از این همه بی عدالتی واقعا در مانده ام!

ملت غرییی هستیم. هم خود درکار خود حیرانیم هم خلق جهان در کار ما درمانده اند.
در همه جای جهان وقتی معیار ارزیابی یک مربی، توفیقات و کامیابی هایش هست و به سبب مقام های کسب شده یک مربی را رتبه بندی می کنند. درکشور ما گویا که رسم دیگری حاکم است .

ما یک سرمربی خارجی استخدام کرده ایم و 8 سال به او زمان داده ایم که در تاریخ مان سابقه ندارد. قراردادی با او بسته ایم که حتی یک چهارم مبلغ آن هم در تاریخ فوتبال ملی و باشگاهی مان سابقه ندارد. حمایتی بی سابقه از او و برنامه هایش کرده ایم. فضای ایزوله مطبوعاتی بی سابقه ای برایش ساخته ایم که صدای هیچ انتقادی از او شنیده نشود.

در کدام مقطع در تاریخ تیم ملی آدم هایی مثل پروین و دایی ،به این سفتی و سختی پشت سرمربی تیم ملی ایستاده اند؟ آنوقت این مربی هیچ افتخار دندان گیری برای ما نیاورده است. درعوض ماچه کرده ایم؟ رئیس فدراسیونی که چندی پیش مجبور به عذرخواهی بابت دهن کجی های آقای سرمربی شده بود با فرشی نفیس به استقبالش می رود و او در ادامه زنجیره تحقیرهایش همان فرش ایرانی آن قدر حقیر می شمارد که به کسی دیگر هبه می کند.

علی دایی تجلیل سنگینی از او می کند.
پروین تقصیر را متوجه صداوسیما می کند.

چشم مان به عادل و نود بود که ببینیم این مربی شکست خورده را چگونه به چالش می کشد؟ آیابه شیوه آشنای برنامه نود یقه این مربی رامیگیرد و او را سرزنش می کند یا نه؟ که از دیدن شوی بی بو و خاصیت نود خشک مان زد. عادلی که استاد کوبیدن مربیان شکست خورده است به جای به چالش کشیدن مربی شکست خورده و ناکام ، پربیننده ترین ساعت آنتن نود را در شبی که نود برخلاف معمول و نیم ساعتی زودتر از همیشه پخش می شد دراختیار آقای سرمربی گذاشت تا ازخودش دفاع کند زنگار هر عیب و ایرادی را ازخود بزداید.

عادل هر انتقادی را که درباره او بود مطرح کرد و فرصت داد که به انتقادها جواب دهد. بی آنکه عادل ما به قدر سرسوزنی او را به چالش بکشد. عادل انگار عادل همیشگی نبود. عادلی که به وقتش هزاران عکس و سند و نمودار را رو می کند تا دروغ مهمانش را رو کند و اشک مهمان را در بیاورد چنان مهربان و چنان لطیف شده بود که باورکردنی نبود.

کیروش اگر پول میلیاردی برای تولید و پخش این رپورتاژ آگهی خرج میکرد بیراه نبود. آیا باور کنیم که این خدمت به رایگان به کیروش ارائه شده است؟

یادمان نمی رود که وقتی قلعه نویی با دست خالی از جام ملتها برگشته بود همین عادل چه اشکی از او در آورد. یادمان نمی رود که همین عادل سر اضافه وزن دو بازیکن اوکراینی چه معرکه ای برپا کرد. یادمان نمی رود آن طعنه دردآور عادل راکه "خداحافظ جام جهانی و خداحافظ برانکو ایوانکوویچ".

راستی چرا آقای عادل با آن همه عدالتش از این غزل های خداحافظی برای کیروش نخواند؟ مگر کیروش ایران را به فینال جام جهانی رساند؟ مگر ایران اقلا از گروهش صعودکرد؟ تیم ملی با کیروش همان یک امتیازی ازسه بازی را گرفت که با برانکو گرفته بود. چه کار بیشتری کرده بود؟ پس چرا آن خداحافظی طعنه آمیز را برای برانکو خواند و برای کیروش نخواند؟ کیروش چه کار بیشتری کرده بود؟

عادل یک بار نیامد از همان نمودارهای آشنایش روی وال استودیویش نگذاشت و نتایج کیروش را با نتایج برانکو قیاس کند. چه شده که روال برنامه عادل این همه عوض شده؟ آیا عادل هم یکی ازهمان میلیون ها ایرانی استعمار زده ای است که دربرابر کیروش ها مثل برده ها و استعمار زده ها رفتار می کند یا حساب و کتاب دیگری در کار است؟

از آن سو علی پروین که همواره مربیان خارجی را کوبیده است، صداوسیما را عامل شکست تیم می بیند. علی دایی آقای گل فوتبال دنیا در ذکر خدمات کیروش میگوید که او برای اولین بار در تاریخ دو بار ما را به جام جهانی رسانده است و کسی هم جوابش را نمی دهد که: نابغه جان. این برای این است که اولین کسی است که دو دوره فرصت مربی گری داشته است.

انگیزه های دایی از این حمایت البته معلوم است اما در انگیزه عادل از این همه بی عدالتی واقعا درمانده ام.