آیا این ادبیات در شان سرمربی تیم است؟

کارلوس کی روش کم در فوتبال ما درگیری نداشته، فارغ از این مساله که حق با چه کسی است، نمی توان از کنار ادبیات سرمربی تیم ملی به راحتی عبور کرد. ادبیاتی که با جایگاه سرمربی تیم ملی که بنا تعریف باید وحدت آفرین باشد، همخوانی ندارد.

برانکو اولین نفری نیست که طعم این ادبیات نه چندان محترمانه را چشیده ... چند نمونه از حمله های کی روش و جمله های او را می آوریم  و این سئوال را می پرسیم، این ادبیات قابل دفاع است؟

علیه مانوئل ژوزه سرمربی پرسپولیس:
اظهارنظرهایی که در آن مصاحبه شد که به طور شفاف بیانگر شخصیت فردی است که درمانده و آشفته است و با بیان کردن توصیه ها و بهانه ها سعی دارد هواداران پرسپولیس را گمراه و منحرف کند.

علیه قلعه نویی سرمربی وقت استقلال:
وقتی شما در رسانه ها از بعد آماری صحبت می کنید، یعنی اینکه درک مناسبی از مفهوم آمار ندارید. فوتبال راجع به آمار نیست بلکه راجع به احساساست مردم است و قلعه نویی از این مسئله چشم پوشیده است.

علیه علی رضا اسدی دبیر کل فدراسیون فوتبال:
آقای اسدی فردی است که با چتر نجات و با لطف یک دوست به فدراسیون فوتبال آمده است. حضور ایشان در فوتبال با استحقاق، اعتبار و بر مبنای ارزش نبوده و به خاطر همین هم اشاره کردم که ایشان توسط چتر نجات و برای لطف شخصی به شخص دیگر وارد فدراسیون فوتبال شده است.

حمله غیر مستقیم به علی کریمی:
من عنوان فردی که علاقمندان به محیط زیست هستم این صحبت ها انجام دادم و از یوزپلنگ شما مثال آوردم اما واقعیت این است که باید مراقب انقراض خودم باشم. الان تصورم این است که شما دوباره می خواهید یوزپلنگ را در قفس مار و عقرب بیندازید.

علیه کرانچار سرمربی وقت سپاهان:
ما اگر کسی بخواهد فوتبال ایران را با اسپانیا مقایسه کند می تواند نامزد کمدین قرن باشد و حرفش می تواند نامزد جوک قرن باشد و قطعا آینده خوبی در ژانر کمدی خواهد داشت.