از باشگاه انتظار داریم، نه از بیرانوند!

رفتار ناپسند علیرضا بیرانوند خطاب به تماشاگران پرسپولیس با نشان دادن علامت هیس با دست، یک اتفاق کوچک است که شاید چندان بحث برانگیز هم نباشد و با تذکر باشگاه به او، پرونده اش بسته شود اما اگر این رفتار را نشانه ای از نگاه بازیکنان تیم های پرتماشاگر به تماشاگران بدانیم یا رفتارهای بیرانوند را کنار هم بگذاریم، آن وقت شاید مساله مهم تر از یک هیس ساده باشد.

باشگاه های ایرانی هرگز برای آموزش های فرهنگی و تغییرات در شخصیت حرفه ای بازیکنان خود کوششی نمی کنند. واحد فرهنگی باشگاه ها خالی از معنا و کارکرد است و بازیکنانی که یکباره در باشگاه های بزرگ به شهرتی عجیب می رسند، از سوی باشگاه خود هرگز مجبور به تغییراتی در خود نخواهند بود. باشگاه ها عادت کرده اند که با سوء رفتارهای بازیکنان خود کنار بیایند و ملالی هم ندارند که چه اتفاقات زننده ای با این بی توجهی ها رقم می خورد.

باشگاه ها در ایران بازیکن را سرمایه انسانی خود نمی دانند و نگاه کوتاه مدت شان به همکاری ها آنها را از وجهه فرهنگی و اجتماعی بازیکنان شان غافل می کند. بازیکنی که ثروت و شهرت را در مدتی کوتاه و یکباره به دست می آورد، با توجه ویرانگر عمومی مواجه می شود و تمکن مالی اش نسبت به گذشته جایگاه تازه ای به او می دهد، بی تردید بیش از هر شهروند دیگری به آموزش های تازه نیازمند است. باشگاه ها در ایران اما هرگز واحدی با کارکردهای واقعی فرهنگی ندارند و بازیکنان رها و بی پشتوانه با اتفاقات تازه ای در زندگی خود مواجه می شوند.

باشگاه پرسپولیس همین حالا در مقابل رفتار بازیکنش مسوول است و محاکمه بیرانوند پایان ماجرا نیست بلکه این باشگاه پرسپولیس است که باید درباره عملکرد خود در رشد فرهنگی و اجتماعی بازیکنانش توضیح بدهد.

برانکو ایوانکوویچ درباره بیرانوند گفته که او را درک کنیم. بله، رفتارهای زننده بیرانوند را درک می کنیم اما در درک اینکه چرا بزرگ ترین باشگاه های فوتبال ایران هرگز نقش و اثر خود بر بازیکنان را جدی نمی گیرند، عاجزیم.

جعفر کاشانی، از مردان دیرپای باشگاه پرسپولیس است، در مهم ترین سمت. او رییس هیات مدیره است و البته همیشه از کارکردهای فرهنگی فوتبال، رسم و روش و منش باشگاه شاهین و بحث هایی از این دست سخن گفته است. کاشانی درباره بیرانوند گفته: «رفتار بیرانوند مورد تایید نیست و با او برخورد می کنیم. بازیکنان پرسپولیس باید قدر موقعیت و جایگاهی که پیدا کرده اند را بدانند. آنها در پرسپولیس یک شبه مشهور شده اند و باید قدر این شهرت را بدانند. پیراهن پرسپولیس اندازه پیراهن تیم ملی ارزش دارد.» اما آیا این حرفها تمام کارکرد فرهنگی باشگاهی مثل پرسپولیس است؟ آیا تکرار هزارباره این حرف ها تغییری در رفتار حرفه ای بازیکنان پدید می آورد؟ رییس هیات مدیره باشگاه پرسپولیس درباره فعالیت های فرهنگی باشگاهش برای تغییر رفتار بازیکنان و آموزش های فرهنگی و اجتماعی چه توضیحی دارد؟ آیا هربار همین حرفها درباره ارزش پیراهن تکرار می شوند و بعد منتظر رفتارهای زننده بعدی خواهیم بود؟