آنچه می خوانید حقیقت محض است و واقعیت فوتبال ایران نه کری خوانی

خداداد، دایی، مهدوی کیا و کریمی. چهار مرد سال آسیا و چهار اسطوره سرخ.

به جدول بیشترین بازی های ملی هم که نگاه می کنی از جمع ده نفر و حتی پانزده نفر اول شان نود و پنج درصد بازیکنان بزرگ تاریخ ایران سابقه سالها حضور در پرسپولیس را داشته اند. از دایی و کریمی و کیا و جلال گرفته تا عابدزاده و استیلی و میناوند و خیلی ها و خیلی های دیگر. در جدول بیشترین تعداد کاپیتانی هم حکایت همین است که خواندید و در جدول گلزن ترین ها هم حکایت همچنان باقیست. به جام جهانی و المپیک که نگاه می کنی؛به دل ارشیو مقدماتی جام جهانی، جام ملتها و بازی های آسیایی و قهرمانی های آسیایی که می روی باز هم عناصر فیکس و تاثیرگذار و گلزن و گلساز و ستاره هایش سرخ هایی هستند که از دهه پنجاه تا به امروز سهم عمده و ویژه ای در کلکسیون افتخارات فوتبال مان داشته اند.

آیا باید درباره یازده سال حضور مستمر هاشمیان و مهدوی کیا در بوندس لیگا و درخشش هلی کوپتر و شهریار و جادوگر در بایرن و یا به اسطوره تیم 115ساله هامبورگ و بهترین گلساز بوندس لیگا شدن مهدی مان و یا 29بازی در جمپیونز لیگ و پنج قهرمانی میناوند در اتریش یا آقای گلی جهان و عضویت در کمیته فنی جوانان فیفا و حضور پررنگ موشک و جادوگر و شهریارها در مراسم های برترین های جهان و آسیا و قرعه کشی های جام جهانی یا حضور چندین باره شان در تیم منتخب جهان و بسیاری از افتخارات دیگر پروین و بهزادی و عابدزاده و پیروانی و محرمی و باقری و اشتیانی و کلانی و کاشانی و پیوس ها اشاره کرد؟

در دربی ها نیز برد شش گله و دبل چهار گله و نه نفره نباختن و ده دقیقه ده نفره سه گل زدن ها از سرخ های باغیرت حماسه ساخته و حماسه های تیم بی حماسه در دربی های رقیب مان چیزی نبوده جز فاجعه های داوری با توصیه مقامات وقت فدراسیون ها برای تاج و بردهای سه برصفر به لطف احکام کمیته انضباطی و دوپینگ دسته جمعی رقیب در آن دربی کذایی.

درباره قهرمانی های آسیایی شان هم اگر بگوییم بار اول در دهه پنجاه با غلبه بر نماینده اندونزی و مالزی و لبنان و اسراییل با چهار بازی مقابل تیم های درجه سه و چهار آسیا در تهران و در جمع کلا هفت تیم قهرمان شدند و بار دوم ستاره های من درآوردی روی پیراهن شان را با غلبه بر تیم هایی از قطر و تایلند و مالزی و یک تیم چینی و برتری مقابل تیم های درجه دو و سه آسیا کسب کردند تکرار مکررات را گفته ام و خواب تیمی را پریشان کرده ام که از سرنداشتن حماسه در دربی ها به رغم دو باخت چهار گله به نماد چهار جعلی پناه برده و با هشت تخیلی روزگار را سرمی کند.

باور کنید آنچه نوشتم نه کری بود و نه اغراق.ضمن احترام به رقیب و هواداران عزیزش باورم این است. نه باور بنده و امثالهم که تاریخ و ارشیو این را می گوید: آنها کجا و ما کجا...