آوار دومینوی پرسپولیس در قطعه آخر

یک چیز این وسط درست نیست. انگار دومینوی برانکو یک تکه اساسی کم دارد و تا پروفسور می آید تا قطعه آخر را سر جای خودش قرار دهد همه چیز از بین می رود و قطعات چیده شده قبلی که پشت سر هم ردیف شده اند در چشم به هم زدنی فرو می ریزند.

ناکارآمدی خط حمله پرسپولیس در تبدیل موقعیت های مسلم گلزنی به گل حکم همان لرزیدن دست را در لحظه چیدن تکه آخر دومینو دارد و شاید چیزی که هیچ کس نمی خواهد درباره اش به شکل جدی تری صحبت کند احساس نیاز بسیار سرخ ها به جذب یک مهاجم ششدانگ و کامل است.

تیم برانکو دیروز باز هم مطابق معمول از خوب بودنش بهره ای نبرد تا بعد از سوت پایان هیچ کس از خلق آن همه موقعیت و بازی تکضرب حرفی نزند و همه از مشکل فنی تکراری این مجموعه که هر روز پررنگ و پررنگ تر می شود بگویند. مشکلی که اجازه نمی دهد پرسپولیس از میانه جدول کنده شده و به صدرنشین ها نزدیک شود چه رسد به اینکه با سینه سپر کرده داعیه قهرمانی هم داشته باشد.

برانکو ایوانکوویچ که هر بار و بعد از هر پیروزی از شانس مسلم قهرمانی تیمش می گوید، مجموعه جوانی را در اختیار دارد که به دست خود شانس ها را می کشد و متاسفانه آنقدر در این کار تبحر پیدا کرده که فوتبال هر هفته این تیم به موازات صحنه های جذاب و تماشایی پر از دقایقی است که می توان به خاطر تماشای فوتبال لذت را کنار گذاشت و تنها حرص خورد.

برانکو ایوانکوویچ که اعتقاد دارد پروسه تبدیل مهاجمان جوان تیمش به یک گلزن تمام عیار یک شبه اتفاق نخواهد افتاد و تنها با کار و کار و کار می توان این نقیصه بزرگ را برطرف کرد تا اینجای فصل 20 امتیاز را از دست داده که اگر داستان مفصل اشتباهات داوری در هفته های ابتدایی را کنار بگذاریم بیش از نیمی از این امتیازات به خاطر قدرنشناسی یا به عبارت صحیح تر ضعف مهاجمان جوانش از دست رفته است.

مجموعه اتفاقات رخ داده طی هفته های سپری شده از فصل جاری و تداوم مشکلات خط حمله پرسپولیس ثابت می کند اگر این تیم یک یا دو مهاجم بین المللی، باتجربه و ستاره در اختیار داشت، شاید جای تیم برانکو در رتبه هشتم جدول نبود و سرخ ها به موازات نمایش های هیجان انگیزشان امتیاز جمع کرده بودند اما نکته مهم اینجا است که دارایی تیم فعلی پرسپولیس همین است.

با این حال و در شرایطی که خود برانکو خوب می داند به یک مهاجم ششدانگ نیاز دارد هیچ خبری از احتمال جذب چنین بازیکنی برای نیم فصل دوم نیست. در واقع برانکو بیشتر از آنکه در این باره صحبت کند از پرورش مهاجمان جوانش می گوید و اینکه باید پروژه گلزن سازی اش پله به پله طی شود. شاید سیاست برانکو که نمی خواهد ته مانده روحیه مهاجمانش را بر باد دهد قابل درک و حتی ستودنی باشد اما تیمی که او رهبری اش می کند پرسپولیس نام دارد؛ با مدیران و هوادارانی عجول که با رسانه هایی عجول تر کوک می شوند. جایی که مربیانش هیچ وقت برای به نتیجه رساندن اهداف بلند مدت زمان نداشته اند. برانکو خوب می داند ادامه روند گل نزنی مهاجمانش در نهایت موقعیت او را به خطر خواهد انداخت. پس باید دست بجنباند و برای نیم فصل دوم دنبال همان قاتلی باشد که به دروازه حریفان رحم نمی کند.

البته برانکو می تواند دنبال مهاجم ششدانگ نرود و مثل مربیانی که از فلسفه کاری شان کوتاه نمی آیند به ارتقای کیفیت جوان هایش در نیمه دوم فصل خوشبین باشد اما درصد بالای ریسک این موضوع باعث خواهد شد صحبت از قهرمانی توسط او و شاگردانش یک بلندپروازی کاملا بی پشتوانه و کاملا احساسی باشد که حتی برای هیچ هوادار خوشبینی هم باور کردنی نخواهد بود.