واکاوي آن چه دايي در اصفهان گفت؛ راهي براي فرار

راهی برای فرار ؛ دایی همه را محکوم می کند!

ساعاتی قبل از آغاز بازی پرسپولیس مقابل سپاهان، خبری دهان به دهان در تحریریه های ورزشی پیچید. خبری دال بر این که قرار است علی دایی بعد از بازی حرف هایی متفاوت از قبل را به زبان بیاورد. سوژه مورد نظر هم مشخص شده بود. آقای سرمربی به اطرافیانش این نوید را داده بود که می خواهد مقابل باشگاه، موضعی هجومی بگیرد و آن چه مثلا تا امروز نگفته بود را بازگویی کند.
اما چه کسی تصور می کرد ناگفته های دایی همانی باشد که از زبان او جاری شد؟ شاید بسیاری از هواخواهان دایی (که البته این روزها تعدادشان مثل تعداد سکونشینان پرسپولیس قلیل و اندک هم شده است) و حتی منتقدانی که به نتایج این تیم اعتراض هایی اساسی دارند انتظار داشتند از دایی بشنوند که یک سال تمام چه کسانی علیه او و تیمش کارشکنی کرده اند. شاید تصور می شد دایی مدیریت باشگاه را در زمینه های مالی و بودجه ای که در اختیار بازیکنان قرار نگرفته، محکوم کند و حتی از جلساتی که پشت درهای بسته انجام شده بود و تا امروز هیچ کس خبر نداشت حرفی بزند.
اما دایی، فقط توجیه کرد و راهی برای فرار خود باقی گذاشت. درست مثل روزی که به عربستان باخت و به جای عذرخواهی و حتی نوشتن برگه استعفا، رو در روی خبرنگاران نشست و ریاست وقت سازمان تربیت بدنی را محکوم به مداخله در کار فدراسیون کرد… دایی بحث را عوض کرده بود و با ساختن این ذهنیت که فدراسیون استقلال کافی ندارد، نوع نگاه عموم را تغییر می داد. اما در اصل او هیچ وقت نگفت چرا مقابل ضعیف ترین عربستان تاریخ در تهران شکست خورده و نپذیرفت که ساعاتی قبل از بازی، وقتی یکی از دستیارانش خواسته با او در مورد بازی نکته ای را گوشزد کند به او با صدایی بلند و مقابل بازیکنان گفته: «تو ساکت باش! »
علی دایی باز هم یک راه فرار برای خود ساخت. او هیچ وقت نگفت وقتی تیمش داربی را باخت، از ملوان باخت، از پیکان چهار گل خورد، چه کسی در باشگاه پشت او ایستاد و از او حمایت کرد. او نگفت وقتی تیم را ترک کرد و در یک حرکت نمایشی (با هماهنگی چند بازیکن خاص خود) بدون آن که به صورت مکتوب باشگاه را مطلع کند، از باشگاه رفت، چه کسی بازیکنان را به خانه او برد تا برای بازگشت متقاعدش کند. دایی نمی گوید چون سعی می کند اذهان را به سویی ببرد که خودش می خواهد. به صورت مثال از تماس های مشکوک با بازیکنانش حرف می زند، در حالی که این تماس های خیالی از ۳ هفته قبل آغاز شده است! آیا در دو بازی رفت و برگشت مقابل استقلال هم کسی با بازیکنان دایی تماس گرفته بود؟
دایی همه را محکوم می کند. از قاضی شریفی تا سازمان را. از کفاشیان تا حبیب کاشانی را . از باقری تا کریمی را! ستیزه های او ادامه دارد و البته این فقط تلاشی است برای باقی گذاشتن راهی برای نجات و توجیه آینده. دایی در حقیقت بخش عمده زمان خود را نه فقط امروز در پرسپولیس که در تمامی طول دوران مربیگری اش در تیم ملی و این باشگاه، صرف یافتن توجیهاتی کرده است که با آن فضا را برای آینده بسازد. او چه کسی را محکوم می کند؟ مدیریتی که تا پایان فصل به پای او ماند؟
روزی که پرسپولیس با نتیجه ای تأسف بار مقابل پیکان زانو زد، حبیب کاشانی رو به بازیکنان می گوید: «چرا با آبروی دایی بازی کردید؟» آبروی دایی یا آبروی پرسپولیس ؟ دایی البته هرگز به این حقیقت که در پرسپولیس چنین حمایت های نامتعارفی را برای خود داشته اشاره ای نمی کند. هیچ بعید نیست که او، با افتخار ثبت رکورد جدیدی از پرسپولیس در گل خورده و شکست، مدیر را موظف به حمایت از خود می بیند، اما باید از او این سؤال را پرسید که آیا مدیریت باشگاه پرسپولیس صاحب این حق نیست که برای فصل آینده خود گزینه ای تازه پیدا کند؟ این که در پایان فصل و در حالی که پرسپولیس از قهرمانی لیگ بازمانده و لیگ قهرمانان باشگاه های آسیا را به مفتضحانه ترین شکل ممکن با شکست و ناکامی و حذف پشت سر گذاشته حق یک مدیر نیست؟ دایی چه تعریفی از مدیریت در باشگاه ها یا تیم هایی دارد که خود مربی آنهاست؟ آیا باید سند زندگی روی نیمکت این تیم ها را به نام او زد؟
شاید می توانست مثل یک قهرمان (ولو شکست خورده ) از پرسپولیس جدا شود. اما آن چه به زبان می آورد، آزاردهنده تر از نتایجی است که با پرسپولیس گرفته است!

نویسنده: پیام یونسی پور