آتش زير خاکستر

بازگشت علي دايي به فوتبال شايد بعد از جنجالهاي وزنه برداري، مهمترين اتفاق ورزش ايران از تابستان تاکنون باشد.

علي دايي، اين مشهورترين مهاجم تاريخ فوتبال ايران وقتي براي رساندن تيم ملي به آفريقاي جنوبي با چند اتفاق عجيب و تا حدي مشکوک به نيمکت تيم ملي رسيد، منتقدان ورزشي را جلوي رويش مي ديد که از مدتها پيش دشمن قسم خورده اش بودند و وقتي دايي در تيم برانکو بازي مي کرد، گاه و بي گاه در سرمقاله تريبوني که داشتند، رسما تيم ملي وقت را 10 نفره حساب مي کردند.

براي آنها دايي از نظر فني «صفر» بود و البته غير فني چيزي نزديک به «صد».

اين صد، عدد خيلي خوبي است. بالاترين نمره ممکن است. اما در آن مطالب اين صد از صفر هم پايين تر بود. کدهاي مشترکي در يادداشتهاي روزنامه نگاران ورزشي وجود داشت که شالوده قضيه «صد غير فني» آنها در دو، سه جمله مي توانست اين باشد:«علي دايي به طور کامل همه فوتبالي ها و غير فوتبالي ها را از نظر فني نااميد کرده است. اين وسط تنها مي ماند مسائل غير فني که دايي در يک مورد فوق متخصص است: نفوذ 100 درصدي در تيم ملي» ورزشي نويسان شب و روز مي نوشتند دايي نفوذ صد درصدي در تيم ملي دارد و همه کاره تيم برانکو است. وقتي روزهاي حساس قبل از جام جهاني از راه رسيد دوستان منتقد پاي علي دايي را به مسائل فني هم باز کردند و نوشتند دايي همه کاره فني تيم ملي نيز شده و ترکيب يازده نفره تيم را قبل هر بازي به کادر فني اعلام مي کند. در نهايت کار به جايي رسيد که حجم وسيعي از صفحات روزنامه هاي ورزشي در زمان برگزاري جام جهاني به تخريب کاپيتان تيم ملي اختصاص پيدا کرد و فشار آنها به آلمان و ورزشي نويساني که همراه تيم ملي به آلمان رفته بودند هم رسيد و با فشاري همه جانبه دايي در بازي دوم تيم ملي مقابل پرتغال روي نيمکت نشست.

دشمنان قسم خورده که با توجه به تندرويهاي علي دايي و شخصيت انتقاد ناپذيرش تا حدي حق داشتند با دايي صلح نکنند (دايي هرگز تمايلي به نشان دادن پارچه سفيد به منتقدانش نداشته) در زمان نشستن او روي نيمکت تيم ملي فصل جديدي از انتقاد ها را رقم زدند. خيلي ساده است که تعداد زيادي از آنها تمايل به شکست کامل دايي داشتند که مساوي بود با نرسيدن تيم ملي به جام جهاني 2010. ظاهرا دشمني با دايي اين قدر به آنها فشار آورده بود که به هر قيمتي مي خواستند اين شکست را ببينند. اين وسط البته بودند منتقداني هم که بدون داشتن هيچ منافعي دايي را نقد مي کردند و با دليل فني به اين نتيجه مي رسيدند که دايي نمي تواند راه را در تيم ملي ادامه بدهد. بماند که تعداد اين منتقدان از تعداد انگشتهاي يک دست هم بيشتر نبود...

***

امروز اما دايي دوباره به فوتبال برگشته و تيترهاي درشتي که روي جلد روزنامه هاي ورزشي در مورد او منتشر شده، نشان مي دهد از همين حالا جنگ مهمي ميان دايي و رسانه ها در راه است. در اين مقطع اما اين جدال در مرحله «آتش زير خاکستر» قرار دارد.