از دنیزلی تا برانکو/ سازهای سرخی که دوباره کوک شدند

سال ها پیش مردی ترک تبار پا به ایران گذاشت که با مردان سرخپوش پایتخت موفق به فتح هیچ جامی نشد. این در حالی بود که او در ترکیه با هر سه تیم بزرگ این کشور موفق به قهرمانی و حضور در لیگ های اروپایی شده بود. با این حال هنوز که هنوز است تمام تیفوسی های سرخ و البته هواداران فوتبال در ایران از پرسپولیس مصطفی دنیزلی به عنوان خط کش بازی زیبا و متهورانه یاد می کنند.

 تیم دنیزلی فوتبال را رویایی بازی می کرد، گل زیاد می زد و البته گل هم زیاد می خورد. پرسپولیس مدل دنیزلی بر هیچ جامی بوسه نزد و تنها افتخاری که کسب کرد پیروزی در دربی ها بود. پیروزی هایی که ماندگارند و مایه مباهات سرخ ها.

از آن روزها تا این روزها البته پرسپولیس دل هیچ کسی را به دست نیاورده بود. زمان رویانیان این تیم پر شد از ستاره های گرانقیمتی که با پورشه های میلیاردی شان دل هر جوانی را در خیابان ها می بردند اما در مستطیل سبز دل هیچ هواداری را به دست نمی آوردند. پرسپولیس دایی هم البته تیم متوسطی بود که حتی پیروزی هایش هم چنگی به دل نمی زد و در بزنگاه های مهم خون به جگر هواداران می کرد. تنها پرسپولیس گل محمدی بود که رگه هایی از فوتبال چشمنواز را به نمایش گذاشت. حالا اما با برانکو پرسپولیس تیم دلربایی شده که بازی زیبایش همه را محو خود می کند. شروع بد پرسپولیس با برانکو صدای خیلی ها را درآورد اما آنهایی که اهل فن بوده و بالا و پایین فوتبال را دیده بودند می گفتند این پرسپولیس به زودی قد خواهد کشید و بزرگی خواهد کرد.

یادم هست در بازی که پرسپولیس مقابل سپاهان در اصفهان شکست خورد گزارشگر متعصب اصفهانی در پایان بازی آرزو کرد پرسپولیس برانکو با این جوانان کم تجربه در لیگ بماند. همان جوانان برانکو امروز به بلوغ تاکتیکی رسیدند و با هارمونی مثال زدنی کنسرتی را در لیگ به اجرا درآورده اند که همه را میخکوب کرده است. بازی با سپاهان، ذوب آهن و فولاد اوج این سمفونی بود که با تشویق ایستاده 80 هزار هوادار در استادیوم و میلیون ها نفر پای گیرنده ها همراه بود.

برانکو پای تفکراتش و مردانش ایستاد و حتی در نیم فصل هم جز به اجبار گلری نخرید تا نشان دهد برای انتخاب های اول فصلش ارزش قایل است و با همین مهره ها نقشه ها در سر دارد. در فصل و نقل و انتقالات او با کمترین هزینه تیمی بست یکدست و البته هراسناک. بسیاری جناح چپ و قلب دفاع این تیم را اتوبانی می دانستند که با سرعت 200 کیلومتر مهاجمان می توانند از آن رد شوند اما پروفسور تنها به جوانکی سبزه که در تست های فنی قبول شد و نام ونشانی نداشت اعتماد کرد و او را با قراردادی 100 میلیونی جذب کرد. او در قلب دفاع هم روی نام پرطمطراق سیدجلال حسینی قلم قرمز کشید و ماریچ ناشناخته را با نصف قیمت جذب کرد. حالا ولی انصاری در جناح چپ همه را با تکنیک و تاکتیک پذیری فوق العاده اش مات کرده و ماریچ هرگاه به میدان آماده مهاجمان را محو کرده است.

پرسپولیس برانکو بی شک یادآور پرسپولیس دنیزلی است. به همان چشمنوازی توپ را در زمین به گردش درمی آورد و به همان اندازه موقعیت ایجاد می کند و البته گل می خورد. پرسپولیس برانکو شاید این فصل قهرمان نشود اما پرسپولیسی می شود مایه مباهات که هرگاه هوادارانش از همه ناامید شوند بگویند کاش برانکو به تیم برگردد. همانطور که سال ها آرزوی برگشت دنیزلی را کردند.