از حامد تا محسن؛ لجبازی یا ترافیک خط میانی؟

 پرسپولیس که باخت، بحث ها درباره اشتباهات برانکو و ترکیب غلط این تیم شروع شد.

یکی از موضوعاتی که این روزها بیشتر از بقیه شنیده می شود، بازی ندادن به محسن مسلمان است. آیا محسن مسلمان که روزگاری مهندس بازی پرسپولیس بود به غلط روی نیمکت می نشیند و بازی کردن در ترکیب اصلی حق اوست؟ آیا برانکو با هافبک بازیساز تیمش به خاطر یک لبخند بعد از تعویض تا اینجا لجبازی می کند که منافع تیم به خطر بیفتد و پرسپولیس به السد بازی را ببازد اما برانکو لجبازی را به مسلمان نبازد؟ بازی ندادن به مسلمان حتی اگر ریشه غیر فنی داشته باشد، از برانکو بعید است که تا این حد با خودش و تیمش لجبازی کند. ما منتقدان بر اساس تصورات خودمان و آنچه از بازی پرسپولیس می بینیم، خیال می کنیم که محسن مسلمان نسبت به سایر بازیکنان پرسپولیس در وضعیت بهتری قرار دارد و باید در ترکیب باشد و با نوشته های خود سرمربی پرسپولیس را تحت فشار می گذاریم که به نظرات ما توجه کند اما برانکو نشان داده که راه خودش را می رود و در این راه - ایستادگی مقابل منتقدان - لجباز است.

16-15 سال پیش تیم ملی ایران در مقدماتی جام جهانی با میروسلاو بلاژویچ روزهای پر فراز و نشیبی داشت. برانکو دستیار و متفکر اصلی بازی تیم ملی بود. وقتی کریم باقری از ناحیه مینیسک آسیب دید و یک ماه از تیم ملی دور شد، همه - بخصوص رسانه های متمایل به پرسپولیس- در انتظار دیدن حامد کاویانپور در ترکیب تیم ملی بودند تا دوقلوهای پرسپولیس یعنی کریمی و کاویانپور را در میانه زمین تیم ملی ببینند. تعریف آن روزها از هافبک نزد بسیاری از منتقدان مثل امروز نبود که بازیکنان خط میانی به چند دسته متفاوت تقسیم می شوند و مثلا هافبک دفاعی با هافبک بازیساز، دو مدل مختلف هستند یا بال های چپ و راست ویژگی های هافبک میانی را ندارند.

بر اساس همان تصورات بود که پس از آسیب دیدگی کریم باقری، پرسپولیسی های شیفته دوقلوهای تکنیکی مدام فریاد می زدند: «حامد کاویانپور... حامد کاویانپور» اما چیرو بی توجه به این سروصداها جواد نکونام جوان و گمنام که سابقه پوشیدن پیراهن قرمز و آبی نداشت را جایگزین کریم باقری کرد. آن روزها مدام از بلاژویچ انتقاد می شد که تیمش هافبک تکنیکی کم دارد و جواد نکونام فقط در عرض پاس های ساده صادر می کند اما جواب تئوریسین بازی تیم ملی به این انتقادات چنین بود: «حامد هر توپی که می گیرد، یک بار دور خودش می چرخد و به روند رو به جلوی تیم سکته وارد می کند!» برانکو آن روزها عامل اصلی بازی ندادن به کاویانپور بود. بعدها ثابت شد که تصمیم دستیار بلاژ درست بوده و نکونام بازیکن استانداردی بود که تا لالیگا و کاپیتانی تیم ملی رشد کرد و امروز قیاس نکونام و کاویانپور مع الفارق است.

برگردیم به پرسپولیس 96؛ برانکو همان مرد لجباز است که حالا سوزنش به محسن مسلمان گیر کرده. چقدر حق با برانکو است و چه میزان منتقدان این تصمیم درست می گویند؟ بی شک برانکو نزدیک تر از همه عملکرد بازیکنان را زیر نظر دارد. با فرض اینکه سرمربی پرسپولیس با مسلمان برخورد انضباطی کرده، بیایید خط میانی این تیم را یک بار دیگر مرور کنیم. در ترکیب 4 نفری خط میانی، وحید امیری سمت چپ را قبضه کرده. کمال و ربیع خواه دو هافبک میانی هستند. یک پست می ماند و یک دنیا مدعی؛ از فرشاد احمدزاده و بشار رسن تا سیامک نعمتی و محسن مسلمان. برانکو در این سال ها نشان داده که فرشاد را به همه این گزینه ها ترجیح می دهد. پس فارغ از تنبیه انضباطی، از جنبه فنی هم مسلمان با 3 بازیکن دانه درشت رقابت دارد.

در اصل محسن مسلمان پشت خط چند بازیکن آماده مانده اما برانکوی لجباز از این فرصت استفاده کرده و می خواهد خودش را یک مربی اقتدارگرا نشان دهد که به خاطر یک لبخند مسلمان را بیرون نشانده اما از یاد نبریم که یک بار پیش از این مسلمان تنبیه انضباطی شد و بشار جایش را گرفت اما مصدومیت بشار در نیمه اول باعث شد تا مسلمان به ترکیب بازگردد و جایش را بگیرد. پس برانکو آنقدرها هم اقتدارگرا نیست که امروز در مورد مسلمان می بینیم؛ واقعیت این است که در پست او، سه بازیکن آماده دیگر هم هستند و تنبیه انضباطی بهانه ای برای آقای سرمربی است تا به نوعی از فشار منتقدان فرار کند اما در اصل فعلا برانکو بازیکنان دیگری را به مسلمان ترجیح می دهد و از نظر او اول فرشاد احمدزاده، دوم بشار رسن و گزینه سوم سیامک نعمتی است. مسلمان برای باز پس گرفتن جایگاهش نه تنها باید بازیکن منضبطی باشد که در رقابت با سه هم پستی هم آمادگی اش را به رخ بکشد، مثل آن روزهایی که برانکو تازه آمده بود و به این بازیکن بازی نمی داد، برای باز پس گرفتن جایگاهش سخت تر از قبل بجنگد.