آقای کی روش شما متهمید!

 تنها بیست و چند روز به جام جهانی روسیه مانده است. رقابت های مهیجی که برای ما خوره های فوتبال منتهی الیه لذت و سرخوشی ست و گزاف نیست اگر بگوییم جز عمرمان به حساب نمی آید. این دوره اما شور و شوقمان فروکش کرده است. آنچنان که بیست و اندی روز مانده به بازی افتتاحیه کمتر کسی را می بینید که با اشتیاق از گروهمان بگوید. از اسپانیا که تلفیقی از بارسا و رئال است و ویترین فوتبال اروپا به شما می رود. از پرتغال که کریستیانوی فاتح پنج توپ طلا را دارد و از مراکش ناشناخته و جذاب.

انگار گرد مرگ پاشیده اند بر محفل فوتبالی ها. همگی در حالت خوف و رجا مانده اند و این همه را مدیون و مرهون کادر فنی تیممان هستیم. کادری که به جای آنکه به بازیکنانش و به شاکله فوتبالمان آرامش تزریق کند، هر روز با اقداماتی شتاب زده و حساب نشده دشمنی بر دشمنانش می افزاید. حالا دایره ی متحدان کارلوس آنقدر تنگ شده که هر آینه بیم آن می رود که اوسیانو کروز هم از آن بیرون بیفتند. همان کروز که به جای آنکه مانند سیستم کروز کنترل سرعت کی روش را متعادل کند، بر آتش کینه و عداوت می دمد.

آنچه هواداران و ذوب شدگان در کی روش نمی پذیرند اینست که مربی محبوبشان مردی ناسازگار و پرخاشگر است. سیاهه و لیست آنهایی که با کی روش به مشکل خورده اند هر روز طویل تر می شود. در کادر فنی علی کریمی، جواد نکونام، مجید صالح، مارکار آقاجانیان، امید نمازی، مک درموت، سیموئز و دن گاسپار هرکدام در مقاطعی با مرد پرتغالی به بن بست رسیدند. در میان بازیکنان هم مهدی رحمتی، هادی عقیلی، خلعتبری، رحمان احمدی و بسیاری دیگر ناگهان به دلایلی معلوم و نامعلوم از چشم کی روش افتادند تا ارتباط مسالمت آمیز با کارلوس سخت ترین کار دنیا باشد.

ممکن است شما برانکوی سرسخت باشید که با اردوهای عجیب مخالفت میکنید یا شفر انعطاف پذیر باشید که تا پای اتوبوس تیم هم خودتان را برسانید، نتیجه چندان تفاوتی نمی کند. ناگهان کارلوس مصاحبه ای می کند و بازیکنان خط خورده را مقابلتان قرار می دهد تا آچمز شوید. طیف مخالفان کی روش آنقدر وسیع شده که از مایلی کهن و قلعه نویی بعنوان نماد مربیان سنتی تا افاضلی و حاج رضایی و مجید جلالی در آن جای میگیرند. اینک مدافعان کی روش سخت تر می توانند منتقدان او را به بهانه های همیشگی برانند، ضمن اینکه او چنان به سرعت دشمن می سازد که مدافعان اغلب جا می مانند. هرچند ارتش مدافعان کارلوس با قلم های آخته آماده اند که به هر تنابنده ای که به ساحت حضرتش خلل وارد کند، حمله کنند. خواه کریمی باشد، خواه برانکو، هدایتی، قلعه نویی، گرشاسبی و دیگران باشند. کار آنچنان نابسامان شده که چهره نجیب و محترمی مانند حاج رضایی می گوید نظرم را درباره کی روش نمی گویم تا آماج حملاتی قرار نگیرم که شان مرا نشانه خواهد رفت. فضای رعب و وحشتی که سینه چاکان کی روش مهیا کرده اند هر قلمی و هر انتقادی را در نطفه خفه می کند، جز امثال مایی که نه غم دوزخ داریم و نه حرص بهشت!

کی روش می تواند از هر فرصتی یک تهدید بسازد، هدایتی مشتاق که پول بی زبان را -هر پولی و به هر دلیلی- به پای تیم ملی می ریخت، ناگهان بدون آنکه ضرورتی داشته باشد به مسلخ می کشد تا پای پرواز آخرین مدافعانش را هم از دست بدهد. تاج، کفاشیان، نبی و فدراسیون نشینان هم هرگز از کی روش ایمن نبوده اند. گویی سرمربی ایران لذت می برد از اینکه دوست دارانش را ناامید کند. خط زدن وریا، آما ده ترین بازیکن حال حاضر لیگ و سید جلال صخره ی رسوخ ناپذیر دفاع و البته سید حسین آماده و کاوه رضایی و دعوت خانزاده و دژاگه آخرین تیر ترکش کارلوس بود تا آب سردی بپاشد بر اشتیاق هواداران. شاید حالا درک کنیم چرا این آتش شعله ور نشده است. چرا اتمسفر جام جهانی همه کشورها را در بر گرفته اما در ایران به اولویت چندم تبدیل شده است.

آقای کی روش انگشت اتهام به سوی شماست. شما لذت این ماجراجویی را از خودتان و ما سلب کردید. شما با پرخاشگری، با آتش افروزی، با رجزخوانی های تمام نشدنی بر تیم ملی سایه افکندید. سایه زیاده خواهی شما، انحصار طلبی، اتهام زنی و اشتهای پایان ناپذیرتان برای جنجال و هیاهو این جام را برای ایران شروع نشده پایان داد. این لشکر برای فتح و ظفر نمی رود، خودتان بهتر از هرکس می دانید. شما در دورنمای ذهنتان سه شکست سنگین برای ما کنار گذاشته اید و از حالا به دنبال مقصر/مقصران و شرکای جرم می گردید. تمام تقلایتان برای همین است.  جنجال هایی که با خط زدن ستاره ها به پا می کنید، درگیری بی حاصل با امثال هدایتی و حتی داور یک مسابقه دوستانه، اعلام خداحافظی پیش از رفتن به تورنمنت و تحت فشار گذاشتن فدراسیون آنچه پس افکارتان می گذرد را برملا می کند. شما خودتان را باخته اید، آینده ی ما را نیز هم.