آن چهل هزار شب بیدار/ ببخشید که «شما» مقصر شدید

شرح اتفاقاتی را که در فینال جام حذفی رخ داد همه می دانید. تمام ایران یکپارچه حق را به مدیران داماش دادند که بدون حضور سیصد هوادارشان روی سکوها حاضر نشدند بازی را آغاز کنند. این یک رفتار حق طلبانه ستودنی بود که همه آن را تایید کردند؛ حتی ریز تا درشت مقامات پرسپولیس و یکی مثل مهرداد میناوند که هیچ مجالی را برای حمایت از تیمش از دست نمی دهد. با این همه اتفاق عجیبی که دارد رخ می دهد، خراب شدن کاسه کوزه ها بر سر چهل هزار هوادار پرسپولیسی است که به سختی و از راه های دور و نزدیک خودشان را به ورزشگاه فولاد رساندند.

الان بعضی حضرات طوری حرف می زنند که انگار اینها مقصر فجایع یکشنبه شب بودند. انگار اینها «نظرکرده» هستند و از چیزی بیشتر از حق شان برخوردار شده اند؛ اما آیا این نگرش درست است؟ واقعا گناه هواداران پرسپولیس چیست؟ جز عشق، اینها را به چه جرمی می توان متهم کرد؟ این جماعت از صبح بازی یا شب قبل از آن، از نقاط مختلف خوزستان یا استان های همجوار به اهواز آمده اند، ساعت ها در صف جانکاه تهیه بلیت ایستاده اند و بعد که وارد ورزشگاه شده اند روی صندلی های خالی نشسته اند.

اینها جایی را «تصرف» نکرده اند و حالا هم نباید چوب بی عرضگی سازمان لیگ را بخورند. اینکه مسوولان به فکر تدارک دیدن جایی برای داماشی ها نبودند، چه ربطی به پرسپولیسی ها دارد؟ مگر نه این است که حدود ده هزار نفر از هواداران این تیم هم نتوانستند وارد ورزشگاه شوند؟ چرا به درستی برای آن سیصد داماشی غصه می خورید، اما این چهل هزار نفر را که پیرشان درآمد تا یک بازی را ببینند و بعضی های شان هم قبل از شروع مسابقه ورزشگاه را ترک کردند نمی بینید؟

اگر برای اینها غم نمی خورید، حداقل مقصرشان ندانید. مگر اینها آدم نیستند؟ مگر خیلی های شان مثل داماشی ها مسافر نبودند؟ فقط چون یک رنگ دیگر را دوست دارند، بهانه خوبی است که همه تقصیرات را گردن شان بیندازیم؟ کاش گوهر انسانیت را به رنگ ها نفروشیم. همه اینها، از داماشی های وفادار تا پرسپولیسی های پرشور هموطن ما هستند. به جای خودزنی، یقه آنهایی را بگیرید که بر مسند کار نشسته اند، اما حتی شعور تخمین زدن استقبال از مسابقه به این حساسی را هم ندارند و در کل ایران، یک استادیوم سی هزار نفری را برای فینال انتخاب کردند