب در اسارت کامل حرفه ای ها سئول بود. تیم سئول که از بازیکنان بین المللی خوب و ملی پوشان کره ای بهره می برد خیلی راحت بازی را اداره می کرد آنها هرگاه می خواستند به بازی سرعت می دادند و هر از گاهی که دوست داشتند سرعت بازی را می گرفتند و بر خلاف گزارشگر بازی که مصدومیت واقعی بازیکن کره ای را ترفندی فوتبالفارسی می دانست شاهد بودیم که برای کند کردن بازی از روشهای فوتبالی بهره می گرفتند. تعداد پاسهای صحیح و تغییر جریان بازی و جنگندگی و استفاده از ضربات پشت هیجده قدم را دیدیم ما شاهد بودیم که استقلال که فرصت داشت در فصل نقل و انتقالات به خود بیاید نه تنها تیم خود را بهتر نکرده بود بلکه بازیکنی چون جباری را از دست داد و بازیکنانی چون جمشیدیان و نیکبخت واحدی و پژمان نوری را به خدمت گرفته بود که قرار بود برای استقلال معجزه کنند. استقلال بدون آندو را شاهد بودیم تیمی به واقع ضعیف در میانه میدان و در خط حمله دل به فرهاد مجیدی داده بودیم که در اواسط نیمه دوم خسته بود و بیشتر در آفساید ! به بازی دیشب کم می پردازم به جزییات بازی نگاه ژرفی ندارم اما به آینده فوتبال ملی به شدت وابسته ام.

 استقلال ماکت کوچکی از تیم ملی و وضعیت تیمهای ما برای حضور در رویدادهای بین المللی است. استقلال از یک کادر وطنی بهره می گرفت که نشان دادند به واقع برای حضور در رقایتهای جهانی دچار مشکل هستند. گوآنجو تیم چینی که در فینال لیگ قهرمانان آسیا  حضور دارد از لیپی بهره گرفته است. تیم گوآنجو در دو بازی رفت و برگشت هشت گل به حریف ژاپنی زده است. امیر قلعه نوعی را کاندید سرمربیگری تیم ملی ایران می دانند و برخی از جناحین می خواهند که او را جانشین کی روش بکنند اما همه دیدیم قلعه نوعی مستاصل در رقابتهای بین المللی است. او در این بازی به واقع دستهای خالی دانش و تجربه بین المللی اش را نشان داد. او تیمش را آماده نکرده بود. او بازیکن مناسب نگرفته بود و با جنگ های روانی بی دلیل با کمیته انضباطی به خود و تیمش صدمه زده بود و در طول بازی با تعویض خسرو حیدری و حفظ جمشیدیان نشان داد که عیار بالائی در عرصه بین المللی ندارد. حال می خواهیم چنین سرمربی در جام جهانی داشته باشیم ؟ شاید اعلام شود حشمت مهاجرانی و جلال طالبی هم ایرانی بودند و در جام جهانی مربیگری کردند اما می پرسیم تجربه حشمت مهاجرانی و جلال طالبی و دانش فنی و بین المللی و شخصیت اجتماعی آنها با قلعه نوعی یکی است؟

 استقلال را براحتی به فینال نرفت. مدیر باشگاه تجربه اداره بین المللی تیم را نداشت و مهمتر از همه بودجه برای آمادگی تیم نداشتیم. آیا این داستانها تکراری با همان بلائی نیست که بر سر تیم ملی فوتبال ما می آید ؟ کی روش تجربه بین المللی دارد.  چند بازیکن بین المللی چون دژاگه و قوچان نژاد و شجاعی و دانیال داوری و ... هم داریم اما می خواهیم با این سطح لیگ به مصاف حریفان حرفه ای برویم که صدها برابر از امثال تیم اف سی سئول حرفه ای تر هستند ؟ در جام جهانی تیمها با قدرت بدنی و تکنیکی و تاکتیکی و آمادگی می آیند اما ما همچنان در توهم چند لژیونر هستیم و حماسه سازی در استادیوم 100000 نفری اما نمی گوئیم اگر شرط میزبانی همیشه جواب می داد اروگوئه در 1950 قهرمان جام جهانی نمی شد و آلمان در 2006 و ایتالیا 1990 هم قهرمان جام جهانی بودند. امروز با حرفهای آقایان معتقدیم شانسی به جام جهانی رفتیم اما همین آقایان در تهران براحتی آب خوردن حذف می شوند. کی روش معجزه نمی تواند بکند و جام جهانی مصاف با حرفه ای ها است اما گوش شنوائی نیست همان گونه که استقلال نشنید و چوبش را خورد.