از تقدیر عجیب یک مسئول تا ذوق زدگی رسانه های ترکیه

فرماندار تبریز در جهت قدردانی از هواداران تراکتورسازی بیانیه ای صادر کرد!!

چند دقیقه مکث می کنیم ولی هر چه فکر می کنیم در توضیح و توصیف این اقدام، جملاتی به ذهنمان نمی رسد که به قدر همین یک جمله گویا باشد، اما افسوس که نمی توان مطلب را با همین یک جمله به پایان رساند. چه بسا، می شد برای شماره امروز، هیچ مطلبی ننویسیم این جمله را روی جلد بیاوریم و تمام آن صفحه و صفحات دیگر را خالی بگذاریم. این جمله به تنهایی کفایت می کند تا هر خواننده ای متوجه شود، اینجا چه خبر است و چرا اوضاع و احوال در بازی های تراکتورسازی به نقطه کنونی رسیده است. نقطه ای که با همین دست فرمان مسوولان چند سال دیگر آرزوی همان را خواهیم داشت. البته حواسمان باشد نباید همه را با یک چوب برانیم و این هم شاید از بخت بد تراکتورسازی و هواداران آن است که مورد سوءاستفاده افرادی قرار گرفته اند. افرادی که می خواهند تفکر خود را به آنها تحمیل کنند و در سال های اخیر در حرکتی خزنده سعی در قبولاندن باورهای خود به هموطنان مان در آن دیار داشته اند.

نتیجه تقدیرهای قبلی این شد که دیدیم و حالا مشتاق هستیم نتیجه تقدیر جناب فرماندار را در آینده نه چندان دور ببینیم. ای کاش همه چیز به همان سادگی بود.

قبل از ادامه این مطلب هم می خواهیم تاکید کنید به شدت تمایل داریم حساب بسیاری از اهالی استان آذربایجان شرقی شهر تبریز و حتی هواداران تراکتورسازی را از آن چه روی داده و می دهد جدا کنیم. اعتقاد راسخ داریم؛ اگر از چند سال قبل به جای خفه کردن هواداران تیم های دیگر درست عمل می شد، ظرفیت های موجود نزد همین مردم خطه آذربایجان و هواداران تراکتورسازی کافی بود تا بساط رفتارهای تفرقه افکنانه را خیلی پیش از اینها برچید. ظرفیتی که از آن استفاده نشده است و جای آن را تقدیر نامه هایی می گیرد که به نظر با دستپاچگی صادر می شود. مشکلی را حل نمی کنند و حتی می تواند مروج رفتارهای مشابه در ورزشگاه های دیگر باشد. همانطور که ایده ای عجیب و غریب بعضی اوضاع را بدتر کرد. مثلا وقتی که گفتند کانون هواداران پرسپولیس که منحل شود، همه چیز درست می شود و حالا همه چیز بدرت شد و یک نفر هم گوش آدم ها را نمی گیرد.

از سوی دیگر ممکن نیست مردم این دیار با آن اعتقادات قوی که دارند اجازه دهند به راحتی به مقدسات آنها توهین شود. اتفاقی که دیگر نمی توانیم منکر وقوع آن در روز جمعه شویم. همچنین تردیدی نیست آنها که عزم خود جزم کرده اند تا هواداران فوتبال را به سمت اختلاف با یکدیگر سوق دهند، از بازی های بعدی حواسشان را جمع کنند تا مکنونات قلبی خود را پنهان کنند و با گاف هایی نظیر آنچه در بازی تراکتورسازی تبریز با استقلال شاهد بودیم، دست خودشان را برای مردم آذربایجان و تبریز و طرفداران واقعی تراکتورسازی رو نکنند.

و اما زمان خوبی است تا یک سوال را هم مطرح کنیم. فرماندار شهرستان تبریز دقیقا از چه چیز تقدیر کرده است. با فرض اینکه اکثریت تماشاگران از آنچه روی داد بری بودند، اما در شرایطی که آن اتفاقات روی داد، این تقدیر چه معنایی دارد؟ چه پیامی به تماشاگران همین ورزشگاه می دهد؟ چه پیامی برای طرفداران دیگر تیم ها دارد؟

اقوامی که در همین بازی مورد هجمه، شعار و توهین قرار گرفتند از این تقدیر، چه پیامی را دریافت می کنند، آیا به اینها فکر شد و چنین اتفاقی روی داد؟ اگر شد که هیچ ولی اگر نشده است، چرا نشد؟

آیا واقعا آن چه روی داده است، می تواند مورد تقدیر قرار بگیرد؟ اتفاقاتی که از قبل از شروع مسابقه و از همان زمان تلاوت قرآن آغاز شد.

مگر می شود، همه چیز را نادیده گرفت در حالیکه رسانه های ترکیه هم در مقام تقدیر از بعضی اتفاقات برآمده اند. اصلا چرا موضع مقام رسمی کشور به موضع ترکیه نزدیک باشد تا موضع دولت خودمان که در شورای معاونان وزارت ورزش و جوانان و در اظهارات شخص وزیر نمود داشت؟! بیایم کمی به این وجه ماجرا و جواب این سوال فکر کنیم.

مردم کشوری که کشورشان همین حالا برای جنگ وارد خاک یک کشور دیگر شده اند به خودشان اجازه نمی دهند علیه اقوام دیگر شعار مرگ بر…، سر بدهند که ما حتی از بیان آن ابا داریم. آنها برای اینکه متهم به چنین رفتار و شعاری نشوند برای اینکه اتحاد و یکپارچگی کشورشان را حفظ کنند، اعلام می کنند جنگ آنها جنگ با گروه های تروریستی است، پس چه می شود که در این طرف بعضی بی توجه به امنیت همه ایرانی ها و یکپارچگی کشور به چنین مسائلی دامن می زنند؟ به نظر می رسد همه ما قبل از اینکه لب از لب باز کنیم باید به این مسائل فکر کنیم و به شدت مراقب باشیم که در مسیر دشمنان مردم ایران و این سرزمین گام برنداریم. دشمنانی که مردم را به سمت سرزمین هایی سوق می دهند که خودشان روزگاری بخشی از خاک ایران بوده اند. برای آنها دایه های مهربانتر از مادر می شنوند و مام میهن را منکر!

نکته دیگر تناقض هایی است که در میان مقام های رسمی وجود دارد. از یک سو در جلسه معاونان یک وزارتخانه نسبت به آنچه روی می دهد ابراز نگرانی می شود و از تشکیل کار گروه صیانت از ارزش های اخلاقی و فرهنگی در محیط های ورزشی صحبت می شود و چند کیلومتر آن سوتر یک مقام دولتی دیگر به نظر از همه چیز راضی و خرسند است.

به نظر می رسد مقام های دولتی قبل از هر چیز باید تکلیف خودشان را با یکدیگر روشن کنند.