از میدان آزادی تا برج ایفل با امید

این روزها تصویری آشنا از علیرضا بیرانوند دست به دست می شود؛ عکسی از اولین روز حضور او در تهران پای برج آزادی، جایی که یک نوجوان نی قلیانی آینده خود را جستجو می کرد.

 علیرضا بیرانوند هرگز کودکی و زندگی سخت نوجوانی و روزهای کارگریش را مخفی نکرده و اتفاقا بابت اصرار سیاه نمایی آن دوران مورد انتقاد نیز قرار گرفته است. اما ستاره ای که حالا مرد اول فوتبال ایران در سخت ترین بازی این سال ها مقابل پرتغال است، با چنین وضعیتی قدم به قدم پیش آمده. از لحظه ثبت حضور در تهران در میدان آزادی تا شیرجه ای به سمت چپ برای مهار پنالتی کریستیانو. اما بین این دو نقطه به اندازه صدها کتاب داستان و ماجرا و تلاش و آرزو مخفی شده است. 

بیرانوند کار خود در فوتبال ایران را با بازی در پایه های نفت تهران شروع کرد و در همین میان علاوه بر حضور در تیم امیدهای این باشگاه توسط منصور ابراهیم زاده به عنوان دروازه بان سوم در بزرگسالان نفت مشغول به کار شد اما دو بازیکنان آماده به نام های سوشا مکانی و حامد فلاح زاده را جلوتر از خود می دید.

عامل اصلی رشد بیرانوند را می توان امید منحصر به فردش دانست. وی با روحیه ای مثال زدنی تمرکز خود را بر روی تمرینات گذاشت و در عرض یک نیم فصل توسط یحیی گل محمدی درون ترکیب نفت تهران قرار گرفت به عنوان جوان ترین دروازه بان لیگ برتر ایران شناخته شد. شاید اختلاف سوشا مکانی و گل محمدی را بتوان به عنوان یکی از عوامل مطرح شدن بیرانوند دانست اما نباید از نمایش های خوب او نیز به راحتی گذشت. وی در همان سال با واکنش های خوب خود همراه با دیگر یارانش برای اولین بار سهمیه لیگ قهرمانان آسیا را برای نفت تهران به ارمغان آورد.

او از لیگ چهاردهم تا هفدهم در تیم نفت تهران پله های ترقی را طی کرد و به تیم ملی هم رسید جایی که او با هم تیمی هایش به جمع هشت تیم برتر آسیا راه یافت و در ادامه با پیراهن پرسپولیس دو قهرمانی لیگ، یک سوپر جام و دو دستکش طلایی به دست آورد و طعم حضور در نیمه نهایی لیگ قهرمانان آسیا را چشید.  اما این کارنامه خوب هم برای بیرانوند کافی نبود. درست در همان روزهایی که دنیای فوتبال مقهور هنرنمایی رونالدو و یارانش در تیم رئال مادرید مقابل دروازه بان بزرگی مثل بوفون بود و همین عملکرد استرس را در دل ایرانی ها بیشتر از هر زمانی ایجاد می کرد. دل شوره ای از جنس اینکه سرنوشت تیم ملی مقابل بزرگان ایران چه می شود. اما در همان زمان هم بیرانوند با روحیه مثال زدنی و شوخی های به جای خود امید را به ایرانیان تزریق می کرد و به تک تک هواداران دل گرمی خاصی می داد.

با سرعت برق و باد روزهای منتهی به شروع جام جهانی 2018 گذشت و تیم ملی در اولین مسابقه خود برابر تیم جوان و زهردار مراکش قرار گرفت. میدانی که بازیکنان تیم ملی را تحت فشار شدید قرار داد اما همگی آن ها با سختکوشی خود سربلند از آن خارج شدند و ما را به آینده امیدوار کردند. بیرانوند در مجموع سه مسابقه جام جهانی هفت سیو انجام داد و با این رکورد در رده نهم برترین دروازه بان جام جهانی قرار گرفت. شماره یک تیم ملی در بازی برابر شیرهای اطلس درست در دو نقطه طلایی دو واکنش استثنایی داشت و با نگه داشتن تیم ملی در بازی، یکی از ارکان اصلی کسب اولین سه امتیاز جهانی به حساب آمد. بیرانوند در بازی مقابل ماتادورها هم بسیار درخشان عمل کرد و با دبل سیو استثنایی خود در نیمه دوم برابر خط هافبک قدرتمند اسپانیا نام خود را بر سر زبان ها انداخت. اما بهترین تصویر از بیرانوند در این بازی همان قاب معروفی است که همراه با مدافعان تیم ملی با جان و دل از دروازه ایران محافظت کرده و با خلق این فداکاری به قلب میلیون ها نفر راه پیدا کردند.

اما با فرارسیدن دیدار با پرتغال، روز موعود برای علیرضا بیرانوند فرا رسید. جایی که او مقابل کریستیانو رونالدو قرار می گرفت و با درخشش در برابر او به وعده چند ماهه خود عمل می کرد. شماره یک تیم ملی از همان ابتدا که دو تیم در داخل تونل قرار می گرفتند با انجام حرکات گوناگون، روحیه بالای خود را به رخ فوق ستاره پرتغالی می کشید و به قول معروف بر روی اعصاب رونالدو راه می رفت! پس از گذشت چند دقیقه با سوت شروع بازی توسط داور، دعای میلیون ها ایرانی هم آغاز شد تا رونالدو، رونالدوی همیشگی نباشد. می توان گفت تیم ملی با تدابیر دفاعی خود به خوبی توانست کاپیتان پرتغال را کنترل کند و رونالدو تنها دو موقعیت بر روی دروازه ایران خلق کرد. یکی از آن ها در دقایق اول بازی بود که شوت سنگین این بازیکن از داخل محوطه جریمه را بیرانوند با واکنش خوب خود در اختیار گرفت. دومین و آخرین موقعیت رونالدو هم زمانی بود که داور با استفاده از سیستم VAR خطای پنالتی علیه تیم ملی ایران اعلام کرد. فرصتی که بیرانوند با موفقیت در آن به وعده چندین ماهه خود عمل و تا سال ها در ذهن تمام طرفداران فوتبال خاطره ماندگاری ثبت می کرد. درست همین اتفاق هم رخ داد و بیرانوند با رقص پا و واکنش به جای خود پنالتی پرافتخارترین بازیکن جهان را مهار نمود و با بغل کردن توپ با چشم های بسته، در چند ثانیه به تمام سختی هایی این مدت فکر کرد و بعد از آن نفسی راحت و از ته دل کشید.

حالا بیرانوند با همان امید بزرگ و خوشبینی مفرط به یک پرش بلندتر فکر می کند. شاید نقطه شروع یک عکس یادگاری دیگر در یک پایتخت خارجی کنار یک برج مشهورتر از برج آزادی باشد. جایی که بیرانوند داستان کودکی سخت و تلاش بی وقفه نوجوانی و جوانی اش را جهانی خواهد کرد.