2روی سکه آقای دندانپزشک

لو رفتن پیاپی فایل های صوتی و تصویری از مهدی رسول پناه، تیر خلاص را به شقیقه سرپرست باشگاه پرسپولیس شلیک کرد و مخصوصا یک مورد استفاده از لفظ زشت قومیتی، دیگر جای دفاع برای او باقی نگذاشت. حیرت انگیز است که رسول پناه بی اعتنا به جایگاه حقوقی اش اینطور بی محابا در جمع های ناشناخته سخنرانی می کرد، اسرار باشگاه را لو می داد، به اعضای تیم هجوم می برد و حتی رکیک گویی می کرد. شاید انتشار سریالی این فایل ها کمی مشکوک بوده باشد، اما به هر حال رسول پناه این اشتباهات را انجام داده و دیگر نمی شود از او دفاع کرد. با این همه عملکرد سرپرست مستعفی سرخپوشان هم مثل هر مدیر دیگری دارای وجوه مثبت و منفی بود و اتفاقا بر عکس فضایی که امروز به وجود آمده، نمی توان برخی اقدامات مطلوب او را نادیده گرفت.

نکات منفی
اساسا حضور آدمی که هیچ ربطی به فوتبال و مدیریت ندارد، در جایگاهی مثل اداره پرسپولیس یک اشتباه بزرگ است و در شمار شگفتی های خاص فوتبال ایران قرار می گیرد. هرگز مشخص نشد مهدی رسول پناه چطور سر از این پست مهم درآورد. او هیچ رزومه قابل ذکری نداشت و شاید همین بی تجربگی هم باعث شد گاف هایی از جنس نطق های آتشین اخیر از او سر بزند. بدیهی است که در شکل درست باشگاه داری امثال رسول پناه هرگز نمی توانند به چنین مناصبی دست پیدا کنند. از سوی دیگر شکل جدایی مهدی ترابی از پرسپولیس هم مستقیما به سبک مدیریت غلط رسول پناه مربوط می شود؛ مدیری که نتوانست روی قرارداد یکی از مهم ترین بازیکنانش اشراف پیدا کند و او به طور رایگان جدا شد. حتی علی علیپور هم مفت رفت و باشگاه می توانست روند مذاکره با این بازیکن را خیلی قبل از پایان فصل آغاز کند؛ اتفاقی که همه جای جهان رخ می دهد. در نهایت حرف های تندی که جناب سرپرست کف کوچه و خیابان زد، مال پشت درهای بسته است و او حق نداشت با این قبیل سهل انگاری ها و پرده دری ها باشگاه را به هم بریزد.

نکات مثبت
«اما انصافا خیلی از حرف های رسول پناه درست بود»؛ این جمله ای است که طی چند روز گذشته به وفور در مورد سرپرست مستعفی سرخپوشان شنیده شد. کسانی که در این فضای سنگین و منفی جرأت حرکت برخلاف موج را داشتند، تأیید می کردند که بخش زیادی از مطالب طرح شده از سوی جناب دندانپزشک در همین فایل های صوتی و تصویری درست بود. مهم نیست که دفاع از رسول پناه هم اکنون رفتاری «ضد لایک» محسوب می شود؛ مهم این است که دغدغه او در مقابله با بازیکن سالاری و مربی سالاری قابل تامل است. در دوران 2 مدیرعامل قبلی باشگاه، به دفعات قرارداد ثبت شده بازیکنان به بهانه تورم، پیشنهاد خارجی یا عملکرد خوب فنی ترمیم شد و یک بار مالی هنگفت برای پرسپولیس به دنبال آورد. بیخود نبود که پرداخت طلب برانکو اینقدر طول کشید. وقتی هر بازیکن با چندبار آمد و رفت در باشگاه می توانست رقم پایه قرارداد رسمی اش را افزایش بدهد، دیگر پولی برای پرسپولیس باقی نمی ماند. این اتفاق هیچ کجای دنیا رخ نمی دهد. رسول پناه هم می توانست به خواسته بازیکنان تن بدهد، آنها را راضی نگه دارد و امضاهایی بزند که تاوانش متوجه مدیر بعدی شود، اما این کار را نکرد. در همین ماجرای محمد نادری، رسول پناه در اوج فشارها می توانست با حفظ او «به هر قیمتی» فضا را کمی به سود خودش آرام کند، اما زیر بار این رفتار پوپولیستی نرفت. حفظ نادری مستلزم پرداخت 150 هزار دلار به کورتریک بلژیک و پرداخت چند میلیارد تومان به خود این بازیکن بود که نمی توانست به صرفه باشد. به علاوه فراموش نکنیم سرپرست پیشین باشگاه پرسپولیس با جذب 7 بازیکن در کوتاه ترین زمان ممکن، تیم را برای آسیا تجهیز کرد و این نفرات نقش مهمی در فینالیست شدن سرخپوشان داشتند. پرداخت طلب برانکو و حفظ بشار رسن هم از دیگر نکات مثبت مدیریت رسول پناه بود. او هر چقدر هم که بی ربط، پراشتباه و ناشی بوده باشد، باز اخلاقی نیست که اقدامات مثبتش را نادیده بگیریم.