9 مستأجر در 6 سال

صاحبخانه تعریف دارد؛ صاحبخانه از خانه خودش دزدی نمی‌کند و تیشه به ریشه ملک خود نمی‌زند. صاحبخانه شبانه‌روز در تلاش است تا سقف خانه بر سرش خراب نشود. اگر کسی خود را صاحب ملک بداند، برایش دل می‌سوزاند. صاحبخانه نمی‌گذارد سقف خانه‌اش در باد و باران آب بدهد و دیوارهایش نم بکشد. صاحبخانه‌هایی داریم که آنقدر به خانه خود عرق دارند که آن را به مستأجر نمی‌دهند مبادا خانه آسیب ببیند؛ یا برای مستأجر شرط می‌گذارند که برای نصب تابلو و ساعت به دیوار میخ نزنند. صاحبخانه‌هایی داریم که میراث پدری‌شان را چنان دوست دارند که هرگوشه‌اش یادآور یک خاطره است. چنان به ارث پدری دلبستگی و عشق دارند که برای درآمد بیشتر حاضر نیستند ملک را بکوبند و به جای یک خانه، ۱۰واحد آپارتمان نوساز از آن بیرون بکشند و پول کلانی به جیب بزنند.

تغییر ۹ مدیر عامل در ۶ سال. این تیتر برداشتی جز این به ذهن ما متبادر نمی‌کند که در پرسپولیس هیچکس صاحبخانه نیست؛ همه مستأجرانی هستند که برای چند صباحی در این خانه رفت و آمد می‌کنند. لااقل مستأجر یک سال در خانه می‌نشیند اما در پرسپولیس عمر بسیاری از مدیران به یک سال هم نرسیده است. پرسپولیس قاعده مستأجر-صاحبخانه را هم بهم زده است.

حتی وزارت ورزش که مالک دو باشگاه محسوب می‌شود هم حس مالکیت ندارد وگرنه کدام مالکی با ملک خود چنین می‌کند که وزارت ورزش کرده است. حذف از آسیا دست‌کمی از ریختن سقف و آوار بر سر اهل خانه ندارد.

بروید و در زندگی بعضی از مدیران کنکاش کنید. کدامشان در زندگی شخصی اینگونه ریخت و پاش کرده‌اند و بی‌تفاوت به تمام جوانب، برای زندگی شخصی تعهدهای سنگین ایجاد کرده‌اند؟ کدامشان در زندگی شخصی، پول بی‌حساب و کتاب خرج کرده‌اند؟

اگر باشگاه پرسپولیس ۱۰ درصد هم به زندگی شخصی مدیران پر ایراد شبیه بود، هرگز نباید میلیون‌ها دلار خرج بدهی برانکو، کالدرون، استوکس و پنجره بسته می‌شد.

پرسش اینجاست: اگر این مدیران از جیب شخصی‌شان پول بازیکنان و مربیان را می‌دادند، آیا چنین اعداد و ارقامی را می‌پذیرفتند و تن به 90 درصد قراردادهایی که تنه به تنه ترکمانچای زده، می‌دادند یا با ۱۰ وکیل خبره سر «واو به واو» قراردادها چک و چانه می‌زدند؟

پرسپولیس تازمانی که صاحب خانه ندارد، همین آش است و همین کاسه. فرقی هم نمی‌کند ۹مدیر در ۶ سال یا ۱۹مدیر.

برای خانه استیجاری کسی دل نمی‌سوزاند، وای بر اینکه صاحبخانه هم خانه را خانه خود نداند. این حکایت دولت‌ها بوده که باشگاه پرسپولیس-یاحتی استقلال-را به وزارت ورزش سپرده‌اند، بی‌آنکه برایشان ذره‌ای مهم باشد که این دو باشگاه بزرگ با برندهای گرانقیمت به چه کسی با چه شرایطی برای مدیریت واگذار می‌شود و آیا کسی که در خانه مستقر شده، واجد اولین و بدیهی‌ترین شرایط احراز سکونت در باشگاه هست یانه.