200 دقیقه جدی و شوخی با بهداد سلیمی و احسان حدادی آدمهای گنده همیشه بیشتر تو چشمند!

«بهداد سلیمی»، «احسان حدادی» و ده قهرمان دیگری که در «لندن» درخشیدند، همگی همچون «پرتوهای خورشید پس از باران»، «طیفی از نور» را در «آسمان گرگ و میش ورزش ایران» پدید آوردند که این «رنگین کمان باورنکردنی و دلربا» بی گمان تا سالها از پس زمینه خاطرات دوستداران ورزش پاک نخواهد شد.

پس از آن اتفاق بی نظیر، خالقان این زیبایی بارها و بارها سفره دل بر علاقه مندان گشودند و در مجالها و مقالهای مختلف با مردم سخن گفتند؛ اما این بار حضور 200 دقیقه ای سلیمی و حدادی در کنار هم در خبرگزاری دانشجویان ایران، شرایطی را فراهم آورد که حرفهایی در این گفت و شنود دوستانه بیان شود که بخش زیادی از آن تاکنون در گفت و گوهای دیگری تکرار نشده است. این گپ و گفت صمیمی، جذاب و سراسر خنده را در ادامه می خوانید.

  بهداد سلیمی و احسان حدادی دو ستاره فراموش نشدنی کاروان ورزشی ایران در بازیهای المپیک 2012 لندن بودند که هر دو در یک زمان مشترک، با مدال وارد تاریخ بازیهای المپیک شدند. اشتراکهای این دو قهرمان ارزنده پس از بازیهای المپیک نیز افزوده شد و با دعوت محمد رویانیان ، هر دو پرسپولیس ی" class="link_to_index"> پرسپولیس ی شدند. البته این دو قهرمان تنومند اشتراکات دیگری هم داشته و دارند که احتمالا با خواندن پرسش و پاسخهای زیر بدان پی خواهید برد.

امروز می خواهیم به مسایلی بپردازیم که شاید تا پیش از این کمتر به آن پرداخته شده. شما دو نفر وجه اشتراک های زیادی دارید. هر دوی شما در المپیک لندن به عنوان مدال آور در تاریخ ماندگار شدید و هر دوی شما در یک ساعت مدال گرفتید و خبر موفقیت شما هم در ایران تقریبا همزمان منتشر شد. بعد هم که اشتراک های شما بیشتر شد. هم تیمی شدید. به باشگاه پرسپولیس پیوستید. شما با پتانسیل خودتون موجب شدید که یک باشگاه ریشه دار و پرطرفدار مثل پرسپولیس در رشته های دوومیدانی و وزنه برداری سرمایه گذاری کند. البته از سوی دیگر پرسپولیس هم از برندهایی مثل سلیمی و حدادی بهره برد. به هر حال نام شما برندی است که می توان روی آن رقمی را گذاشت؟

حدادی: یعنی چقدر می ارزیم؟ مثلا یک دست گرم کن که آقای ... به من هدیه داد.(اسم آن مسئول به امانت نزد ایسنا ماند) به برنامه ای برای تجلیل از من دعوتم کرده بودند. قرار بود آقای ... از تهران از من تجلیل کند. پیش خود گفتم الان می روم و در سکه غرقم می کنند. سکه تا کمرم بالا میاد و در استخر طلا غرق می شوم! بعد آقای ... در پایان برنامه یک بسته به من هدیه داد. رفتم تو ماشین بسته را باز کردم دیدم یک دست گرم کن نایک تقلبی بود- یعنی حتی اصل هم ندادند- واقعا شرم کردم از این که این هدیه را گرفتم.

شاید برخی از مسئولان به این نکات توجه چندانی ندارند.

سلیمی: نه. به نظر من اینگونه مسئولان خیلی خوب می دانند چه کار می کنند، ولی به روی خودشان نمی آورند؛ چون می خواهند با کمترین هزینه بیشترین بهره را ببرند.

  خب می خواهیم از همین جا شروع کنیم. به هر حال زندگی یک قهرمان با یک انسان عادی متفاوت است. زندگی حرفه ای در شان یک ورزشکار و ماشین و خانه و شرایط ویژه تغذیه اش به کنار، می دانیم که خیلی از مردم هم چشم امید به کمک های شما بسته اند یا موسسه های خیریه از شما قهرمانان انتظار کمک دارند. ما در قدیم هم چنین مواردی را داشته ایم. وقتی بررسی می کنیم می بینیم که قهرمانان کشتی پایتخت، پهلوانان شهر می شدند و پهلوانان شهر یک جای امن برای دست گیری از فقرا بودند. مطمئنا هر چقدر هم به سوی مدرنیته پیش رفته باشیم هنوز چنین روابطی در جامعه حاکم است. می دانم که "نه" گفتن به درخواست مردم برای پهلوانان شهر خیلی سخته . شاید شما نتوانید خواسته کسی که به سوی شما دست دراز کرده را بگیرید. بخش دیگر هم به رفاه یک قهرمانان ملی بر می گردد. به هر حال چنین فردی که زندگی خود را در راه ورزش صرف می کند اصلا دوست ندارد که نگران تامین معاش خودش تو آینده باشه. هر ورزشکار حرفه ای مشکلات متعددی از نظر جسمانی دارد و باید هزینه های سنگین صرف درمان خود کند. می خواهیم بحث را از همین جا آغاز کنیم، یک ورزشکار و قهرمان ملی چگونه تامین می شود؟ آیا باید روال این طور باشد که شما بروید سراغ مسئولان و بخواهید که به شما کمک کنند یا باید یک سیستم وجود داشته باشد؟ دلم می خواهد در مورد دغدغه های خودتون بگویید.

حدادی: اولا به نظرم در ایران فقط این سیستم حاکمه. هیچ جای دنیا ورزشکار نمی رود دنبال زمین و خانه و سکه، بلکه اسپانسرها از ورزشکاران حمایت می کنند. فدراسیون و کمیته المپیک هم به سهم خود نقش مهمی را ایفا می کنند. ولی در ایران همه چیز طوری است که شما باید به دنبال آن بروی و این دردسرها را بکشی. خود من به شخصه تا به حال همه مدال ها را برای نخستین بار در دوومیدانی برای ایران بدست آوردم ، اما یک متر زمین از کسی نگرفته ام. خودم دنبالش نرفتم. متاسفانه در ایران باید پشتکار داشته باشی و یک چیز دیگر داشته باشی و حق خودت را بگیری! همه چیز در ایران به ظاهر افراد بستگی دارد. هیچ چیز به باطن نیست. اگر نشان بدی که وضع خوبی داری چیزی به تو نمی دهند، ولی کسی هست که می دونم خیلی وضع بهتری از من و بهداد سلیمی داره و ماشاالله همین طور می گیره. خیلی هم می گیره. حقیقتا خودم به شخصه دوست ندارم جایی بروم و از کسی خواهش کنم که چیزی بگیرم. فکر می کنم