از دایی تا آزمون؛ کمی منصف باشیم

این عادت ماست که همیشه دنبال مقصر بگردیم. همیشه یک نفر باید باشد برای به دوش کشیدن بار سنگین توهین ها و اعتراض های ما. مثل همین حالا که دیواری کوتاه تر از سردار آزمون پیدا نکرده ایم و می خواهیم همه تقصیر های امتیاز نگرفتن از اسپانیا را به گردنش بیندازیم. مثل 18 سال پیش که به خاطر یک برگردان ناقص که تنها هدفش دور کردن توپ از مقابل دروازه تیم ملی ایران بود، علی دایی را به باد ناسزا گرفتیم. حتی به مهدی مهد و ی کیا انگ کم کاری زدیم تا شاید کمبودهای فوتبالی مان را تلافی کرده باشیم. داستان امروزِ سردار آزمون و منتقدانش هم تکراری است از همان اتفاق ها؛ فقط مقصر عوض شده. حال آنکه همین بازیکنی که امروز رفتنش از تیم ملی را طلب می کنیم، تا پیش از اینکه به اسپانیا ببازیم، یکی از دلایل امیدواری مان بود.

تا به حال از خودتان پرسیده اید که وظیفه سردار آزمون در دو بازی اخیر تیم ملی مقابل مراکش و اسپانیا چه بوده؟ کی روش از او چه خواسته و آیا توانسته وظایف خود را در زمین انجام بدهد؟ بیایید ببینیم کی روش چرا آزمون را 180 دقیقه در زمین نگه داشته، او را تعویض نکرده و البته که مورد انتقاد خیل عظیمی از فوتبالدوستان ایرانی نیز قرار گرفته است؛ انتقادهایی که برخی از آنها منطقی است و خیلی های دیگرشان نه.

آزمون جز یک فرصت مناسب که مقابل مراکش از دست داد، هرگز در موقعیت گل قرار نگرفت. او بیشتر به کار دفاعی مشغول بود تا اینکه در خط حمله باشد، نفوذ کند و یا فرصتی نصیبش شود. مهدی بن عطیه، کاپیتان مراکش یک بازیکن پا به توپ است. مدافعی که مقابل ایران چندین متر با توپ حرکت می کرد تا به خط میانی اضافه شود و البته یکی از هافبک ها نیز به خط حمله. وظیفه سردار در آن بازی توقف او و پرس از جلو بود. وظیفه ای که کی روش به او محول کرده بود و البته سردار هم تا حدودی توانست آن را به بهترین شکل انجام بدهد. در بازی دوم مقابل اسپانیا، جواد خیابانی هم به این نکته پی برد که کی روش از سردار آزمون خواسته اجازه ندهد بوسکتس صاحب توپ شود. عکس های بازی را که مرور می کنیم بیشتر به تلاش آزمون پی می بریم. او یا کنار بوسکتس است یا میان راموس و پیکه. یا تکل می زند یا سر. آن دو خطایی که آزمون روی بوسکتس انجام داد هم تنها به این دلیل بود. هر چند می شد آن خطاها را مرتکب نشد، بخصوص که نزدیک محوطه جریمه بودند و بیش از حد خطرناک.

آزمون بخصوص در نیمه اول، بیشتر در زمین ایران بود تا اسپانیا. او بارها با مدافعان مرکزی اسپانیا جنگید، به هوا بلند شد، توپ را ساباند و آنها را خسته کرد. دوندگی او هم کم نظیر بود اما در پایان بازی به طرز عجیبی سیبل شد، علیه اش شعار دادند، در فضای مجازی کمپینی بر ضد او راه انداختند تا اشک ریزان و گریه کنان در 23 سالگی حتی به فکر خداحافظی از تیم ملی بیفتد.

انتقادها علیه آزمون بی اختیار اتفاقات تلخ جام جهانی 2006 را در ذهن مان تداعی کرد. آن انتقادهای عجیب و تکرار ناشدنی علیه علی دایی. طوری که در تاریخ هرگز ندیده بودیم. تفاوت آن زمان با حالا، نه در شدت انتقادها بلکه وجود فضای مجازی است. اینکه هر کسی به راحتی می تواند حتی بدترین و سخیف ترین توهین ها را به بازیکنی نسبت بدهد که تا همین 10 روز پیش ستاره تیم ملی ایران بود و ساق هایش بخشی از امیدواری مان. جوری با او رویاپردازی کردیم که انگار بی او کسی روی حضورمان حساب نمی کرد.

حالا پرسش این است که برای کی روش چه فرقی دارد سردار در ترکیب باشد یا رضا قوچان نژاد و سامان قدوس؟ او از این دو بازی اهدافی داشت، نتیجه می خواست و قطعا با حضور آزمون رسیدن به هدف برای او آسانتر بود. اصلا کدام مربی را می شناسید که نتیجه بازی ایران و اسپانیا - به عنوان یک ویترین - را رها کند و روی استفاده از یک بازیکن متعصب باشد؟ آیا جز اینکه سردار تمام خواسته های کی روش را در زمین پیاده می کند، موضوع دیگری در بازی کردنش دخیل است؟ شاید اگر کمی ریزتر و با وسواس بیشتری بازی را تماشا می کردیم، سوار بر موج بی معرفتی ها نمی شدیم و فضای مجازی هم روی نظرات مان تاثیر نمی گذاشت و حداقل اینکه تلاش بی وقفه سردار آزمون - حداقل مقابل اسپانیا - را نادیده نمی گرفتیم و فراموش نمی کردیم. بیایید کمی منصف باشیم، فقط کمی.