آقای برانکو لباس های قدیمی ات را بپوش!

پرسپولیس با یک برد می توانست الان قهرمان ایران باشد اما این تیم در آزادی و برابر چشمان شصت هزار هواداراش با ماشین سازی مساوی کرد؛هرچند هنوز فقط یک قدم با قهرمانی فاصله دارد.

روی اسکوربورد ساعت شمار دقیقه 77 را نشان می دهد. پرسپولیس شب خوبی را سپری نمی کند، همیشه همینطوری است ماشین منظم برانکو در بعضی بازی ها ناگهان از کار می افتد. همه تقریبا بد عمل می کنند. سید جلال آن سوتی را در نیمه اول داد و تیم گل خورد. خط هافبک خوب کار نمی کند. نه کمال و نوراللهی. سیامک هم که مثل علیپور چند هفته است افت کرده. نادری بهترین بازیکن هفته های اخیر تیم در بازی حضور ندارد.

برانکو همان کت و شلوار و شالی را به تن کرده که در اصفهان و بازی ذوب آهن پوشید. آن بازی هم کلیدی بود و بردش می توانست پرسپولیس را الان برتخت قهرمانی نشانده باشد. اما انگار این شال قرمز خوش رنگ و این تیپ جدید با بردن سازگار نیست چون پرسپولیس در 4 بازی اخیرش در لیگ برتر 4 مساوی کسب کرده است. مساوی هایی که اگر هرکدامشان برد بود این تیم الان در قهرمانی هت تریک کرده بود اما یک مساوی دیگر و حالا پرسپولیس باید در جم، شهری که همه تیم ها به خاطر تفاوت سطح ارتفاعش با دریا در آنجا به مشکل می خورند یک مساوی بگیرد تا قهرمان شود. برانکو برای این بازی باید بیخیال گرما و خوش پوشی شده و این کت و شلوار و شال قرمز خوش رنگ را بیاندازد کنار و همان بارانی قهوه ای و شال زرشکی و کهنه را به تن کند.

با سروش قهرمانی را ببر
سیزده دقیقه باقی مانده به پایان بازی ماشین سازی، سروش رفیعی چند دقیقه ای است به بازی آمده است. برانکو کمی به خودش برگشته و دست از لجاجت برداشته است. ویژگی که هافبک های پرسپولیس به غیر از سروش و بشار دارند این است که آن ها وقتی توپ را می دهند به فضاهایی دور از منطقه ای که توپ وجود دارند می روند؛ مثلا نوراللهی وقتی توپ را پاس می دهد فاصله می گیرد و به فضاهی خالی رو به جلو می رود یا اگر صاحب توپ باشد دریبل می زند اما سروش رفیعی وقتی توپ را پاس می دهد در نزدیک ترین مکان نسبت به فرد صاحب توپ جا می گیرد. او از نظر قدرت پاس از بشار رسن هم بهتر است هرچند به اندازه بشار قدرت مانور در کناره ها را ندارد اما با همین سبک بده و بگیر توپش در میانه میدان تمرکز حریف را می گیرد، آن ها را مجبور به خطا کردن می کند. او ریتم بازی را تعیین می کند و می تواند به بازی پرسپولیس سرعت و پاس گل بدهد. او به اندازه نوراللهی شوتزن نیست اما در بین هافبک ها بیشترین شم گلزنی را دارد.

دقیقه 81 است و بودیمیر بالاخره کار می کند. چرخش و ضربه ای که هنوز مطمئن نیستیم اگر خطا نمی شد می توانست تبدیل به گلش بکند تیم را کماکان شانس اول نگه داشت. پرسپولیس بعد از گل فشارش را بیشتر کرد ، نفس خط هافبک باز شده و با بده بگیرهای وسط میدان بازی را از حریفش گرفت و حتی می توانست گل دوم را هم بزند اما بازیکنان پرسپولیس انگار بیش از حد خسته هستند. چهره علیپور یا میزان افت نعمتی، عصبانیت شجاع و خشونت بی مرز کمال ، پاس های بی دقت نشان می دهد پرسپولیس از نظر روحی و جسمی خسته است.

حالا برانکو اما برای قهرمانی علاوه بر اینکه باید لباس های قدیمی اش را بپوشد ، باید تغییراتی را هم بدهد. او بازی بعدی دست پرتری از نظر بازیکن دارد اما باید بداند در ارتفاع هفتصد متری از سطح دریا و با تیمی فیزیکی بازی دارد. شاید او باید در این هفته بیشتر به بازیکنانش استراحت داده و به فکر برخی تغییرات باشد. سروش رفیعی می تواند مهره کلیدی تیم در بازی برابر پارس جنوبی باشد که احتمالا با یک بازی بسته به میدان خواهد آمد. شاید بتوان برای قهرمان شدن ریسک کرد و با یک هافبک دفاعی بازی کرد. کمال یا احمد؟ کدام مربی است که بتواند از بین این دو بازیکن که از بهترین های پست خودشان هستند بگذرد اما گاهی می توان منافع تیم را ارجح دانست. وقتی بیل و آسنسیو به خاطر روش بازی نیمکت نشین می شوند شاید از بین کمال و احمد هم بتوان یک نفر را بازی داد.

اما تمام این نقدها و پیشنهاد یک "اما" بزرگ دارد. پرسپولیس در خسته ترین روزهایش با ماشین سازی که واقعا حریف سختی بود بازی کرد و بازی باخته را برگرداند و مساوی کرد. برانکو تیمی ساخته که حتی دربدترین روزهایش نمی بازد و مدعی درجه یک قهرمانی است. او تیم را تا یک قدمی قهرمانی آورده و از میان تمام رقیبانش تنها سپاهان باقی مانده است. پس شاید هنوز هم بتوان به تفکرات پروفسور اعتماد کرد و گفت"هرچی برانکو بگه"