آیا تغییر پست رامین منطقی است؟

جابه جایی پست رضاییان نه به نفع پرسپولیس است، نه به نفع تیم ملی و نه به نفع خودش.
این روزها مسئله قرار گرفتن یا نگرفتن رامین رضاییان در ترکیب پرسپولیس یا تیم ملی تبدیل به بحث اول محافل فوتبال شده است.
اگر از رفتار رامین رضاییان و مهدی طارمی در ابتدای فصل نقل و انتقالات که در فوتبال حرفه ای عادی و معمول نیست صرف نظر کنیم، مابقی قضایا را می باید تنها در بعد فنی و فوتبالی بررسی کرد و اگر شبهاتی چون لجبازی یا انتقام جویی را به عنوان عاملی در تصمیم گیری دو سرمربی پرسپولیس و تیم ملی لحاظ کنیم، مثل این است که نسبت به دانش حرفه ای این دو شک کرده ایم.

قرار گرفتن بازیکن در ترکیب، یک "رَوَند" است
از لحاظ فنی، قرار گرفتن بازیکن در ترکیب تیم، یک "روند" است و پروسه ای را می طلبد. روندی که در دوره تمرینات گروهی جهت هماهنگی تیمی در اردوهای تدارکاتی طی می شود. از این منظر تفاوتی بین تیم ملی و باشگاهی نیست.
بسیار پیش می آید که در بحبوحه مسابقات تیم ملی، بازیکنی در لیگ، خوش می درخشد و در چندین بازی متوالی چنان نمایشی از خود نشان می دهد که همگان خواهان حضور او در تیم ملی می شوند. حال آنکه تیم ملی اردوی ابتدایی فصل خود را با 38 نفر به اتمام رسانده، 25 نفر خود را برای اردوی نهایی غربال کرده (23+2 رزرویست) و وارد مسابقات شده است. طبیعی است در چنین مقاطعی تنها در شرایطی می توان آن بازیکن را دعوت کرد که یکی از دو بازیکن همپست او در تیم ملی محروم، مصدوم یا با افت کیفی مشهودی مواجه شود؛ چراکه بازیکن مورد نظر پروسه اردوها و شرکت در تمرینات گروهی و تاکتیکی را طی نکرده است. عملکرد درخشان او در باشگاهش، تضمینی برای موفقیت در کار گروهی تیم ملی نخواهد بود و مربیان حرفه ای به این سادگی دست به تغییرات در گروهی که بارها شِماهای تاکتیکی را مرور کرده و به میزانی از هماهنگی رسیده، نمی زنند.
رامین رضاییان از روزی که از باشگاه راه آهن به تیم ملی دعوت شد، همواره در تمام اردوهای تیم ملی حضور داشته و با طی کردن روند تمرینات کی روش وارد قالب تیمی شده و خودش را به عنوان نفر اول پست دفاع راست به سرمربی تیم ملی تحمیل کرده است. با این شرایط قرار گرفتن وی در ترکیب اصلی تیم ملی جای تعجب نداشت.

عین این مسئله در مورد باشگاه ها هم صادق است. هر چند رضاییان یک فصل موفق را در پرسپولیس سپری کرده است؛ ولی کل مجموعه دفاعی این تیم شامل دروازه بان و مدافعین فیکس و ذخیره سال پیش تغییر کرده اند. رامین همه اردوها و تمرینات پیش فصل را از دست داده است، ماهینی عالی کار کرده، کارنامه خط دفاعی تیم حیرت انگیز است، تیم هم با کسب بهترین نتایج در صدر جدول ایستاده است. با این وضعیت، تصمیم برانکو مبنی بر خارج نکردن ماهینی از ترکیب اصلی هم کاملا منطقی و حرفه ای است.

