آیا این بزرگترین اشتباه عمر عادل بود؟

خداحافظ جام جهانی و شاید خداحافظ برانکو ایوانکوویچ»؛ درست چهارده سال پیش، سی ویک خرداد هشتادوپنج در انتهای بازی ایران و آنگولا، عادل فردوسی پور با این جمله، پایان رسمی عمر حضور برانکو روی نیمکت تیم ملی ایران را اعلام کرد. حتی قبل از اعزام تیم به جام جهانی آلمان هم برخی عقیده داشتند برانکو به اندازه کافی برای حضور در این تورنمنت بزرگ نیست. همین تردیدها شد بلای جان آن تیم و بعد هم عادل در شیپور خداحافظی دمید.

شاید اگر از فردوسی پور بپرسید، قبول کند که این بزرگترین اشتباه حرفه ای عمر او بود. عادل خوش خیال و رویاپرداز، آن روزها گمان می کرد اگر برانکو را بردارند یک مربی کلاس بالای بین المللی به جایش می آورند، اما نمی دانست که دولت محمود احمدی نژاد با شعار «ایرانی می تواند» کار را می دهد دست امیر قلعه نویی، بعدش هم علی دایی و افشین قطبی!

تیم برانکو در جام جهانی با مکزیک و پرتغال همگروه بود؛ مکزیک بعد از صعود، نفس آرژانتین فاخر خوزه پکرمن را گرفت و در وقت های اضافه تنها مغلوب ضربه رعدآسا و حیرت انگیز ماکسی رودریگز شد، پرتغال هم تا نیمه نهایی بالا رفت و به فرانسه باخت. دیروز رسول خطیبی گفته بود: «در آلمان اگر کی روش جای برانکو بود حتما از گروه مان صعود می کردیم»، همین آقا رسول اما جلوی پرتغال وقتی یک بر صفر عقب بودیم، یک تک به تک کامل را از دست داد. روی گل دوم هم فقط بیرانوند نداشتیم که پنالتی کریس رونالدو را بگیرد. کیفیت صعودکنندگان آن گروه را مقایسه کنید با گروه ایران در جام جهانی روسیه؛ جایی که زور اسپانیای بی مربی حتی به روسیه هم نرسید و پرتغال هم مقابل اروگوئه شکست خورد تا هر دو تیم در همان یک هشتم نهایی اوت شوند.

غرض این نیست که کی روش خوب نبود. نه اتفاقا و انصافا باید گفت کارلوس کی روش هم برای فوتبال ایران مفید بود و اثرش را گذاشت. اصلا کاش این فوتبال ده تا برانکو و کی روش داشت. اگر هم این سال ها عادل را ذوب در کارلوس دیدید، بر او خرده نگیرید. فردوسی پور فقط نمی خواست اشتباه چهارده سال پیش را تکرار کند؛ هرچند به نظر می رسد او این بار از سمت دیگر بام پایین افتاده بود.

پشت همه حمایت های عادل از کی روش، ترس او از بازگشت تیم ملی به دامان قلعه نویی ها بود؛ دیدید که خیلی هم اشتباه نمی کرد. او چهارده سال پیش با جمله «خداحافظ برانکو» جاده صاف کن رسیدن قلعه نویی به تیم ملی شد و اتفاقا چهارده سال است که بیشتر از همه از خود امیر بد و بیراه می شنود. عجب روزگار غریبی است!