آخه چی گیر تو میاد؟

در یکی از دوشنبه شب هایی که هنوز ایران، نود داشت، گزارشی از زندان پخش شد. جوانی پشت میله ها در حالی که صورتش در سیاهی قرار داشت برای نجات تلاش می کرد. می گفت مقتول دوستش بوده و در نتیجه کری خوانی یک لحظه کنترلش را از دست داده و او را با چاقو کشته است. گریه می کرد و پشیمان بود ولی می گفت هنوز فوتبال را دوست دارد و در زندان آن را دنبال می کند!

هواداری فوتبال مثل عشق یا دندان درد است. فقط خودت و خودت معنایش را می فهمی. حتی اگر به کسانی که با گفتن جمله کلیشه ای «اونا پولش رو می گیرن، چی گیر تو میاد حرص می خوری» این علاقه را انکار می کنند، ده ها جلد کتاب در مورد دندان درد و عشق بدهی، حرف بزنی، گریه کنی و... هیچ وقت نمی توانند درکش کنند. این یک تجربه منحصر به فرد است. احساس سوختن به تماشا نمی شود!
شیفتگی به فوتبال در همه ما درجات متفاوتی دارد. دهه 90 میلادی برای دیدن هر مسابقه فوتبالی روزها و دقیقه ها را می شمردم.
 تا نزدیک صبح بیدار می ماندم و تمام مسابقات جام جهانی 1994 که از تلویزیون پخش می شد را می دیدم. حالا آن ولع، جایش را به اندک آرامش بیشتری داده است. اگر یک یا چند بازی را نبینم احساس خسران نمی کنم.

اینکه «قسط و قرض و وام، وام های تا همیشه ناتمام» توانسته مثل هشت پای لزجی روی علاقه مندی های مان خودش را آوار کند بی تأثیر نیست، غم نان، «عشق» را هم می برد یک گوشه دیوار می چسباند.

 اما در کنارش می دانیم که اگر بازی را مستقیم نبینیم هر لحظه اراده کنیم، «خلاصه» و گل های زده و خورده و صحنه های حساسش در دسترس است. در واقع تنوع و تکثر رسانه ها در حالی که به دامنه «حسرت ها» و دریغ های ما دامن می زند، این نیاز را به خوبی پاسخ می دهد.
با این همه هنوز هم برای سوال «آخه چی گیر تو میاد؟» پاسخ قانع کننده ای وجود ندارد.
 در خلال برگزاری لیگ برتر بارها منتقدان در نکوهش رفتارهای پرخاشگرانه برخی و ادبیات توهین آمیز عده کثیری از هواداران نکته های بسیاری را عنوان کرده اند اما میان تندی و تلخی این نقدها و سابقه حضور منتقدان در ورزشگاه رابطه وجود دارد. آنها که هرگز ورزشگاه نیامده اند شدیدتر و غلیظ تر حکم می رانند، آنها که استادیوم رفته اند، خطاپوش ترند چون حال هواداری که با مکافات بلیت تهیه کرده، به زحمت جای پارک گیر آورده، از ساعت ها قبل تشنه زیر آفتاب نشسته و بعد یک بازی کم کیفیت را دیده بهتر درک می کنند.

لیگ برتر امسال قلب ها را بارها از شدت هیجان مچاله کرد. به هوا پریدیم، حرص خوردیم و برای دقایقی دلار و سکه و پراید و پیاز و ماکارونی را فراموش کردیم. تخدیری لذتبخش و بی همتا برای عاشقانش. حتی اگر نتوان پاسخ «آخه چی گیر تو میاد؟» گفتن ها را داد. همه چیز که گرفتنی نیست، لمس کردنی نیست، وزن کردنی نیست...