جابه جایی پست رضاییان نه به نفع پرسپولیس است، نه به نفع تیم ملی و نه به نفع خودش
جدا از توضیحات فوق، باید به این نکته اشاره کرد که اصولا گماشتن ماهینی در پست دفاع وسط و انتقال انصاری به پست دفاع چپ غیرقابل تصور است. برانکو از مدت ها مترصد پیدا کردن مجال و فرصتی بود تا انصاری را به عنوان دفاع میانی سمت چپ در تیم جا بیندازد؛ چراکه در فوتبال امروز نقش بازیسازی مدافعین میانی بسیار پررنگ شده است. یک مدافع میانی چپ پا علاوه بر اینکه در سمت چپ از قابلیت تکل، توپگیری و دفاعی بیشتری برخوردار است، می تواند بلافاصله بعد از بازپس گیری توپ با ارسال های مورب بلند و دقیق با پای تخصصی اش، ضد حمله را سازماندهی کرده و مهاجمین را پشت مدافعین حریف، صاحب توپ کند و حتی پاس گل بدهد.
در یورو 2016 بنوچی و بوآتنگ به خوبی نقش "پست 10 های دور به دروازه" را در تیم های ملی ایتالیا و آلمان به نمایش گذاشتند. برانکو همین را از محمد انصاری می خواهد و دعوت او به اردوی تیم ملی نیز به خاطر نیاز تیم ملی و کی روش به مدافعین میانی چپ پا است که در لیگ ما حکم مروارید را دارند. در واقع اینجا، دانش مربی گری برانکو، خدمتی به کی روش و تیم ملی کرده است. اینکه انصاری در پست خود بماند و روز به روز بیشتر با جزئیات تکنیکی و تاکتیکی  پست جدید خود آشنا شده و تجربه به دست آورد، هم نعمتی است برای پرسپولیس و هم تیم ملی است.
از طرفی اگر رامین به خط میانی منتقل شده و تمریناتش را در این پست متمرکز کند، علاوه بر بعید بودن کارایی بهتر او در این پست نسبت به نفرات حاضر در پرسپولیس، جایگاه وی در تیم ملی نیز به خطر خواهد افتاد. این درست است که کی روش دوست دارد رامین در ترکیب پرسپولیس به بازی گرفته شود تا در شرایط مسابقه قرار داشته باشد؛ ولی اگر بنا باشد تغییر پست دهد، مسلما کی روش راضی نخواهد بود و ترجیح می دهد که او روی نیمکت بنشیند؛ ولی در قالب پست تخصصی خود سختکوشانه و با انگیزه بالا در رقابتی سالم تمریناتش را ادامه دهد.
فراموش نکنیم یک زمانی، کی روش روی مازیار زارع به عنوان مدافع میانی نظر داشت و علنا اعلام کرد اگر زارع در ملوان در این پست بازی کند، او را به تیم ملی دعوت خواهد کرد؛ ولی اسکوچیچ به حضور مازیار در میانه میدان ملوان نیاز داشت و حاضر نشد او را از هافبک دفاعی به پست مدافع میانی منتقل کند. این حق اسکوچیچ و باشگاه بود، مسئله خاصی نیز به وجود نیامد جز اینکه زارع دیگر به تیم ملی دعوت نشد.

برای موفقیت در آسیا باید دو تیم داشت
با توجه به تقویم لیگ قهرمانان آسیا و فشاری که از نیم فصل دوم روی تیم ها ایجاد می شود، باشگاه ها عملا مجبورند بین نتایج خوب در لیگ یا موفقیت در آسیا یکی را فدای دیگری کنند. مگر آنکه در هر پست دو بازیکن تقریبا همسطح داشته باشند. به غیر از محرومیت ها، فشردگی بازی ها و مشکلاتی که باشگاه های ما در راه آماده سازی فیزیکی برای بازیکنان دارند، عدم امکانات از قبیل چارتر، عدم عادت بازیکنان به ریکاوری های فشرده و خستگی های انتهای فصل، ریسک مصدومیت ها افزایش می یابد. یحیی گل محمدی در این زمینه به تجارب گرانسنگی رسیده و به خوبی از مشکلاتی که باعث شد این فصل پیش ذوب آهن نتواند از سد العین در مرحله یک هشتم بگذرد، آگاه است.
بدون شک در آن مقطع، حاشیه های امروزی جای خود را به دردسر شیرین خواهند داد و استفاده چرخشی از بازیکنان حتی برای مربیانی که اعتقادی  راسخ به یک ترکیب فیکس دارند، اجتناب ناپذیر خواهد شد. تا آن زمان هم منافع باشگاه و هم منافع تیم ملی ایجاب می کند این حواشی از ابعاد طبیعی خارج نشود و بازیکن و هوادار و باشگاه در دام یک جو احساسی مخرب نیفتند.

نویسنده: شاهین اشکان