از قاهره تا اهواز

حتما شنیده اید که آلسیدس گیجا، زننده گل برتری اروگوئه به برزیل در فینال جام جهانی 1950 برزیل گفته: «در تاریخ سه نفر ماراکانا را وادار به سکوت کردند: پاپ، فرانک سیناترا و من».

شنبه شب یک فوتبالیست دیگر هم موفق شد یک ورزشگاه پر شور و یک کشور با نشاط را به ماتمکده ای تمام عیار تبدیل کند. لورچ در دقیقه 85 تک گل آفریقای جنوبی را درون دروازه مصر جای داد تا طرفداران تیم ملی این کشور در قاهره و سایر شهر ها در سکوت محض فرو بروند. بافانابافانا (لقب تیم ملی آفریقای جنوبی) با این گل راهی مرحله یک چهارم نهایی شد و فردا باید با نیجریه روبه رو شود. مصری ها اما در عین ناباوری حتی به جمع 8 تیم نهایی هم نرسیدند و همه رویاهای شان نقش بر آب شد. شکست در خانه برای تیمی که بیشترین عنوان قهرمانی در تاریخ رقابت های جام ملت های آفریقا را دارد، تلخ و سهمگین بود. این فقط حاضران ورزشگاه بین المللی قاهره نبودند که دهان شان از تعجب باز مانده بود بلکه در کل کشور مردم مصر احساسی شبیه به هم داشتند.

یکشنبه صبح اما از فدراسیون مصر خبرهای جالبی مخابره شد. هانی ابورضا، رییس فدراسیون فوتبال مصر، فردای آن شکست تاریخی ابتدا خاویر آگیره و همه دستیارانش را از هدایت تیم ملی اخراج کرد و بعد هم خودش طی نامه ای به دلیل این ناکامی استعفا کرد. او از مدیران و نوابش خواسته بود آنها هم به دلیل خسران به وجود آمده از کار کنار بروند. خواسته ای که بی جواب هم نماند و تا ظهر یکشنبه نایب رییس اول و چند مدیرکل فدراسیون فوتبال مصر هم از سمت شان استعفا دادند. این در حالی است که فدراسیون فوتبال مصر در سال های گذشته عملکرد خوبی داشته. آنها بعد از دهه ها موفق شدند تیم ملی مصر را به جام جهانی برسانند و در حالی که تا چند ماه قبل قرار نبود میزبان مسابقات باشند، درخواست کنفدراسیون فوتبال آفریقا را قبول کردند و با کنار گذاشتن کامرون، میزبانی از مسابقاتی که برای نخستین بار 24 تیم در آن شرکت می کردند را پذیرفتند. با این همه وقتی ابورضا و همکارانش متوجه شدند که پاسخگوی انتظارات هواداران فوتبال این کشور نیستند بدون تلف کردن وقت از پشت میز های شان بلند شدند.

این فعل و انفعالات درست در زمانی انجام شد که در فوتبال ایران، رای یک پرونده جنجالی توسط کمیته اخلاق فدراسیون فوتبال داده شد؛ فینال جنجالی جام حذفی. اینکه رای ها چقدر عادلانه است یا کمیته اخلاق چقدر وجاهت دارد، بحث هایی هستند که حتما باید پیگیری شوند اما نکته جالب اینجاست که مقصرین فاجعه فینال حذفی، اعتقاد دارند کار خاصی انجام نداده اند که مستوجب برخورد باشد! این البته برای فدراسیونی که مدیرانش در ناکامی های بزرگ تر از این هم حاضر به استعفا یا حتی عذرخواهی نشده اند، عجیب نیست.

ما در سال های گذشته نه به المپیک راه یافته ایم نه جام ملت ها را برده ایم و نه در جام جهانی عملکرد خوبی داشته ایم. حتی میزبانی مسابقات را هم نگرفته ایم ولی همه اینها حتی باعث عذرخواهی مدیران هم نشده و حالا طبیعی است که مدیران میانی فوتبال ما هم حاضر به پذیرش اشتباهات شان نباشند. برخی از آنها طوری می گویند برای «چندساعت تاخیر» معامله را به هم نمی زنند که انگار داور بازی در ترافیک گیر کرده یا پروازش انجام نشده و به همین خاطر بازی با دو ساعت تاخیر برگزار شده. انگار نه انگار که تصمیمات غلط مسوولان برگزاری بازی بود که داماشی ها را از حق طبیعی شان محروم کرد و بعد مسائل دیگری را به وجود آورد.

اگر گل گیجا، ماراکانا را ساکت کرد و گل لورچ مصر را، تصمیمات ابورضا، رییس فدراسیون مصر هم همه ما را به فکر فرو برد که آخر چرا؟

*رسول مجیدی