آخرین فرصت پرسپولیس برای قهرمانی آسیا

 تنها دو هفته مانده به بازی که قرار است سرنوشت قرمزها را رقم بزند. بازی در زمین الدحیل که قطعا تیم برانکو با هدف گل نخوردن به آن پا می گذارد اما پرسش این است که چطور می شود از تیمی که در دو بازی 9 گل به ثمر رسانده و در 38 بازی اخیرش تنها یک بار شکست خورده (برابر الریان در سوپرجام قطر)، گل نخورد؟ تیمی که حتی از دست دادن المساکنی هم ذره ای از بار تهاجمی اش کم نکرده و در نبود او به مثلث مرگبار یوسف العربی، ادمیلسون و نام تائه هی تکیه کرده است. آیا مدافعان پرسپولیس که در سه بازی اخیر اجازه باز شدن دروازه این تیم را نداده و بهترین خط دفاعی لیگ برتر را به نام خود زده اند، در سخت ترین آزمون پیش روی شان حریف مثلث تهاجمی مرگبار الدحیل می شوند؟

آسمان الدحیل پر از ستاره است و پرسپولیس، بی ستاره. خودمانی ترش می شود این که هر آنچه تیم قطری دارد، قرمزها از آن بی نصیب اند. تنها دارایی شان، بی پولی است و کمبود بازیکن و ترسی که خودمان ناآگاهانه به جانشان انداخته ایم. ترس از تیمی که شکست دادنش شاید دور از ذهن به نظر برسد اما قطعا غیرممکن نیست؛ حتی برای این پرسپولیس که ستاره هایش رفته اند و نیمکت جوانش از تجربه خالی است.

با یادآوری همه این کمبودها می رسیم به این پرسش که اصلا می توان به صعود چنین تیمی امید بست؟ آن هم در نبرد با الدحیل که اگر قطری ها سوپرجام را مقابلش علم نمی کردند، شکست خوردن آن را به چشم نمی دیدیم. تیمی که در دو بازی ابتدایی لیگ ستارگان قطر 9 گل به حریفانش زده و در لیگ قهرمانان آسیا هم 19 گله است.

در واقع نقطه قوت الدحیل، خط حمله اش است و یوسف العربی با 3 گل، بهترین گلزن فعلی این تیم. حریف قطری پرسپولیس سه بازیکن دو گله هم دارد؛ المعز علی که اصالتا سودانی است، نام تائه هی و ادمیلسون جونیور که ابتدای همین فصل از استانداردلیژ بلژیک به قطر رفته تا جای خالی یوسف المساکنی مصدوم را پر کند. طرف دیگر میدان هم پرسپولیس است که در دو فصل اخیر جایزه بهترین خط دفاعی لیگ را گرفته اما آیا مدافعانش از پس مثلث مرگبار الدحیل برمی آیند؟

تنها دو هفته مانده به آن بازی که قرار است سرنوشت قرمزها را رقم بزند. بازی در زمین الدحیل که قطعا تیم برانکو با هدف گل نخوردن به آن پا می گذارد اما پرسش این است که چطور می شود از تیمی که در دو بازی 9 گل به ثمر رسانده و در 38 بازی اخیرش تنها یک بار شکست خورده (برابر الریان در سوپرجام قطر)، گل نخورد؟ تیمی که حتی از دست دادن المساکنی هم ذره ای از بار تهاجمی اش کم نکرده و در نبود او به مثلث مرگبار یوسف العربی، ادمیلسون و نام تائه هی تکیه کرده است.

آیا مدافعان پرسپولیس که در سه بازی اخیر اجازه باز شدن دروازه این تیم را نداده و بهترین خط دفاعی لیگ برتر را به نام خود زده اند، در سخت ترین آزمون پیش روی شان حریف مثلث تهاجمی مرگبار الدحیل می شوند؟ در این تقابل نابرابر قطعا کمبودها بیشتر به چشم خواهند آمد اما خطرناک تر از آن، ترس از شکست است. ترس از تیمی که نه تنها از ابتدای سال 2018 شکست نخورده، بلکه فقط به سه تیم امتیاز داده؛ دو تساوی 1-1 مقابل الغرافه و السیلیه و یک تساوی 3-3 مقابل الریان تنها دیدارهایی هستند که الدحیل نتوانسته برنده از آنها بیرون بیاید.

مهم تر از آن اما همین فرصتی است که پرسپولیس برای تجربه نخستین قهرمانی در آسیا در اختیار دارد و در سال های بعد شاید از آن محروم باشد؛ حالا یا به خاطر محرومیت احتمالی از لیگ قهرمانان و یا به این دلیل که قرار است از فصل آینده شرقی ها و غربی های قاره از همان مرحله گروهی با هم رودررو شوند و این اتفاق، ناخودآگاه شانس تیم های ایرانی را برای صعود کاهش می دهد. در واقع این آخرین فرصت پرسپولیس خواهد بود برای لمس جام قهرمانی آسیا.